Cortisol, een hormoon dat wordt aangemaakt in de bijnierschors en vrijkomt bij elke vorm van stress. Vandaag werd mijn lichaam overladen aan dit hormoon. Gisteren zijn we vertrokken uit Santa Marta. Met het ronden van Baranquilla dachten we dat we de meeste wind gehad hadden. Na een nachtje uitrusten achter ons anker gaat in de vroege ochtend glore de wekker. Het waait een goeie windkracht 7 in de baai van Puerto Velero. Met een beetje twijfel en enige tegenzin besluiten we toch maar te vertrekken, komende dagen wordt het weer er namelijk niet beter op. En zo worden we, tijdens zonsopkomst, op dubbel gereefd grootzeil en kotter met 7 knopen de baai uit geblazen.

Van helder blauw naar modderbruin bij de riviermonding van Baranquilla

Het is een beetje oncomfortabel, soms nat en niet heel ontspannen maar we gaan snel en de boot houd zich goed. Dan opeens splashed er een golf de kuip in, we surfen met 10 knopen van een golf af, de windmeter maakt uitschieters naar 40+ knopen en we varen op drie dubbel gereefd grootzeil met topsnelheid op Cartagena af. Mijn cortisol schiet omhoog en ik voel mij lichtelijk oncomfortabel.

Hans heeft geen last van een overschot aan cortisol

Hans blijft als altijd cool en haalt mijn doem scenario’s één voor één onderuit. Verscholen onder de buiskap spelen we het spelletje ‘wie ben ik?’. Als ik eindelijk heb geraden dat Hans ‘de stem van de Tomtom’ is komt de skyline van Cartagena in zicht. We komen in de luwte van het land, de golven en wind nemen af en daarbij ook mijn cortisol spiegel.

Opkruisen door de baai van Cartagena, we zijn er bijna 

Tussen de verdedigings werken varen we de baai van Cartagena binnen. Met een lekker lopend windje kruisen we op vol tuig tot aan de ankerplek. We zijn onder de indruk van de skyline van Boca Grandi. Cartagena, we zijn er! We drinken een biertje en zijn alle ellende van afgelopen uren vergeten.

Skyline cartagena