Iets klopt er hier niet… de gitaar is weg!!!

We liggen voor anker bij Mindelo en komen terug van een avondje stappen met een gezellige club Nederlandse mede wereldzeilers. Het is één groot feest hier op de Kaapverden. Bijna dagelijks komen of vertrekken er bekenden en dat moet natuurlijk rijkelijk gevierd worden met welkom en afscheidborrels. Deze avond zijn we moe van de vele borrels deze week en haken eerder af om terug te gaan naar de boot. Samen lopen we richting ankerbaai en zeggen nog tegen elkaar hoe veilig we ons voelen in dit land.

We zijn al tien minuten op de boot wanneer mij het gemis van de gitaar opvalt. Meteen gaan onze ogen naar de kaartentafel, deze is verdacht leeg. Ipad, harde schijf en camera niks ligt meer op de plek waar het hoort te liggen. We zijn boos, verdrietig, verbaasd en teleurgesteld tegerlijk, waarom!!!? De uren daarna wordt de lijst van gemiste spullen steeds langer, van vishengel tot powerbank, zelfs de grabbag met alle noodmiddelen hebben ze meegenomen. We zijn volledig kaalgeplukt. Vol met adrenaline proberen we toch maar te gaan slapen. Hans wil zijn hoofd leegmaken en gaat op zoek naar zijn ereader, ook weg…

Drie uur later is het licht en zitten we in onze bijboot op zoek naar getuigen. We komen bij een Franse boot die alles heeft gezien. Twee locals, roeiend in een oude vissersboot enteren de Vagebond net na middernacht. Hij heeft de marina gebeld en geprobeerd ze te verjagen met een toeter. Ze verdwenen op het strand tussen de vele andere vissersbootjes. Een rode kras op de romp van de Vagebond verraad de kleur van het bootje, bewijs!

Een dikke knuffel van de Bojangles verzacht het leed aanzienlijk. Wat hebben we een geluk met zulke lieve mensen om ons heen. En tegen de vrolijkheid van Loes en Minne kan geen crimineel op! We maken ons op voor een dagje kaapverdiaanse politie. Eenmaal bij het bureau blijkt dat niemand een woord Engels spreekt en wij geen woord Portugees. We plukken een local van de straat en nemen hem mee als tolk. Een uur later staan alle gemiste spullen, met kleur en waarde genoteerd in de computer. In ons verhaal van de getuigen zijn ze niet geïnteresseerd. We moeten maandag maar terug komen, dan is de baas weer aanwezig…

We hebben er een hard hoofd in, geven onze talk een paar escudos voor een kopje koffie en gaan zelf op zoek. We bespeuren iedere rode vissersboot en vragen locals in de haven of ze iets gezien hebben, niks, nada, noppes.. Inmiddels slaat de man met de hamer toe en vermoeid keren we terug op de Vagebond.

Op maandag staan we, met onze tolk, opnieuw bij het politiebureau. Hier blijkt dat we bij het hoofd bureau aan de andere kant van de stad moeten zijn, volgens onze locale vriend ruim een uur lopen. We stappen in een taxi en nog geen vijf minuten later lopen we het hoofd? bureau binnen. We vragen naar onze papieren. ‘Papieren’? Die liggen nog op het andere bureau. Of we woensdag terug willen komen. We lopen terug richting haven en gaan toch nog even langs de maritieme politie. We worden, voor het eerst, hartelijk en begripvol ontvangen. Ook hier doen we ons verhaal en stellen een lijst op van de gemiste spullen. Conclusie, we moeten naar de justitiële politie…!! We hobbelen een paar honderd meter verder en doen opnieuw ons verhaal. Alles word netjes gerapporteerd in de computer, we rekenen €2.5 af en mogen woensdag terug komen.

We zijn inmiddels van de schrik bekomen en wat zijn we blij dat we zoveel lieve mede zeilers om ons heen hebben. Vandaag komen Hans zijn ouders, speciaal hebben zij hun vlucht omgeboekt van Praia naar Mindelo. Omdat in Praia namelijk veel criminaliteit is en daar durven we de Vagebond niet alleen achter te laten… Op de Vagebond valt niks meer te halen en kunnen we een week lang samen van dit prachtige eiland genieten.