Regen slaat neer op het dek terwijl de Vagebond heen en weer slingert op de golven. We hangen binnen op de bank voor een aflevering blue planet 2. De meest fantastische beelden komen voorbij, planerende dolfijnen, indrukwekkende potvissen, jagende orka’s en gender transformer vissen. En op deze prachtige blue planet zijn wij aan het zeilen, real life.

Een week geleden zijn we vertrokken uit de Perl eilanden voor een kleine 4000 nautical miles over de Pacific ocean naar de Marquesas. De boot is tot het plafond gevuld met verse groente en fruit, kilo’s pasta, bloem en rijst, een goeie honderd blikken onder de vlonders, een achterkajuit vol met WC-papier, de koelkast is gevuld en voor Bo hebben we meer dan genoeg genoeg kattenbrokjes. De watertanks zijn gevuld en de diesel afgetopt. Alle klusjes zijn gedaan, het onderwaterschip is schoon en het weer ziet er gunstig uit. We zijn klaar om te gaan, klaar voor onze langste oversteek, 5 weken op zee. We halen het anker op en zeilen een prachtige avond tegemoed. De zon gaat onder met om ons heen honderden pelikanen duikend in het water.

We koersen zuid-west richting de Galapagos eilanden. We weten dat de wind komende dagen flink gaat afnemen en dus we houden het gas erop. Dagafstanden tussen de 140 en 175! mijl, brengen ons binnen een week naar de eilanden groep die in … door Darwin werden ontdekt. Het is fantastisch en comfortabel zeilen. Overdag een clear blue sky en in de nacht hebben we schaduw van de maan. Van zeilers een paar honderd mijl voor ons horen we over regen, onweersbuien en weinig wind. Ook de zeilers die een goede dag na ons zijn vertrokken hebben te maken met weinig wind. Blijkbaar hebben wij een prive vlaag te pakken. Op dag vijf passeren we de evenaar. Neptunes komt op bezoek en we vieren een klein feestje met zelfgebakken koekjes en een verse fruit smoothie.

Eenmaal op het zuidelijke halfrond is het stoeien met de weerkaartjes, gribfiles en stromingstabellen. Hoe komen we door het windstille gebied rondom de Galapagos en hoe pikken we zo snel en comfortabel mogelijk de trade winds op. De snelweg over de Pacific ocean die ons naar de Marquezen gaat brengen. Benieuwd hoe dit afloopt, wij ook. Lees volgende week meer….

Enkele fragmenten uit het logboek van de Vagebond

22-03-2019 6.00 uur UTC
5.26N / 81.08W

Inamity, Inamity, this is sailing vessel Vagebond… Het is twee uur in de nacht, we zijn een kleine 200 mijl uit de kust en liggen op ramkoers met een Cargo ship, formaatje Panamasluis. We varen melkmeisje met de genua uitgeboomd en slingeren met onze koers tussen 200 en 220 graden. Nog maar 5 mijl afstand, ik sta op het punt ze op te roepen via de marifoon. Dan zie ik op de AIS dat heel langzaam de koers word verlegd. Tien minuten later vaart een ruim 300m verlichte tanker op nog geen 1000m voor de Vagebond langs. Ik roep ze op om te bedanken. Youre welcome, klinkt een aziatische vrouwen stem aan de andere kant van de lijn.

24-03-2019 23.00 uur UTC
01.10N / 86.28W

‘Walvissen’roept Hans! Binnen twee seconden sta ik buiten (Bo binnen n seconde). De zon is net onder en aan de horizon zien we nog net de schim van een griend, duikend in een golf. Minuten lang turen we naar de horizon maar ze lijken alweer verdwenen. Tot ineens… twee grienden duiken zij aan zij op in een golf 5 meter achter de Vagebond. Ze laten zich nog twee keer zien voor ze de donkere nacht in zwemmen. Wat een fantastische begroeting.

26-03-2019 14.00 uur UTC
04.51N / 81.33W

Aan vitamientjes hier geen gebrek. We eten ons klem aan meloen, ananas, mango en bananen. Wanneer je even niet oplet, hop weer een rijpe banaan, hop een zachte mango, hop een zoete ananasgeur. Alles word tegerlijk rijp. Het is jammer dat ons lichaam het overschot aan vitamientjes dezelfde dag nog uitplast. Het is inmiddels een dagtaak, zorgen dat al deze vitamientjes zo lang mogelijk in de vrucht blijft zodat we er komende weken nog even van kunnen genieten.

Twee weken Panamacity… klussen, boodschappen, stadswandeling, nog meer boodschappen, wachten op een pakketje, hiken in el Valle, naar de versmarkt, pakketje komt manana, dan nog maar een klusje, even nog wat boodschappen, nog een keer de stad in, oeps een drone gekocht, pakketje is er, laatste klusje, laatste boodschappen, hebben we alles, we are sinking…

We gaan!!  Anker op, 4000 mijl te gaan, op naar de Marquezen!!

Boodschappen, inkopen, shoppen…

Panama-citytrip

Ready for take off!! Tot over 5 weken!

Met zes man sterk verlaten we Linton Bay voor een heerlijk zeil tochtje naar Shelterbay marina. Morgen gaan we door het Panamakanaal! De Incentive en Moora zijn onze handliners. Sanne vaart mee en dus gaat de hengel uit. Wanneer we heel even de zes knopen snelheid aantikken…rrrrrr… beet! We vangen een mooi formaat tonijn voor een heerlijke lunch de volgende dag.
Onderweg bellen we naar het Panamakanaal voor een definitieve bevestiging. Wegens personeel gebrek zijn we gerescaduled en is de transit een dag uitgesteld. Gelukkig hebben we hele gezellige handliners. We tellen nog even of onze bier voorraad een extra dagje aan kan en genieten in Shelterbay marina. Aapjes kijken in de jungle, relaxen in het zwembad en gezelligheid in de avond.

De volgende dag is het zover, Pacific here we come! Op een dagje vertraging na loopt het hele ‘hoekomikdoorhetpanamakanaal’ op rolletjes. De aanvraag zonder agent is een eitje, stootwillen en lijnen zijn zo geregeld en we hebben de fijnste linehandlers die we ons kunnen wensen. Toch is het best een beetje spannend wanneer de pilot boot aan komt varen om de advisor bij ons aan boord te zetten. We hadden ons voorbereid dat, zoals gebruikelijk, we in een pakketje van twee of drie boten door de sluizen zouden gaan. Tot onze advisor ons meededeeld dat we alleen gaan. Alleen de Vagebond, dat wordt dus volle bak aan het werk voor alle linehandlers.

Vagebond Panamakanaal proef

Met 6 knopen snelheid sjezen we in de namiddag op de Gatun locks af. Even moeten we inhouden om onze medesluis genoten voor te laten. Als zij netjes en wel ‘sluisvast’ liggen mogen wij. Voor de ingang van de sluis worden ons vier apenknotjes toegeworpen door de linehandlers op de kant. Op de Vagebond knopen we de apenknotjes aan de enorme 22mm dikke lijnen. Zo varen we de sluis in. Wanneer de linehandlers op de kant ons een seintje geven laten we de dikke trossen lijnen vieren zodat deze op de bolder belegd kan worden. Fluitje van een cent. Dan wordt in een no time een enorme hoeveelheid water de sluis ingepompt. Langzaam trekken we de lijnen mee aan en binnen 10 minuten zijn we 8 meter gestegen.

De Gatun locks bestaan uit drie sluizen, met in totaal een hoogte verschil van 24 meter. Wanneer de eerste sluis geschut is halen we de dikke tros lijnen binnen. De linehandlers op de kant houden de dunne lijn en begeleiden ons naar de volgende sluis. Bij sluis nummer drie blijkt dat de linehandler aan bakboord voor toe is aan weekend. Hij belegd de lijn om de verkeerde bolder en is daardoor te laat bij de volgende. De Vagebond komt bijna dwars in de sluis te liggen. Wanneer Sanne nog maar 1.5m lijn over heeft roept onze advisor dat we de lijn moeten laten gaan. Sanne en ik kijken elkaar vragend aan en horen op hetzelfde moment een schreeuw vanachter het roer. ‘Lijn vasthouden!!’ roept Hans. Hij geeft een dot gas en de Vagebond ligt weer netjes recht in de sluis. De linehandler op de kant belegd de juiste bolder en we zijn klaar voor de laatste 8m stijgen. Zo zie je maar het blijft een advisor.

Wanneer we door de laatste sluis zijn komen we aan op het Gatun lake. We meren af aan een enorme mooring die meteen gedoopt wordt als borrelboei. Na anderhalf uur is het gedaan met de rust. De volgende schutting is gearriveerd met daarin vier jachten, twintig volwassenen en negen kinderen.

De volgende ochtend komt onze advisor weer aan boord en motoren we over het prachtige Gatun lake naar de sluizen aan de Pacific kant. Sanne en ik voelen ons net een catering bedrijf. Uren sloven we ons uit in de keuken om een heerlijke maaltijd te bereiden. Helaas is onze advisor een beetje een verwend mannetje en wordt onze fantastische Surinaamse kip saté niet echt gewaardeerd. Evenals de kippensoep, verse watermeloen en gingerale.

Cruisen over het Gatun lake

Vandaag gaan we wel in een pakketje en met enige chaos tussen de advisors onderling liggen we vastgeknoopt aan onze buur boot. Opnieuw volgen er drie sluizen en bij de mariflores locks wuiven we uitgebreid naar onze lieve familie die ons live volgen via de webcam. Inmiddels zijn we experts en het dalen gaat een stuk gemakkelijker. De laatste sluisdeuren gaan open, we zijn aan de andere kant, we zijn in de Pacific!!

Dank aan onze lieve, fijne en gezellige linehandlers, Rik en Sanne van de Incentive en Ralph en Monica van de Moora.

 

* coming soon on syvagebond.com, meer informatie en een filmpje over onze transit door het Panamakanaal. 

‘We hebben nog 20 minuten’! Verschrikt kijk ik op van achter het schap met tomatenpuree, nog maar 20 minuten.. We staan midden in de supermarkt in Colon. Vooraf hebben we met de supermarkt manager afgesproken, dat als we voor een bepaald bedrag boodschappen zouden doen, ze ons met een busje terug naar Linton Bay brengen. Goeie deal! We krijgen twee uur shop tijd.

Nu zijn er nog maar twintig minuten over en we hebben nog vijf rijen te gaan! We moeten nog verse groente en fruit, kaas, vleeswaren, yoghurt, bier, fris… er lijkt geen eind aan onze boodschappenlijst te komen. Als een kip zonder kop gooien we winkelwagen nummer vier vol met alles dat we nodig hebben en wat we komende maanden nergens kunnen kopen of onbetaalbaar is. Ondertussen baal ik dat ik in de eerste rij een half uur lang aan alle flessen wasmiddel heb geroken om de beste geur te kiezen. Een fijne familie eigenschap. Nu komen we tijd te kort voor belangrijkere producten.

Twee uur later staan we met vier karren afgeladen vol bij de kassa. Ik laad alles aan de ene kant op de band terwijl Hans aan de andere kant de tassen inpakt. De supermarkt regelt een busje en brengt ons terug naar Linton Bay. Een goeie anderhalf uur later staan met een berg boodschappen bij onze dingy.

Na onze aanvraag voor de transit door het Panamakanaal zijn we terug gevaren naar Linton Bay. De natuur is hier prachtig, de ankerbaai prima en de biertjes bij het plaatselijke tankstation zijn reuze gezellig. Naast de grote inkopen doen we nog wat laatste klusjes en genieten van het mooie Panama.

Met de dingy door de mangrove naar het prachtige Panamarina

Planerend slalommen we met de dingy tussen de olietankers, cargo ships en sleepboten door. Alle grote reuzen liggen hier bij elkaar, wachtend op een transit door het Panama kanaal. We hebben een missie. Ruim 1800 dollar cash veilig afleveren bij de Citibank. Dit is het bedrag + 800 dollar borg dat we moeten betalen om door het kanaal te mogen. Een taxi van Shelterbay naar de bank kost al gauw 50,- dollar. Hemelsbreed is Colon maar een goeie 3 mijl van ons verwijderd. Dat gaan we anders doen. We pakken de dingy!

Met ruim 1800 dollar cash op zak planeren we naar Colon aan de andere kant van de Limon bay. We gaan op zoek naar een plekje waar we de dingy kunnen launchen. We proberen de plaatselijke sportvis club (club Nautico). Het ligt er verlaten bij en een dame bij het plaatselijke restaurantje verteld ons dat we hier niet meer mogen liggen van de overheid. We proberen het bij de aanlegsteiger van de pilotboten en de cruise terminal maar bij beide ook hier geen succes. Uiteindelijk varen we de dingy een strandje op. Hans gaat voor één dollar met een taxi naar de Citibank en blijf ik op het strand om de dingy te bewaken. Een goed uur later komt hij terug, missie geslaagd!

Diezelfde avond nog kunnen we een afspraak maken voor de transit date. Het is een feit, we gaan écht! 2 maart gaan we door het Panamakanaal!!

‘hmm lekker water dit, net Barleduque’. Freek vult zijn glas met water en neemt een paar flinke slokken.

Al sinds vertrek produceert onze watermaker niet hoe we zouden willen. Het kwaliteit van het water is iets teveel aan de zoute kant. Of anders gezegd, Barleduque. Klinkt best chique, douchen met Barleduque water. Toch gaat onze voorkeur uit naar frisse Spa blauw. In Nederland hebben we nieuwe membramen besteld en het is tijd deze te vervangen. Klussen in paradise!

Zorgvuldig wordt de hele watermaker uit elkaar gehaald, iedere O-ring vervangen en alle schroefjes en moertjes gepoetst. Het frame is na maanden lekkage van zout water helemaal geoxideerd. Hans besluit, ‘als we nu toch bezig zijn’, ook een nieuw frame te maken. Drie dagen later draaien we een testrondje met onze Schenker 2.0. Nog een laatste drupje loktide op enkele koppelstukken en hij loopt weer als een zonnetje. Kurkdroog, zonder lekkage produceren we nu een kleine 30 liter SPA blauw per uur! Wat kan water toch lekker zijn.

Ondertussen genieten we van de prachtige eilanden in het San Blas paradijs.

‘Drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot, je wordt van zelf groot….. Op een oooonbeewoond eiland…’ Daar staan we dan, met dit liedje in ons hoofd, op ons eigen eiland, midden in de San Blas. Het is een paradijsje hier!

Na een paar fantastische dagen in het authentieke en sfeervolle Cartagena zeilen we in record snelheid richting Panama. In het ochtend licht worden aan de horizon de contouren van het land zichtbaar. Hoge groene heuvels met op de voorgrond groepjes palmbomen verspreid in de oceaan, veilig achter een rif. Een goed uur later laten we ons anker vallen bij zo’n groepje palmbomen. Tussen de heuvels van het vasteland en achter het rif van de Caribische zee.

Uren wandelen door de prachtige straatjes van Cartagena

We liggen bij Coco Brandera Cays. In kristal helder water bij een eilandje dat groot genoeg is om de kite op te laten en klein genoeg om Bo los te laten. Binnen vijf minuten zit ze in de top van de enige palmboom die het eiland rijk is. Dagen vliegen voorbij met kitesurfen, snorkelen, rondje eiland wandelen en chillen.

Na vier dagen varen we naar Carti om Freek en Janna op te pikken. Na enige weerstand van de Kuna’s mogen ze eindelijk mee naar de Vagebond. Verplicht nemen ze een taxibootje en worden keurig in een zwemvestje gehesen. Wij varen met de dingy voorop en nog geen anderhalve minuut later en 15 dollar armer zijn ze op de Vagebond.

Samen verkennen we de San Blas, kletsen bij een kampvuurtje, zwemmen, snorkelen en kiten. We vinden uit hoe we lobster kunnen vangen. En voelen ons rijke stinkers wanneer we op ons ‘jacht’ op deze prachtige plek zelf gevangen lobster eten.

Cortisol, een hormoon dat wordt aangemaakt in de bijnierschors en vrijkomt bij elke vorm van stress. Vandaag werd mijn lichaam overladen aan dit hormoon. Gisteren zijn we vertrokken uit Santa Marta. Met het ronden van Baranquilla dachten we dat we de meeste wind gehad hadden. Na een nachtje uitrusten achter ons anker gaat in de vroege ochtend glore de wekker. Het waait een goeie windkracht 7 in de baai van Puerto Velero. Met een beetje twijfel en enige tegenzin besluiten we toch maar te vertrekken, komende dagen wordt het weer er namelijk niet beter op. En zo worden we, tijdens zonsopkomst, op dubbel gereefd grootzeil en kotter met 7 knopen de baai uit geblazen.

Van helder blauw naar modderbruin bij de riviermonding van Baranquilla

Het is een beetje oncomfortabel, soms nat en niet heel ontspannen maar we gaan snel en de boot houd zich goed. Dan opeens splashed er een golf de kuip in, we surfen met 10 knopen van een golf af, de windmeter maakt uitschieters naar 40+ knopen en we varen op drie dubbel gereefd grootzeil met topsnelheid op Cartagena af. Mijn cortisol schiet omhoog en ik voel mij lichtelijk oncomfortabel.

Hans blijft als altijd cool en haalt mijn doem scenario’s één voor één onderuit. Verscholen onder de buiskap spelen we het spelletje ‘wie ben ik?’. Als ik eindelijk heb geraden dat Hans ‘de stem van de Tomtom’ is komt de skyline van Cartagena in zicht. We komen in de luwte van het land, de golven en wind nemen af en daarbij ook mijn cortisol spiegel.

Tussen de verdedigings werken varen we de baai van Cartagena binnen. Met een lekker lopend windje kruisen we op vol tuig tot aan de ankerplek. We zijn onder de indruk van de skyline van Boca Grandi. Cartagena, we zijn er! We drinken een biertje en zijn alle ellende van afgelopen uren vergeten.

Het intense geluid van brulapen boven in de bomen, het meest mooie fluitconcert van honderden tropische vogels en de geur van vers gebrande koffie. Dat is wakker worden op een koffie farm in de jungle van Colombia.

Een kleine week geleden kwamen we aan in de haven van Santa Marta. 48 uur later hebben we een stempel in onze paspoorten en mogen we eindelijk het haven terein verlaten. Eenmaal door de poort belanden we in het drukke centrum van Santa Marta. Toeterende auto’s, brommers, taxi’s, bussen en een verdwaalde fiets. Alles rijdt hier kris kras door elkaar. De straten staan vol met verkopers van verse juice in alle fruit soorten tot sieraden, telefoons en empanadas. Hierachter verschuilt de ene na de andere action winkel, plastic en goedkoop. Het is druk, zintuigen worden maximaal geprikkeld maar de sfeer is goed!

Een dag later zitten we in de bus onderweg naar Palomino. Een klein plaatsje twee uur rijden van Santa Marta. Met een enorme donut van een binnenband in onze armen springen we achter op bij een motortaxi. Behendig rijd deze ons een paar kilometer bergopwaarts. Vanaf hier lopen we, met nog een kleine twintig andere donuts, over een prachtig jungle pad stroomopwaarts. Wanneer de grootste groep donuts rechtsaf slaan lopen wij, met een klein groepje, nog een stukje verder. Het pad wordt smaller er steiler. Na een uur worden we beloond en staan we op een prachtige plek aan de oever van de rivier. We springen met onze donut het koude water in en voor we het weten zijn we in de eerste stroomversnelling beland. Dit is fantastisch, dit is chillen, genieten, dit is tuben in de jungle! Na anderhalf uur drijven hebben we de meeste versnellingen gehad en wordt het steeds drukker op de rivier. Alle donuts spoelen langzaam aan bij het eindpunt, het stand van Palomino. Een prachtig mooi zandstrand waar jungle en zee elkaar ontmoeten en waar we nog even kunnen spelen in de brekende golven.

Tuben in de jungle! 

Een grote bak voer, drie bakjes water en een hele hoop speeltjes verspreid door de boot. Met een klein schuldgevoel laten we Bo voor het eerst een nachtje alleen op de Vagebond. Nadat we zijn uitgetubet pakken we de bus terug richting Tayrona park en overnachten daar in een hostel. We tellen nog een keer onze miljoenen pessos en komen tot de conclusie dat we niet genoeg contanten hebben om én het hostel én de toegang tot het park te betalen. Uiteindelijk weten we online tickets te bemachtigen en de volgende ochtend vroeg staan we bij de alternatieve ingang, Calabazo. Klaar voor een flinke wandeling. We zijn de enige bij deze park ingang maar het blijkt dat ze hier nog niet echt gewend zijn met online tickets. Een goed half uur later krijgen we een roze bandje om onze pols en mogen we naar binnen. We maken een prachtige hike van 20km en komen vooral het eerste uur bijna niemand tegen. Bergje op en klimmen en klauteren over stenen naar beneden. Na drie uur zweten komen we aan bij het strand, een bomvol strand! We nemen een duik, voegen ons tussen de toeristen en wandelen over een keurig aangelegd pad met vlonders terug naar de hoofdingang. Moe stappen we de bus in, terug naar de boot, terug naar Bo.

Tayrona park 

We hebben de smaak te pakken en een dag later zitten we opnieuw in de bus. Dit keer naar Minca, een gezellig ‘hipster’ dorpje in de bergen achter Santa Marta. Hier lopen we bergje op en maken ruim 300 hoogte meters in slechts 3km. Rood, warm en bezweet komen we een goed uur later aan bij de koffie en cacao plantage Paraisa de tuki. Een fantastisch mooi uitzicht, de geur van vers gebrande koffie en hele lieve mensen, het is een paradijsje hier! We doen mee aan de cacao tour en horen alle ins en outs te over ons favoriete snoepgoed. We krijgen vers gebrande en gemalen warme choco en sluiten af met een heerlijk verzorgend gezichtsmasker van cacao.

De zonsondergang hier is prachtig en tuki de huis toekan zorgt voor een paar mooie poses op de voorgrond. S avonds kijken we uit op de verlichte stad Santa Marta. En als we goed kijken, achter de hoge flatgebouwen ligt daar onzichtbaar klein de Vagebond met Bo.

De volgende ochtend lopen we, met drie extra kilo koffiebonen in onze rugzak, naar pozo azul. Een poel met watervallen. Een mooi stukje wandelen tussen de koffie plantages. Wanneer we bij de poel aankomen blijkt deze aardig vol te zitten, vol met toeristen. Dit hadden we ons anders voorgesteld en met beteuterde gezichten kijken we om ons heen. Dan komt er een hele aardige man naar ons toe en wijst ons op een andere waterval, een klein stukje verderop naar beneden. Dit laten we ons geen twee keer zeggen. Tien minuten later staan we onder onze privé waterval en genieten van de rust.

Wandelen door de plantages 

Wanneer we terug op de Vagebond komen worden we enthousiast begroet door Bo. Blij dat we weer thuis zijn. We besluiten haar niet nog een nacht alleen te laten. We doen de laatste ‘we liggen in een haven klusjes’ en maken ons op voor Cartagena.