Ding dong, de intercity naar Utrecht centraal van 22.05 rijdt niet. Verkleumd en gewikkeld in een sjaal warm ik mij op aan een kop ah to go thee, ik mis Bonaire!

Ik mis de warmte, de uitgestrekte blauwe oceaan om mij heen. Ik mis de rust, de knusse boot. Ik mis het leven bij de dag, geen agenda, geen planning. Ik mis de knuffels van Hans en Bo, ik mis thuis…

Een sprintje op Arnhem centraal om de laatste trein naar Duiven te halen. De trein die mij al heel vaak naar huis heeft gebracht en dat vanavond weer doet.

Maar ondertussen geniet ik van Nederland en mijn lieve familie en vrienden om mij heen. Ik kan geen genoeg krijgen van de frisse herfstlucht. Samen met pap en mam maak ik de ene boswandeling na de ander en bewonder ik de kracht en doorzettingsvermogen van mijn sterke mama. We hebben heel wat feestjes in te halen en tegoed. We vieren sinterklaas, kerst, oud &nieuw en mijn 31 diner. Ik trein het hele land door, ga bij de Bojangles op bezoek en sta zelfs weer even op de schaats. Zelfs een klein wintersport gevoel komt boven wanneer ik met pap een kuub hout kort en klein maak en we daarna worden beloond met heerlijke gluhwein. Regelmatig video bel ik met Hans en zie ik het blauwe water en de zon. Hans past op Bo en de Vagebond en geeft ondertussen zijn laatste lessen op de kiteschool. Bonaire voelt mijlen ver weg terwijl ik gewoon met mam aan de keukentafel zit. Het is heerlijk thuis!

31 diner!

reunie met de Bojangles!

Wandelen!

Genieten!

houthakken

Met ruim 60 kg aan bagage check ik in op Schiphol. Slik! Wat is het moeilijk om het vertrouwde thuis weer achter te laten. Het voelt of we opnieuw gaan vertrekken. Dit keer geen Atlantische oceaan van 2000 zeemijlen maar een oneindige Pacific. Een nieuw prachtig maar spannend avontuur. Met een klein schuldgevoel laat ik Nederland achter. Met een mama die nog een paar heftige maanden te gaan heeft zit ik tien uur later in de dingy, op weg naar de Vagebond. Op weg naar huis.

Thuis!