Iets klopt er hier niet… de gitaar is weg!!!

We liggen voor anker bij Mindelo en komen terug van een avondje stappen met een gezellige club Nederlandse mede wereldzeilers. Het is één groot feest hier op de Kaapverden. Bijna dagelijks komen of vertrekken er bekenden en dat moet natuurlijk rijkelijk gevierd worden met welkom en afscheidborrels. Deze avond zijn we moe van de vele borrels deze week en haken eerder af om terug te gaan naar de boot. Samen lopen we richting ankerbaai en zeggen nog tegen elkaar hoe veilig we ons voelen in dit land.

We zijn al tien minuten op de boot wanneer mij het gemis van de gitaar opvalt. Meteen gaan onze ogen naar de kaartentafel, deze is verdacht leeg. Ipad, harde schijf en camera niks ligt meer op de plek waar het hoort te liggen. We zijn boos, verdrietig, verbaasd en teleurgesteld tegerlijk, waarom!!!? De uren daarna wordt de lijst van gemiste spullen steeds langer, van vishengel tot powerbank, zelfs de grabbag met alle noodmiddelen hebben ze meegenomen. We zijn volledig kaalgeplukt. Vol met adrenaline proberen we toch maar te gaan slapen. Hans wil zijn hoofd leegmaken en gaat op zoek naar zijn ereader, ook weg…

Gitaar weg

Drie uur later is het licht en zitten we in onze bijboot op zoek naar getuigen. We komen bij een Franse boot die alles heeft gezien. Twee locals, roeiend in een oude vissersboot enteren de Vagebond net na middernacht. Hij heeft de marina gebeld en geprobeerd ze te verjagen met een toeter. Ze verdwenen op het strand tussen de vele andere vissersbootjes. Een rode kras op de romp van de Vagebond verraad de kleur van het bootje, bewijs!

Een dikke knuffel van de Bojangles verzacht het leed aanzienlijk. Wat hebben we een geluk met zulke lieve mensen om ons heen. En tegen de vrolijkheid van Loes en Minne kan geen crimineel op! We maken ons op voor een dagje kaapverdiaanse politie. Eenmaal bij het bureau blijkt dat niemand een woord Engels spreekt en wij geen woord Portugees. We plukken een local van de straat en nemen hem mee als tolk. Een uur later staan alle gemiste spullen, met kleur en waarde genoteerd in de computer. In ons verhaal van de getuigen zijn ze niet geïnteresseerd. We moeten maandag maar terug komen, dan is de baas weer aanwezig…

Pannenkoeken bakken en Frozen kijken met deze schatten is het beste medicijn!

We hebben er een hard hoofd in, geven onze talk een paar escudos voor een kopje koffie en gaan zelf op zoek. We bespeuren iedere rode vissersboot en vragen locals in de haven of ze iets gezien hebben, niks, nada, noppes.. Inmiddels slaat de man met de hamer toe en vermoeid keren we terug op de Vagebond.

Op maandag staan we, met onze tolk, opnieuw bij het politiebureau. Hier blijkt dat we bij het hoofd bureau aan de andere kant van de stad moeten zijn, volgens onze locale vriend ruim een uur lopen. We stappen in een taxi en nog geen vijf minuten later lopen we het hoofd? bureau binnen. We vragen naar onze papieren. ‘Papieren’? Die liggen nog op het andere bureau. Of we woensdag terug willen komen. We lopen terug richting haven en gaan toch nog even langs de maritieme politie. We worden, voor het eerst, hartelijk en begripvol ontvangen. Ook hier doen we ons verhaal en stellen een lijst op van de gemiste spullen. Conclusie, we moeten naar de justitiële politie…!! We hobbelen een paar honderd meter verder en doen opnieuw ons verhaal. Alles word netjes gerapporteerd in de computer, we rekenen €2.5 af en mogen woensdag terug komen.

Vagebond nu extra beveiligd

We zijn inmiddels van de schrik bekomen en wat zijn we blij dat we zoveel lieve mede zeilers om ons heen hebben. Vandaag komen Hans zijn ouders, speciaal hebben zij hun vlucht omgeboekt van Praia naar Mindelo. Omdat in Praia namelijk veel criminaliteit is en daar durven we de Vagebond niet alleen achter te laten… Op de Vagebond valt niks meer te halen en kunnen we een week lang samen van dit prachtige eiland genieten.

Met kippenvel staar ik nog minuten lang naar de heldere sterrenhemel. ‘ik zag zojuist een komeet’ fluister ik tegen mijzelf. Een brokstuk vallend uit een oneindig helal wordt vermorzeld door de dampkring van de aarde en geeft een enorme vuurbal die langzaam aan de horizon verdwijnt. Wat een fantastische tocht is dit, oceaanzeilen 1.0!

Zondag 12 november halen we ons anker op bij la Gomera en zetten koers naar de kaapverden, een kleine 800 zeemijlen hebben we voor de boeg. Toch best een beetje spannend. We varen de eerste drie uur op de motor om weg te komen uit de luwte van het eiland. Hierna pikken we de wind op en de rest gaat (bijna) vanzelf. 7 dagen lang hebben we bakstag/voor de wind tussen de 12-22 knopen. Overdag schijnt het zonnetje, s nachts een frisse heldere sterrenhemel. De zee is relatief rustig met af en toe een vervelende golf wat weer een extra blauwe plek of een natte kuip oplevert. De Vagebond surft er heerlijk tussendoor en breekt alle records. Dagelijks blijven we ons verbazen over de snelheden die ze haalt. Een dagafstand van 130, 140 en zelfs 150 mijl legt ze moeiteloos af.

We zitten in een heerlijk ritme en vervelen ons geen moment. In de kombuis is het heel Holland bakt op de golven waar de lekkerste dingen worden bereid. Zelfs de Brabantse worstenbroodjes hoeven we niet te missen. Een keer per dag gaat de muziek kei hard aan en begint Vagebond in beweging. We springen, dansen, planken en fietsen tot we er spierpijn van hebben. S avonds half 7 is vaste prik, dan wordt er via de SSB uitgebreid gekletst met de bemanning van andere zeilboten om ons heen. Sommige liggen voor ons, sommige achter, de een is al gearriveerd, de ander moet nog vertrekken. Het is gezellig en fijn om te horen hoe het met iedereen gaat. Voor het weer halen we dagelijks gribfiles binnen en worden de vanaf Crancanaria ondersteunt door @maximoweatherservice. Dagelijks sturen Eric en Marleen ons een mail met een uitgebreide weersverwachting. Super lief en ontzettend fijn, top service!! Wanneer de wind en golven iets afnemen is het tijd voor een klusje, we zetten de hele kuip en opbouw in de was. Na een paar uur poetsen glimt de Vagebond weer als nieuw! We leggen onze poetsdoek weg en genieten van een glimmende kuip wanneer de hengel krom staat, BEET!! We hengelen een mooie kleine mahi mahi binnen. Meteen gaat de hengel uit voor haar metgezel, en ja hoor, ook deze beland in de koelkast voor ons aankomst maal morgen. Net voor onze allerlaatste wacht schema ingaat staat opnieuw de hengel krom. Een flinke geel vin tonijn strijd tot de laatste minuut en eindigd na een kort gevecht in de kuip. Komende dagen eten we sushi. In de tijd die overblijft lezen we, kijken we serie, spelen spelletjes of staren naar de uitgestrekte blauwe vlakte om ons heen. Zeven dagen alleen maar genieten, we vinden het fantastisch!

Geel vin tonijn

Daily work out

Mast inspectie

Indrukwekkend grillige rotspunten en een grote massieve berg vormen de eilanden Sao Vincente en Antoneo, land in zicht! Goed voorbereid met een rif varen we de ‘acceleratie zone’ van de eilanden binnen, echter meer dan 14 knopen wind krijgen we niet. In de haven worden we luid toeterend binnen gehaald door familie Bojangles, wat een enorm lief en warm welkom. We zoeken een plekje in de ankerbaai en drinken een welverdiend Victory biertje. We zijn op de Kaapverden, fantastisch! Bedankt Vagebond!!



We hebben pap, mam en Joris uitgezwaaid, de auto is ingeleverd, boodschappen zijn binnen en hoe mooi Isla Bonita ook is, het is weer tijd om te gaan.

Bij het eerste ochtend licht maken we ons klaar om te gaan. Maar dan klinkt ineens een “Dit meen je niet #$%*!!” vanaf het voordek. Een scepter aan stuurboord van de boot blijkt volledig te zijn afgebroken, op vier andere scepter zitten dikke krassen. Blijkbaar is onze buurman niet heel zorgvuldig geweest bij het in- en uitvaren. We melden ons bij het havenkantoor en zij regelen dat de scepter na het weekend gelast kan worden. Balen! We hadden zin om weer te zeilen, te ankeren en te borrelen met Eric en Marleen bij la Gomera. We leggen ons erbij neer en vermaken ons het weekend met klussen, het strand en gezelligheid met Coen en José van de Wildeman. Van hen krijgen we een hoop tips over Suriname en de Cariëb. Dat weekend spreken we ook de buurman, die in veel te vlot Spaans even vrolijk verteld dat hij met een stootwil is blijven hangen en daardoor de Vagebond heeft geraakt. Kan gebeuren, maar er komt geen sorry, geen excuus, geen begrip, onfatsoenlijk vinden wij!

Op maandag ochtend liggen we bij de werf en wordt de scepter zeer zorgvuldig gelast. Door het lassen en slijpen is de verf op de romp iets beschadigd. We willen dit zelf bijwerken maar men wil ons niet tegemoet komen in de havenkosten. We zijn er klaar mee, klaar met havens, morgen naar la Gomera, heerlijk ankeren!

Zorgvuldig wordt de scepter gelast.

Inmiddels is de relaxe 15 knopen voorspelde wind van zaterdag veranderd in een stevige bries van 20 knopen. We wagen het er toch op en verlaten de haven goed voorbereid met een rif en kotter. Na een kleine twee uur van vrijwel wind stilte (we voelen ons een beetje voor lul met een rif) belanden we BAM! in de acceleratie zone van la Palma. Ruim 30 knopen wind schuin van voren. We trekken er nog snel een tweede rif in en verschuilen ons daarna achter de buiskap voor het water dat over komt. De Vagebond doet het fantastisch en galloppeerd met top snelheid over de golven richting la Gomera . Wij moeten, na twee weken als landrotten te hebben geleefd, een beetje inslingeren. Als twee zombies zitten we knus naast elkaar onder de buiskap, starend naar het bruisende oceaanwater dat onder ons door spuit. Dan ineens verschijnt daar een enorme kop…een mix van schrik en euforie gaat door ons heen! Er ligt hier gewoon een walvis!! Terwijl de Vagebond met ruim 6 knopen lekker door spurt, staren wij net zo lang tot het enorme gevaarte ons met een spuit gedag zegt en verdwijnt in de enorme water massa. Perplex en met een big smile kijken we elkaar aan, wow!! Maar tegerlijk ook afvragend of deze reus hier al lag, wat als wij er met 6 knopen tegenaan waren gevaren..?? We mijmeren nog even door als la Gomera alweer in zicht is. Ook hier belanden we nog even in de acceleratie achtbaan voor we in de windstille baai ons anker uitgooien. We zijn er weer # la Gomera # fantastisch eiland # eindelijk ankeren # tijd voor bier!

Bye bye Isla Bonita!

Hans op de uitkijk

Zeezeilen gaat niet altijd over rozen…

Dertig jaar! Reden voor een feestje! En wat voor een feestje… Een gigantisch dakterras, uitzicht op zee, borrelen met gezellige mensen uit de haven en met als grootste cadeau pap, mam en Joris!!!

FEEST!! # 30 jaar # verjaardag zuid-wester # party op het dakterras

Een week van tevoren wist ik nog van niks en nu staan we op de luchthaven van la Palma wachtend op pap en mam die komen. Wanneer de deur van de aankomsthal openschuift staan daar niet twee maar drie bekende koppies! Mijn kleine grote broer is ook mee, wat een top verrassing!!

Naast het vieren van deze onvergetelijke verjaardag touren we een week lang in een (iets te kleine) Fiat panda het eiland rond. La Palma is veelzijdig mooi! We maken een prachtige vulkaan wandeling bij el Pilar. We doorkruisen de waterval bij los Tilos en lopen door de indrukwekkende kloof over een rivierbedding. We genieten van de zon, zee en het intens zwarte strand. Voor een bezoekje aan de grotwoningen in Candelaria rijden we over een klein stijl weggetje naar beneden. Op de terugweg merken we pas echt hoe stijl dit weggetje is als onze panda de laatste bult net niet omhoog komt. We stappen uit, Hans geeft vol gas in z’n één en wij geven een duwtje voor de show. Het lukt, we zijn boven en om dit te vieren belanden we met een biertje en een heerlijke tapas op het terras. De volgende dag beklimmen we het hoogste punt van het eiland, roque de los Muchasos (2426 m) waar we boven de wolken wachten tot de zon onder gaat. Een magisch moment waarbij de lucht haar mooiste kleuren laat zien en waarbij de temperatuur daalt van een heerlijke 25 naar een frisse 7 graden! Met de verwarming aan, knus op de achterbank rollen we in onze panda de berg af naar Tazacorte. Daar logeren we met z’n allen in een heerlijk appartement met uitzicht op de haven én de enorme bananen plantages. ’s Ochtends samen ontbijten en ’s middags borrelen op het dakterras, genieten!!

Vulkaan wandeling el Pilar

Waterval los Tilos 

Roque de los Muchasos

Zonsondergang boven de wolken, magisch!!

Het waren fantastische dagen en enorm vertrouwd om samen te zijn. Met een dikke knuffel en een traan nemen we afscheid en kijken nu al uit naar een volgend bezoek!

Zonsopkomst la Gomera

Sommige momenten zijn niet in woorden te beschrijven. In alle vroegte vertrekken we naar la Palma waar pap en mam op bezoek komen en waar een borrel met de Maximo, Linde en Tijd ons opwacht, we hebben er zin in! Wanneer we achterom kijken kleurt de zon de hemel vurig rood.

La Gomera, hét wandel eiland bij uitstek, tijd om de beentjes te strekken!

We liggen voor anker bij Valle Gran Rey, een leuk vissersdorpje aan de voet van een inmense rotswand. Via maps.me gaan we op zoek naar een wandelroute in de buurt. Een route die begint over een prachtig mozaïek betegeld pad, gaat over in een steeds stijler wordend pad. Met handen en voeten klimmen we als berg geiten langs rotswanden omhoog. Soms is het net een speurtocht en volgen we de oranje stip, witte streep, of blauw/gele vlag om op de route te blijven. 5 uur lang doen we erover om 11km af te leggen. Moe maar voldaan komen we terug bij de Vagebond voor een duik en een borrel.

Met handen en voeten naar boven

Route volgen # hoopje stenen of de oranje stip?

Na twee dagen rust is het tijd voor een nieuwe wandeling, we gaan naar het nationale park! In alle vroegte, het is nog donker, nemen we om 8 uur de bus naar Pajagito. Anderhalf uur later stappen, samen met nog 10 fanatieke wandelaars, uit. Binnen een minuut is iedereen in de bosjes verdwenen en staan we alleen voor een groot bord met wandelpaden. We gaan het gewoon doen! Route 18, de master route van het eiland, 16 km bergje op, bergje af met een geplande duur van 9 uur en 10 minuten!

De route is fantastisch!! We komen langs de mooiste uitzichtpunten en wandelen dwars door de sprookjes achtige laurierbossen. Zes uur later zitten we met gestrekte beentjes in het bushokje te wachten. Trots op onze zeebenen!