Het intense geluid van brulapen boven in de bomen, het meest mooie fluitconcert van honderden tropische vogels en de geur van vers gebrande koffie. Dat is wakker worden op een koffie farm in de jungle van Colombia.

Een kleine week geleden kwamen we aan in de haven van Santa Marta. 48 uur later hebben we een stempel in onze paspoorten en mogen we eindelijk het haven terein verlaten. Eenmaal door de poort belanden we in het drukke centrum van Santa Marta. Toeterende auto’s, brommers, taxi’s, bussen en een verdwaalde fiets. Alles rijdt hier kris kras door elkaar. De straten staan vol met verkopers van verse juice in alle fruit soorten tot sieraden, telefoons en empanadas. Hierachter verschuilt de ene na de andere action winkel, plastic en goedkoop. Het is druk, zintuigen worden maximaal geprikkeld maar de sfeer is goed!

Een dag later zitten we in de bus onderweg naar Palomino. Een klein plaatsje twee uur rijden van Santa Marta. Met een enorme donut van een binnenband in onze armen springen we achter op bij een motortaxi. Behendig rijd deze ons een paar kilometer bergopwaarts. Vanaf hier lopen we, met nog een kleine twintig andere donuts, over een prachtig jungle pad stroomopwaarts. Wanneer de grootste groep donuts rechtsaf slaan lopen wij, met een klein groepje, nog een stukje verder. Het pad wordt smaller er steiler. Na een uur worden we beloond en staan we op een prachtige plek aan de oever van de rivier. We springen met onze donut het koude water in en voor we het weten zijn we in de eerste stroomversnelling beland. Dit is fantastisch, dit is chillen, genieten, dit is tuben in de jungle! Na anderhalf uur drijven hebben we de meeste versnellingen gehad en wordt het steeds drukker op de rivier. Alle donuts spoelen langzaam aan bij het eindpunt, het stand van Palomino. Een prachtig mooi zandstrand waar jungle en zee elkaar ontmoeten en waar we nog even kunnen spelen in de brekende golven.

Tuben in de jungle! 

Een grote bak voer, drie bakjes water en een hele hoop speeltjes verspreid door de boot. Met een klein schuldgevoel laten we Bo voor het eerst een nachtje alleen op de Vagebond. Nadat we zijn uitgetubet pakken we de bus terug richting Tayrona park en overnachten daar in een hostel. We tellen nog een keer onze miljoenen pessos en komen tot de conclusie dat we niet genoeg contanten hebben om én het hostel én de toegang tot het park te betalen. Uiteindelijk weten we online tickets te bemachtigen en de volgende ochtend vroeg staan we bij de alternatieve ingang, Calabazo. Klaar voor een flinke wandeling. We zijn de enige bij deze park ingang maar het blijkt dat ze hier nog niet echt gewend zijn met online tickets. Een goed half uur later krijgen we een roze bandje om onze pols en mogen we naar binnen. We maken een prachtige hike van 20km en komen vooral het eerste uur bijna niemand tegen. Bergje op en klimmen en klauteren over stenen naar beneden. Na drie uur zweten komen we aan bij het strand, een bomvol strand! We nemen een duik, voegen ons tussen de toeristen en wandelen over een keurig aangelegd pad met vlonders terug naar de hoofdingang. Moe stappen we de bus in, terug naar de boot, terug naar Bo.

Tayrona park 

We hebben de smaak te pakken en een dag later zitten we opnieuw in de bus. Dit keer naar Minca, een gezellig ‘hipster’ dorpje in de bergen achter Santa Marta. Hier lopen we bergje op en maken ruim 300 hoogte meters in slechts 3km. Rood, warm en bezweet komen we een goed uur later aan bij de koffie en cacao plantage Paraisa de tuki. Een fantastisch mooi uitzicht, de geur van vers gebrande koffie en hele lieve mensen, het is een paradijsje hier! We doen mee aan de cacao tour en horen alle ins en outs te over ons favoriete snoepgoed. We krijgen vers gebrande en gemalen warme choco en sluiten af met een heerlijk verzorgend gezichtsmasker van cacao.

De zonsondergang hier is prachtig en tuki de huis toekan zorgt voor een paar mooie poses op de voorgrond. S avonds kijken we uit op de verlichte stad Santa Marta. En als we goed kijken, achter de hoge flatgebouwen ligt daar onzichtbaar klein de Vagebond met Bo.

De volgende ochtend lopen we, met drie extra kilo koffiebonen in onze rugzak, naar pozo azul. Een poel met watervallen. Een mooi stukje wandelen tussen de koffie plantages. Wanneer we bij de poel aankomen blijkt deze aardig vol te zitten, vol met toeristen. Dit hadden we ons anders voorgesteld en met beteuterde gezichten kijken we om ons heen. Dan komt er een hele aardige man naar ons toe en wijst ons op een andere waterval, een klein stukje verderop naar beneden. Dit laten we ons geen twee keer zeggen. Tien minuten later staan we onder onze privé waterval en genieten van de rust.

Wandelen door de plantages 

Wanneer we terug op de Vagebond komen worden we enthousiast begroet door Bo. Blij dat we weer thuis zijn. We besluiten haar niet nog een nacht alleen te laten. We doen de laatste ‘we liggen in een haven klusjes’ en maken ons op voor Cartagena.