We zijn onderweg, onderweg naar het land van duizend en één nachten, onderweg naar Marokko!

De ondergaande zon kleurt de baai bij Faro vurig rood. Onder luid gejuich van de Maximo (Eric en Marleen we gaan jullie missen!) en de Usuaia laveren we de ankerbaai uit. Met de stroom mee belanden we nog even in een soort wildwaterbaan en worden met 9 knopen snelheid naar buiten gespoeld, de donkere nacht in.

Één van de duizend nachten op zee…. Met een fonkelende sterrenhemel waar je langzaam in verdwaald, golven die de Vagebond (soms minder) rustig heen en weer slingeren. Een gevoel van alleen op de wereld, samen sterk maar soms ook eenzaam vechtend tegen de slaap.

De weg naar Marokko geeft ons twee nachten en één dag zeilen. Een constante wind zorgt dat we de hele weg comfortabel kunnen zeilen op een soms iets hobbelige zee. We varen samen met de Bojangles en hebben onderweg gezellig marifoon contact. Uit het steeds blauwer wordende oceaan water hengelen we onze eerste geel tropisch gekleurde mahi mahi binnen! We zijn onder de indruk!! Een beetje onwennig, dit is geen makreeltje meer, weten we deze prachtige vis klaar te maken voor de pan. Een paar uur later smikkelen we van een fantastische lunch op top locatie! We hebben net de laatste hap opgesmikkeld wanneer de hengel opnieuw uitgaat! Dit keer hebben we zijn grotere broer te pakken! En niet heel veel later vangen we er nog een! We nodigen Bojangles uit voor een diner in Rabat en halen de hengel binnen om overbevissing te voorkomen.

Het is drie uur in de ochtend, de wind valt weg, nog 20 mijl varen, de nacht is donker en overal om ons heen liggen visnetten. Een belletje via de marifoon met de Bojangles doet ons weten dat zij net een half uur hebben gestoeid met een visnet om los te komen. We durven de motor niet te starten, bang dat deze visnetten in de schroef komen, en met 1, soms 2 knopen snelheid dobberen we richting Rabat.

Wanneer de zon omkomt en er genoeg zicht is om eventuele visnetten te ontwijken starten we de motor. Om 11 uur in de ochtend komen we samen met de Bojangles aan bij de havenhoofden van Rabat, precies laagwater springtij. Wachtend op de pilotboot die ons naar binnen loodst genieten we van het nieuwe continent dat voor ons ligt. Met het gevoel of we in de fatamorgana van de efteling zijn beland varen we, met soms een kleine surf, naar binnen. Dit voelt nu al als een sprookje!