Peep peep peep, tonen van een rijdende bootkraan komen steeds dichter bij. Als en gekken boenen we de laatste was uit over de als nieuw uitziende romp. In de kuip en binnen in de kajuit slingerd overal gereerdschap. Peep peep peep…nog snel de stootwillen en landvasten klaarleggen. Hans monteerd het stuurwiel. Het geluid van schuivende steigers. Peep peep peep… de banden worden bevestigd. We hebben gedaan wat we konden. De Vagebond gaat, na zes weken op het droge, weer te water.

24 uur eerder… Het covid-19 virus overheerst de wereld. We krijgen te horen dat Nieuw Zeeland over 48 uur naar alert level 4 gaat. Wat betekend een complete lockdown! Over 48 uur gaat alles, met uitzondering van essentiele buisnessen, op slot. Reizen, zwemmen, surfen het wordt allemaal verboden. Om speeltuinen verschijnen afzetlinten alsof het een plaats delict is. Hamsteraars vormen enorme rijen voor de supermarkt. Over 48 uur moet iedere inwoner van Nieuw Zeeland blijven waar die is voor tenminste de komende vier weken.

Onze grootste zorg, over 24 uur moet de Vagebond te water voordat ook de werf waar we staan dicht gaat. We zijn moe van afgelopen weken, met onze laatste energie proppen we de resterende klussen van vier dagen in één etmaal. We monteren de anodes, schuren de coppercoat en in het laatste daglicht polischen we de romp. Het lakken van de spinaker bomen bewaren we voor de late uurtjes. We zijn niet de enige boot die morgen graag het water in wil. Op verschillende plekken op de werf branden bouwlampen en klinkt het gebrom van een slijptol tot diep in de nacht. Om half 6 gaat de wekker en doen we wat we kunnen. Er heerst een bijzondere gespannen sfeer. De werf wordt compleet opgeruimd, boten gaat zonder anti fouling te water en mensen racen naar de bouwmarkt om klusbenodigheden te scoren.

Peep peep peep, langzaam raakt de Vagebond het water. We drijven weer! Het is afgaand tij en met nog 20cm water onder de kiel mannouveren we naar de stijger. Na zes weken van social distansing gaan we opnieuw vier weken in ‘quarantaine’. Het maakt allemaal niks meer uit, we drijven!

We drijven!!

Kleine roestplekjes in romp en onderwaterschip die uitgroeide tot enorme gaten, een half geroeste potdeksel, een geoxideerde stuurstand en een bijna doorgeroeste wantputting. Zo werden twee weken klussen op de kant er zes.

Het is halfverwege februari, vol goede moet gaan we aan de slag. Roestige plekjes kaal halen, laten lassen en stralen om vervolgens weer in een dikke laag primer, plamuur en lak te zetten.  Als het weer een beetje mee zit moeten we binnen twee-drie weken klaar zijn. Helaas krijgen we last van een hardnekkige kwaal, onder alle booteigenaren bekend. Één klus geklaard vijf nieuwe klussen erbij.

Het lijkt of het roest zich als een virus over de Vagebond heeft verspreid en alleen het topje van de ijsberg was zichtbaar. Een klein blaasje in de lak blijken enorme onderliggende roestplakaten. Op alle plekken waar we sinds de aankoop van de Vagebond nooit bij hebben kunnen komen staat (zout) water. Staal en (zout) water geeft roest en veel roest wordt een gat. Een ruime week slijpen, bikken en interieur slopen resulteerde uiteindelijk in vijf grote gaten in de boeg, een enorm! gat in het vak onder de watertanks en een lege wantputting box. Als uitziende mijnwerkers stappen we s avonds vermoeid onder de douche.

Nieuwe ventilatiegaten….

We kijken recht door de boeg

De oude wandputting, oeps…

Klaar om weer dichtgelast te worden

Een enorm gat onder de watertank

Gatenkaas in de boeg, klaar om gelast te worden

Tegerlijkertijd besteden we uren op onze knieen op het dek. Ook onder de potdeksel (dek-romp verbinding) is roest in grote getale aanwezig. Eerst de kit verwijderen om vervolgens met een dremel het staal schoon te slijpen van oude verf en roest. Takkenwerk!

Verven in de moeilijke hoekjes

Heeeel veel slijpen

Nieuwe wandputting

Klussen aan de potdeksel

Regelmatig krijgen we deze week de vraag hoe lang we de Vagebond nog willen houden. Gaan we voor een quick fix of kiezen we voor een grondige aanpak. Ik schrik en krijg bijna tranen in mijn ogen. Afgelopen weken zakte de moet ons regelmatig in de schoenen en hebben we onze stalen boot meerdere malen vervloekt. Maar onze Vagebond weg doen, dat nooit! Zonder twijfel gaan we voor een grondige aanpak.

We schakelen een lasser in om alle gaten weer te dichten. Samen met Hans is hij anderhalve week bezig om de Vagebond weer waterdicht te maken. Na het laswerk kan er gestraald worden. Bakken met grid worden er op de de kaal gehaalde stukken afgevuurd. Ook de stuurstant krijgt een zand douche. In de kuip heeft zich een enorme zandbak gevormd maar alle roestige plekken zijn nu blankend staal en klaar voor een eerste laag primer.

Stralen…

…en Lassen

We vervloeken de buien die er deze week regelmatig vallen en daarmee onze verfplanning in de soep gooit. Een kleine twee weken later zijn alle plekken van zes lagen primer, drie lagen plamuur en twee lagen lak voorzien. Net wanneer ik de potdeksel van de laatste laag lak voorzie breekt bij het zetten van de laatste kwaststreep de hemel open. Liters water stromen langs de net gelakte potdeksel en afketsende waterdruppels zorgen voor kringen in de verse lak. Tijd voor een break!

Finishing Touch

Gestraald

Geplamuurd

Geschuurd

Gelakt

We verblijven aan lang weekend samen met Hans zijn ouders in een air bnb aan de west kust, vlak bij Auckland. Het is genieten, een prachtige omgeving, stralend weer, het genot van een schoon huis en fijn om bij onze familie te zijn. Helaas komt ook aan dit weekend een einde. Bij het vliegveld nemen we afscheid van elkaar en we rijden stilletjes terug naar de boot.

smart

smart

Genieten en uitwaaien aan zee!

We kunnen beginnen aan de afrondende fase. De overgangen tussen de geverfde plekken worden weggewerkt, we lakken de spinnaker bomen en kitten de potdeksel af. We hebben nog een weekje nodig, het einde komt in zicht. Maar dan…..