Vier wuivende gedaantes vervagen langzaam in de achtergrond terwijl de Vagebond over het vlakke water naar de pas vaart. Wat gaan we deze plek en deze lieve familie missen.

Een week geleden kwamen we aan met ons vrachtschip volgeladen aan pakketjes uit Mauphiti. Door de smalle pass varen we naar binnen en over het vlakke water zeilen we naar de andere kant van de lagoon. Ons anker ligt net op de bodem als Marcello en Karina aan komen varen. Met een grote glimlach verwelkomen ze ons op Mauphelia en nodigen ons uit voor het ontbijt. Tien minuten later zitten we aan tafel met een koffie kokosmelk en een (kokos) donut. Een vers gebakken visje maakt het ontbijt compleet.

De pakketjes zijn bezorgd, een warm welkom op Mauphelia!

Marcello en Adriene zijn samen met hun twee dochters zeven jaar geleden vanuit Mauphiti naar Mauphelia verhuisd. Ze leven op het eiland van de copra, de gedroogde kokos. Maximaal twee keer per jaar komt een bevoorrading schip vanuit Tahiti de kokos ophalen. In ruil worden de families op het eiland voorzien van nieuwe voorraden en geoderen. Verspreid over vijf families wonen er in totaal 24 mensen op Mauphelia. Samen produceren ze zo’n 20 ton copra per jaar. De copra wordt onder andere verwerkt in cosmetica.

De eb stroom spuugt ons in de dingy het atol uit, de blauwe oceaan in. Vanmorgen zijn er hier door Marcello voor het eerst dit seizoen walvissen gespot en dat laten we ons geen twee keer zeggen. Minuten lang turen we over het water dat bijna rimpelloos vlak is. Dan ineens, heel in de verte..walvissen!! Met een veel te snel stijgende adrenaline spiegel planeren we langs het buitenrif van het atol in de richting van de walvissen. Een kleine 500m achter ons komt de dingy van de Zephyr aangevaren. Ik gebaar naar ze dat we ze hier het laatst hebben gezien. Dan ineens rijst er uit het niets tussen ons en de andere dingy een enorm gevaarte en laat zich met een doffe klap op het water vallen. Euforie, geluk en heel veel angst komen voorbij. Dan opnieuw een bommetje, en nog een splash, steeds dichter naar ons toe komend. Hans ligt inmiddels met zijn duikbril op in het water en ik schijt zeven kleuren. Na het vierde bommetje duiken ze samen de diepe oceaan in. Vol verbijstering laten deze twee humpback whales ons achter. We zijn onder de indruk.

Het waait en de zuidoost hoek van mauphelia leent zich uitstekend voor kitesurfen. Met de vagebond zeilen we over de lagoon, drie mijl naar het zuiden. Achter het rif heb je prachtig vlak en ondiep water. Als we zijn uitgespeeld is het tijd om terug te varen. De zon gaat langzaam onder en terwijl de Vagebond door het water glijd genieten wij van een voordek borrel.

DCIM101GOPROGOPR3965.JPG

DCIM101GOPROGOPR3951.JPG

Iedere avond is het feest en worden de lekkerste lokale maaltijden bereid door Adrian. Kokoskrab, clambs, vers gebakken vis, possant crue allen bereid met een vleugje kokos. De gastvrijheid van deze mensen is overweldigend.

Het is weekend en de zussen gaan naar een motu verderop in het atol om kokoskrabben te vangen. Maar voor er gevaren kan worden moet eerst het lekke bootje gemaakt worden. Hans helpt ze hierbij en met de juiste pop nagels is de boot binnen no time weer waterdicht. Wanneer de dames langs komen varen laten we de kite de lucht in en maken een downwinder naar de motu. We struinen door de bossen en het struik gewas op zoek naar kokoskrabben. Opengespleten kokosnoten verraden het hol van de krab. Famaina steekt haar hand naar binnen en peuterd behendig de krab uit zijn hol. We kijken elkaar angstvallig aan, wetend dat deze reus met gemak een vinger kunnen kraken. We knopen het blauwe gevaarte aan een lijn en gaan op zoek naar een volgend hol. Helaas zijn de rest van de krabben die we vinden te klein of van het vrouwelijke geslacht. We laten ze netjes met rust. Om onze magere vangst wat aan te vullen gooien de dames nog een netje uit in zee. Binnen no time is de emmer gevuld met parrot fish. Het is prachtig om te zien hoe deze mensen een zijn met de natuur.

Kokoskrab vangen in het weekend

De smalle pas van Mauphelia heeft een prachtige onderwaterwereld. We wachten tot het rustig weer is en krijgen instructie van Marcello waar we het beste kunnen duiken. We ontmoeten Jean Pierre die graag gebruik maakt van ons als buddy en wij van zijn compressor. Met z’n drieën zakken we de diepte in en laten ons met de stroom mee naar buiten drijven. Een school enorme barracuda’s komt ons tegemoet, in een grot houden tientallen haaien zich schuil, een stingray paartje komt voorbij en verdwijnen als dortelduifjes in de oneindig blauwe oceaan. De variatie, grote en hoeveelheid aan vis in enorm, we kijken onze ogen uit.

Van Adriene leer ik kokosbrood maken. Beginnent met het raspen van de kokosnoot en het persen tot melk. Hans gaat met Famaina op stap die binnen no time een enorm palmhart scoort. Het is fantastisch om zoveel te leren over de natuur.

rapsen, raspen, raspen voor het lekkerste kokosbrood

Nog een keer schuiven we aan voor het ontbijt met de lekkerste donuts en kokosbrood. We worden overladen met papayas, kokosnoten, palmhart en verse vis. Dan is het tijd om te gaan, en nemen afscheid van deze lieve familie die een bijzonder plekje hebben gekregen. We zwaaien, tot de vier wuivende gedaantes zijn verdwenen aan de horizon.

De zon gaat langzaam onder en Robbinson verdwijnt met zijn piroque aan de horizon.

mr Robbinson

Midden in de nacht verlaten we Bora Bora naar het 30 mijl verderop gelegen eiland Mauphiti. Met een sukkelgangetje komen we in de ochtend aan bij de pas van Mauphiti. Een pas met een smalle opening naar het zuiden waar het bij veel wind en golven enorm kan spoken. Gelukkig staat er vandaag een rustig briesje en de zee is kalm. Toch zien we, wanneer we dichter bij het eiland komen, alleen maar brekende golven. ‘Volgens de kaart zou hier toch echt ergens de ingang moeten zijn’. Dan verschijnt er een vlak stukje water, als een poort die open gaat. Hans stuurt de Vagebond naar binnen over het vlakke water met aan weers zijden brekende golven op het rif. Eenmaal binnen bevinden we ons weer in een blauwe lagune met in het midden het eiland, gevormd door een piekende rots.

Mauphiti 

Wanneer we op het voordek genieten van het avondzonnetje komt Robbinson langs gepaddeld in zijn piroque* en we maken een gezellig praatje. Hij woont op het eiland en werkt op de motu en wij hebben de Vagebond precies op zijn ‘woon-werk’ route parkeerd. De daarop volgende dagen komt hij iedere dag even langs. De ene dag brengt hij ons verse papaya’s of pompelmoesen, de andere dag de lekkerste bananen cake van het eiland. Hij verteld ons over het leven op het eiland en leert ons kanoën in zijn piroque. Hij vraagt ons of we ook naar Mauphia gaan en of we dan wat pakketjes voor de families daar mee kunnen nemen. ‘Natuurlijk, geen probleem’ vinden wij. Vlak voor vertrek zullen alle pakketjes worden afgeleverd op de Vagebond.

Iedere ochtend duiken we het water in en zwemmen vanaf de Vagebond richting het rif. Enorme manta roggen cirkelen hier elegant om de bommies. Bij deze zogenoemde cleaning stations laten ze zich schoonmaken door de kleine visjes die hier zwemmen. Het is indrukwekkend om met deze prachtige oeroude dieren te zwemmen.

Ook Maupithi is een eiland met een top en die moet natuurlijk beklommen worden. In een work out training van 40 minuten werken we onszelf naar de top. Een eitje vergeleken met Bora Bora en Moorea maar het uitzicht doet zich er zeker niet aan onder. Toerisme is hier schaars en de bevolking is enorm vriendelijk, hiermee onderscheid Mauphiti zich van de rest van de society eilanden. Het beste eiland tot nu toe.

Ondertussen is ook de Queen gearriveerd en dat betekend kitesurfen, borrels op het strand en gezellige avondjes op de boot. Wanneer een kleine week later ook de Banyu Aman en de Mille momenti komen binnenvaren zijn de kidsboten compleet. De dames komen logeren op de Vagebond en we maken samen verse pasta en spelen spelletjes.

Een kleine twee weken later word de Vagebond volgeladen, ruim 200kg aan pakketjes vullen de achterkajuit. Als een diepgeladen vrachtschip varen we de pas van Maipithi uit en zetten koers naar het meest west gelegen eiland van Frans Polynesië, Mauphia.

Wanneer je als net getrouwd stel de reisgidsen open slaat is de verleiding van Bora Bora niet te weerstaan. Idyllische houten hutjes op palen in een intens blauwe lagooon. Een oranje- rode gloed aan de hemel wanneer de zon langzaam onder gaat. Hangmatten wapperen tussen de palmbomen op hagelwitte stranden. Romantischer kun je een honeymoon niet voorstellen.

We ankeren de Vagebond een paar honderd meter naast een luxe resort vol verliefde stelletjes. Donkere buien komen vanaf Raiatea aanwaaien, de temperatuur daalt. De aantrekkende wind veranderd de kalme lagoon in korte tijd tot een klotsbak met witte schuimkoppen. We zoeken de golfluwte achter het rif en genieten van een middagje kitesurfen met eindelijk veel wind. In de verte zien we een groepje spierwitte toeristen verkleumd uit het water komen. Die hadden zich een snorkel tripje op Bora Bora vast heel anders voorgesteld toen ze thuis op de bank de reisgids open sloegen.

Een groene berg piekt hoog boven de blauwe lagoon uit. Voor een kleine 800,- euro kun je een spectaculaire helicopter vlucht maken om de top van de berg. Paraglyden van de top naar beneden kost slechts 500,- euro. Heel verleidelijk maar wij nemen uiteindelijk toch de benen wagen. Op een bananencake en een kopje koffie klimmen we naar de top. De klim is fantastisch maar voor het uitzicht hadden we het niet hoeven doen. We zitten letterlijk in de wolken. De miezer regen maakt de weg naar beneden er niet makkelijker op en we glibberen over modderpaden naar beneden. Eenmaal beneden kunnen we de verleiding van een welverdient koud biertje niet weerstaan, cheers!

Kristal helder water kabbelt rustig onder mij door. Rechts pieken gesteente de hoogte in omringt door intens groene bomen. De zon zakt langzaam naar de horizon. Het ruige landschap oogt magisch in deze laatste zonnestralen. Een achtergrond ruis van brekende golven op het rif. Rrrrrwhoeff…! Een groepje crossende jetskies zoeft voorbij en haalt mij uit mijn dagdroom. Nog net kan ik mijn evenwicht bewaren op de stijle golfjes die ze achter laten. Dan keert de rust terug en supp ik rustig verder.

Moorea is prachtig en heeft van alles een beetje wat we de afgelopen maanden in Frans Polynesie hebben gezien. Een intens groen landschap met piekende bergen als in de Marquezen. Omringt door een blauwe lagune vergelijkbaar met de Tuomotus. Heel begrijpelijk is deze combinatie is ook aantrekkelijk voor toeristen. Vanuit Amerika, Europa en Azie vliegen jaarlijks duizenden mensen naar deze eilanden groep. Helaas maakt dit het einde van de wereld gevoel een beetje minder en voelen de vierduizend zeemijlen die we hebben afgelegd om hier te komen ineens een stuk minder ver. Desalnietemin is het genieten hier!

Aan een glibberig touw trekken we ons de laatste meters omhoog. Een fantastische klim door de bossen, over een rivierbedding, langs diepe afgronden via stijle paden brengt ons 800m boven zee niveau. Het uitzicht is prachtig! Piekende bergtoppen, hier en daar omringt door een wollig wolkje. Tientallen vierkante meters ananas velden schitteren in de zon. Helemaal beneden een turkoise lagune beschermd door een koraalrif waarop golven breken.

Een lagune waar we twee dagen daarvoor zwommen tussen de pijlstaart roggen. Ze zijn ‘tam’en we voeren ze verse tonijn. Hans staat met drie kids op zijn nek midden tussen deze prachtige beesten met een spanwijdte van ruim anderhalve meter. Van een local horen we dat de oudste rog een leeftijd heeft van 26 jaar. Hun huid voelt glad en slijmerig en met hun mond gaan ze op zoek naar de stukjes tonijn. Ze zijn sterk en ik heb moeite om te blijven staan wanneer ze tegen me opzwemmen. Een bijzondere ervaring.
Heel in de verte om het hoekje ligt de Vagebond achter haar anker. Wat een stelletje mazzelaars dat wij hier staan. Op dit prachtige eiland midden in de Pacific!

De wind giert door de verstaging, op één oor hobbelt de Vagebond over en door de golven. Donkere luchten trekken voorbij, opnieuw een bui, de wind trekt aan. We hebben de Tuomotus achter ons gelaten en op dubbel rif en kotter zeilen we naar Tahiti. Sinds lange tijd is het nat en koud en we halen de fleece dekens weer tevoorschijn.

We naderen het ruim twee kilometer hoge Tahiti maar in de verte is nog niets te zien. Ping, ping, onze telefoon heeft duidelijk al wel verbinding met het ‘vaste land’ en foto’s van pierenbadjes, in de file naar zandvoort en dobberen op het IJsselmeer komen binnen. Er is een hittegolf in Nederland. Dan schuift voor heel even het regengordijn opzij en vangen we een glimp op van het hoofdeiland van Frans Polynesie. Met een dikke trui en jas aan laten we het anker zakken in de beschutte baai van Tautira. Terwijl we binnen genieten van ons welverdiende ontbijd trekt de volgende bui alweer over. Het is winter in de Pacific.

Aankomst Tautira, winter in de Pacific

Tussen de buien door roeien we naar de kant en wandelen door het dorpje. De sfeer is gemoedelijk en de mensen zijn vriendelijk. Onze ogen worden weer verwend met een groen kleurenpalet die rijkt tot aan de top van de berg. We klimmen omhoog en iedere meter verzuren onze beentje een beetje meer, we zijn duidelijk niet meer gewend zoveel te lopen. Boven aan genieten we met ons broodje pindakaas van het uitzicht over de baai.

Twee dagen later dient zich een acceptabel weergaatje en varen we verder richting Papeete. Regelmatig surft de Vagebond met ruim 9 knopen van de golven af. Enkele uren later staan we midden in de Super U en genieten we van een verse baquette met kaasjes. In een paar dagen tijd zijn de voorraden van de Vagebond weer aangevuld, is Bo bij de dierenarts geweest voor haar vaccin, is de was gedaan, hebben we een speergun gekocht en zijn de kannetjes benzine weer gevuld. We zijn klaar voor de Pacific deel twee.

Racen naar Papeete, 9.7kn!