We zijn onderweg, onderweg naar het land van duizend en één nachten, onderweg naar Marokko!

De ondergaande zon kleurt de baai bij Faro vurig rood. Onder luid gejuich van de Maximo (Eric en Marleen we gaan jullie missen!) en de Usuaia laveren we de ankerbaai uit. Met de stroom mee belanden we nog even in een soort wildwaterbaan en worden met 9 knopen snelheid naar buiten gespoeld, de donkere nacht in.

Kruisend de baai bij Faro naar buiten 

Één van de duizend nachten op zee…. Met een fonkelende sterrenhemel waar je langzaam in verdwaald, golven die de Vagebond (soms minder) rustig heen en weer slingeren. Een gevoel van alleen op de wereld, samen sterk maar soms ook eenzaam vechtend tegen de slaap.

De weg naar Marokko geeft ons twee nachten en één dag zeilen. Een constante wind zorgt dat we de hele weg comfortabel kunnen zeilen op een soms iets hobbelige zee. We varen samen met de Bojangles en hebben onderweg gezellig marifoon contact. Uit het steeds blauwer wordende oceaan water hengelen we onze eerste geel tropisch gekleurde mahi mahi binnen! We zijn onder de indruk!! Een beetje onwennig, dit is geen makreeltje meer, weten we deze prachtige vis klaar te maken voor de pan. Een paar uur later smikkelen we van een fantastische lunch op top locatie! We hebben net de laatste hap opgesmikkeld wanneer de hengel opnieuw uitgaat! Dit keer hebben we zijn grotere broer te pakken! En niet heel veel later vangen we er nog een! We nodigen Bojangles uit voor een diner in Rabat en halen de hengel binnen om overbevissing te voorkomen.

Het is drie uur in de ochtend, de wind valt weg, nog 20 mijl varen, de nacht is donker en overal om ons heen liggen visnetten. Een belletje via de marifoon met de Bojangles doet ons weten dat zij net een half uur hebben gestoeid met een visnet om los te komen. We durven de motor niet te starten, bang dat deze visnetten in de schroef komen, en met 1, soms 2 knopen snelheid dobberen we richting Rabat.

Een oceaan die steeds blauwer wordt 

Wanneer de zon omkomt en er genoeg zicht is om eventuele visnetten te ontwijken starten we de motor. Om 11 uur in de ochtend komen we samen met de Bojangles aan bij de havenhoofden van Rabat, precies laagwater springtij. Wachtend op de pilotboot die ons naar binnen loodst genieten we van het nieuwe continent dat voor ons ligt. Met het gevoel of we in de fatamorgana van de efteling zijn beland varen we, met soms een kleine surf, naar binnen. Dit voelt nu al als een sprookje!

Aanloop Rabat, fatamorgana!! 

De kajuit kleurt oranje met de 100m2 spinaker welke uitgespreid ligt. Het oude jaren 80 retro oranje doek macht perfect met de nieuwe fluorescerende hippe versie! Af en toe komen de blonde haren van Hans tevoorschijn met het monotone getik van de naaimachine op de achtergrond. Meters doek worden zorgvuldig op maat gemaakt, aan elkaar geplakt en uiteindelijk gestikt. Ruim twee dagen later zit er een compleet nieuw onderlijk in en de schoothoek is verstevigd. Ons lichtweerzeil is weer ready to use!! Super trots op mijn zeilmaker!!!

Testvlucht geslaagd

Ook de baai bij Faro, waar we voor anker liggen, kleurt oranje! In een omgeving die aandoet als de Nederlandse wadden loopt een spontane actie uit in een borrel met 10 Nederlandse boten in de locale kroeg op het eiland Culatra. ‘ Vertrekkersdag ‘ 2.0 op een top locatie! Kinderen, volwassenen, vertrekkers, oud-vertrekkers, grote boten, kleine boten allemaal in de baai bij Faro! Niet heel internationaal maar wel lekker oranje en super gezellig!!!

Ankeren bij Faro (dank aan Bojangles)

Vanavond verlaten we het Europese vaste land en zetten koers naar Marokko, tijd voor nieuwe kleuren..

Neem de Nederlandse wadden, voeg daar een tropisch tintje met een beetje extra zon aan toe en je ligt in Alvor. Een fantastische baai in de algarve waar de dagen voorbij vliegen! Hoe de dagen dan voorbij vliegen, hierbij enkele willekeurige dagen uit het leven van de Vagebond…

Om in Alvor te komen halen we in de ochtend ons anker op in Sagres en zeilen 20 mijl oostwaarts. De wind is zeer variabel en houdt ons daardoor lekker bezig. Onderweg komen we langs de grotten bij Lagos. We gooien ons anker uit, maken de dingy klaar en hangen de toerist uit! Het is bijna file rijden maar de grotten zijn prachtig! Onze eigen Vagebond expeditie! Na een paar uurtjes halen we het anker weer op en varen verder naar Alvor. Hier wordt al druk geborreld door de Liefde, Summerwind en Kaya. Heel gezellig! Maar we hebben ons anker nog niet uit of Hans zit al met de kite spullen in de dingy..een half uur later scheurt hij tussen de zandbanken door, eindelijk weer kitesurfen!!

Over 7 minuten gaat onze taxi! Als een speer komen we uit ons luie ochtend ritme, maken snel de boot op orde en scheuren met de dingy naar de kant… Stephan, Patricia, Feline en Finn komen langs! Wat een toeval en super gezellig om ze hier te zien! We kletsen, drinken koffie, maken een prachtige wandeling door het ‘ waddengebied ‘, spelen met de kinderen en eten heerlijke sardientjes, de dag vliegt voorbij! Maar dan, twee gemiste oproepen en een appje van de Liefde.. ‘Hoi Hans en Roos, het is nu stroom tegen wind, af en toe boven 35kn. Wellicht verstandig om naar de boot te gaan. Groetjes Peter en Monique’. We geven familie Holstegen een dikke knuffel en spreken af elkaar later deze week nog een keer op te zoeken en snellen ons dan richting Vagebond. Daar ligt ze dan, varend achter haar eigen anker heeft ze wel zeker 15 rondjes gemaakt. Van een afstandje ziet het er indrukwekkend uit, maar eenmaal op de boot is er gelukkig weinig aan de hand. Die avond brengen we varend achter ons anker door.

Klusdag! We zijn al vroeg uit de veren en voor de eerste zonnestralen haar warmte afgeven klimt Hans naar boven in de mast. We plamuren het roestplekje op de boeg, plakken de dingy en epoxyen en kitten de steuntjes voor de boom. Tegen het einde van de middag trekt de wind aan, kitesurfen!!! We laten alles uit onze handen vallen, heisen onszelf in een wetsuit en scheuren met de dingy naar het strand. Voor mij als beginner zijn de omstandigheden ideaal! Het is even na laag water waardoor je bijna overal kunt staan. Ik krijg les van Hans vanuit de dingy en na een paar flinke crashes en liters zeewater te hebben gehapt lukt het mij eindelijk om zowel links als rechts op te varen! Uitgeput zit ik op het strand, kijkend naar hoe Hans nog even over het water scheurt! Eenmaal weer op de boot is de klusdag nog niet voorbij, om 22.30 uur kan de kitspuit eindelijk opgeborgen worden. Moe duiken we ons bed in, morgen stranddag!!

Na een avond ouderwets borrelen met de Maximo in Portimau gaat om 9 uur de telefoon.. Gezellig bellen met mama Leo maar het uur tijdsverschil was ik even vergeten. Hans snoozed nog even verder en wanneer ik uitgekletst ben is de temperatuur alweer gestegen naar een kleine 30 graden. Met enige tegenzin slepen we onszelf naar de supermarkt. Wanneer we de voorraad weer hebben aangevuld halen we ons anker op en varen terug naar Alvor. En wat doe je als er te weinig wind staat om te zeilen…we maken een lange lijn aan de giek, geven plankgas met de motor en wakeboarden achter de Vagebond! In Alvor eten we een ijsje met de Bojangles, doen ’s avond nog een klusje en kijken we serie.

We komen tijd te kort hier!

Speciaal voor Eric en Marleen met een kleine ode aan de Maximo..

Stuurboord – bakboord op de oceaan, dat ging maar net goed….

Na ruim anderhalve week vertoeven in de baai van Cascais, wat bijna voelde als thuis, is het tijd om ons anker op te halen. We hebben hier heel wat klus uurtjes gemaakt, kregen bezoek van pap en mam, zijn naar Lissabon geweest én de Maximo is weer gearriveerd!! Kortom het was feest en gezelligheid (en soms een beetje afzien na een dag klussen in de volle zon)!!

Lissabon

De Portugese Noord is weer aanwezig, wat betekend met de wind in de rug racen naar het zuiden! Op de Vagebond wordt de genua uitgeboomd en we rollen in één rechte lijn naar cabo de Sao Vincente. Eric en Marleen vertrekken een half uurtje na ons en doen een maximootje # hoeken maken # druk zoeken # afkruisen. Een maximootje is ideaal wanneer je niet houd van plat voor de wind varen. Je kiest een hoek die je prettig vind en waarbij je genoeg druk hebt in beide zeilen. Meestal betekend dit dat er koers word gezet midden de oceaan op. Wanneer de waterdiepte oploopt tot ruim twee kilometer, er walvissen om de boot zwemmen en de wind toe neemt tot 30 knopen is het tijd om terug te gijpen. Opnieuw zoek je de juiste hoek en vaart dan helemaal door tot je de rotskust van Portugal tegen komt. En zo ga je door tot je uiteindelijk bij cabo de Sao Vincente bent. Bij een maximootje heb je minder last van het rollen van de boot op de golven, ook kunnen er snelheden gehaald worden van ruim 10 knopen!! Insite information meld zelfs een topsnelheid van 14 knopen bij het ronden van cabo Sao Vincente!

Vagebond

Maximo

Inmiddels is de kust van Cascais uit het zicht verdwenen en schitterd de avondzon over het water. In de verte zien we een klein stipje aan de horizon, de Maximo! Ze zijn gegepen en komen steeds dichterbij. Op het laatste moment surft Eric van een golf vlak achter ons langs. En nog net op tijd heeft Hans de vislijn binnen kunnen halen. Wat fantastisch om zo samen te kunnen varen!

Stuurboord – bakboord op de oceaan! 

De volgende ochtend komen we elkaar opnieuw tegen bij cabo de Sao Vincente. In de pot dichte mist met 25-30 knopen wind zetten we de eindsprint in… De Maximo wint en gooit 15 minuten eerder haar anker uit in de baai van Sagres.

Eindsprint bij cabo Sagres 

‘What was your last port?’ Falmouth! Roepen we in koor. We zijn in het havenkantoor van Cascais marina en checken in voor een plekje in de haven. De vrouw achter de balie kijkt ons vragend aan, all the way from Falmouth?

Hans noemt ons ‘puristen’, geen idee of het woord bestaat. Het lijkt een beetje op naturisten maar dan anders.. De haventeller sinds ons vertrek uit Nederland staat tot vandaag de dag nog steeds op 1. We hebben al ruim 60 nachten achter ons anker gelegen en zo’n 10 nachten op zee doorgebracht. Wanneer we ankeren doen we dit het liefst zonder motor. Inmiddels is dit bijna routine werk geworden, zeilend de baai in, plekje zoeken, anker klaarmaken, genua inrollen, boot stilleggen (eventueel a la zwaardboot het grootzeil naar buiten duwen), anker uit en genieten maar. PUUR natuur!!

Onwennig in een haven box 

Maar vandaag even niet… we lachen vriendelijk naar de vrouw achter de balie en geven onze laatste anker plek in Leixos. Wanneer al het papierwerk klaar is manoeuvreren we de Vagebond een beetje onwennig de box in. We spoelen de boot af met zoet water, staan een half uur onder de douche en nemen vervolgens de trein richting Lissabon. Even later staan we op het vliegveld bij de gate met smart te wachten, pap en mam komen langs!!

Vier dagen lang genieten we van het samen zijn en de prachtige omgeving bij Cascais. We rijden naar, de voor ons beruchte, cabo Roca en maken vanaf daar een prachtige wandeling naar praia da Ursa waar we spelen in de golven. We bezoeken Sintra met haar indrukwekkende paleizen. We zeilen met de Vagebond een stukje de ‘oceaan’ op waarbij we gezelschap worden gehouden door dolfijnen! Maar we genieten vooral van jullie om ons heen! Lieve pap en mam, het was geweldig jullie voor eventjes mee te nemen in ons avontuur! PUUR genieten!!

Castelo dos Mouros (Sintra)

Dolfijnen!!

Genieten!!

Zeilen op de Vagebond

Praia da Ursa

Cabo Roca

Thanks pap en mam voor de geweldige dagen!!