We zeilen een nachtje door van Porto naar Lissabon. ‘Wat een fantastische tocht is dit!!’ Zeggen we tegen elkaar met nog 10 mijl te gaan…

De eerste vier uur hebben we op de motor gevaren maar eenmaal wat meer op zee hadden we de Portugese Noord weer gevonden! Een kleintje weliswaar maar met 10 knopen wind en de genaker op lopen we toch ruim 5 knopen. Het is weer genieten!! Het weer is prachtig en regelmatig zwemmen dolfijnen een stukje mee. Wanneer de avond valt horen we de waterpomp steeds vaker aanslaan. Na een korte speurtocht blijkt er een t-stukje van de warmwater leiding te lekken. Ik zie het warme douche water in de bilge verdwijnen… De gereedschapskoffer wordt weer tevoorschijn gehaald en binnen een half uur heeft Hans het probleem weer gefixt!

Na een rustige nacht maakt Hans mij wakker, ‘help! we hebben een meeuw in de vislijn…’ Een paar minuten later sta ik met handschoenen aan buiten in de kuip. Intussen heeft Hans de meeuw aan boord gehengeld en zit ze beduust achter in de kuip, met de vislijn om haar vleugel verstrikt. Ik houd haar vast en Hans probeerd de vislijn los te knippen. Na tien minuten worstelen laten we haar, met helaas een manke vleugel, weer vrij. Sorry meeuw!!

Inmiddels hebben we de genaker weer gehesen en schieten de mijlen onder ons door. We zijn beland bij de laatste tien mijl.. Cabo roca, het meest westelijke puntje van het Europese vaste land, in zicht! Heel geleidelijk trekt de wind een beetje aan, 15 tot 18 knopen. Hans geniet!! En waant zich even alsof we op een of andere wedstrijd boot aan het racen zijn. Snelheid records van de Vagebond worden verbroken, met 8.9 knopen schieten we langs de kaap! Zelf vind ik het een beetje te veel van het goede, maar ik vertrouw Hans als altijd voor 100%. Ik denk dat hij het Spanker zeilen stiekem een beetje mist..

Hans geniet!!

Cabo roca in zicht!

We missen het Spanker zeilen!!

Dan is er ineens een windvlaag en Hans die roept, ‘we zijn stuurloos!!!’.
We kunnen geen tegendruk meer geven met het roer doordat (wat later blijkt) een koppeling van de hydraulische stuurinrichting is losgeschoten. De Vagebond loopt, voor het eerst sinds we haar kennen, volledig uit het roer! We gooien de schoot van de genaker los om de druk uit het zeil te halen. Helaas heeft de kracht van de wind de genaker in tweeën gescheurd! De daaropvolgende minuten draait het om teamwork en als een geoliede machine hebben we samen in no time de boot weer op koers. Door een extra bypass in het stuursysteem, welke Hans voor vertrek heeft aangelegd, is de boot nog wel stuurbaar op de stuurautomaat. Samen staan we op het voordek en halen de gehavende genaker binnen. Inmiddels is de wind aangetrokken tot 25-30 knopen, ook maar een extra rifje in het grootzeil. Een uurtje later gooien we ons anker uit in de baai bij Cascais, wat een tocht! Ook al was het niet heel slim van ons om de genaker als speeltje te gebruiken, ben ik best trots op ons. Er was geen moment van paniek, we zijn een top team samen! Dit geeft vertrouwen voor de rest van ons avontuur.

We maken de schade op en komen tot de conclusie dat we komende twee dagen volle bak aan het klussen zijn! Gelukkig kunnen we alles fixen! Lieve Hans, ik ben super trots op jou dat je altijd alles weer kunt fixen! Maar voortaan is de genaker een lichtweerzeil en geen speelzeil…

Boven in de mast komen we dit tegen

Zeilmakers kunsten om dit weer te repareren