Binnen tien minuten na aankomst op het strand heeft er zich een clubje locale kitesurfers in onze dingy gesetteld. Er wordt een jointje rondgedeeld en een boom box met lekkere hitjes tevoorschijn gehaald. Hans sjeest met zijn kite over het water. Terwijl ik mij na een boks en een ?como estas? een beetje ongemakkelijk bij het groepje locals in onze dingy voeg. Ze zijn vriendelijk en geïnteresseerd en in mijn gebrekkige Spaans en hun gebrekkige Engels voeren we een gezellig gesprek en kom ik meer te weten over het leven hier. Voor ons maken jonge kitesurf talenten de meest indrukwekkende sprongen en nemen surfend een hond mee op hun board. We zijn bij Cabo de la Vela, we zijn in Colombia! Na een half uurtje komt Hans terug gevaren, ‘jouw beurt schatje!’

Hoge golven en 5-10 knopen extra wind zeilen naar Colombia is niet voor mietjes als ik de pilots moet geloven. Daarom wachten we twee weken lang op Aruba voor het perfecte weergaatje. 8 januari lijkt dat weergaatje er te komen. 15-20 knopen wind uit het noord oosten. We gaan! Na een enigzins vertraagde uitklaarsessie verdwijnt pas rond twaalven de kust van Aruba uit zicht en zien we de cruiseschepen met de minuut kleiner worden. Met 25-30 knopen wind stuiven we richting Colombia.

Nachtwachtje met Bo, gezellig!!!

Na 24 uur heerlijk zeilen met af en toe de motor bij komt Cabo dela Vela in zicht. De kustlijn is stijl en ruig. Om de hoek gooien we ons anker uit, in hoe kan het ook anders, het kiters paradijs van Colombia. Binnen een uur na aankomst hangt de kite in de lucht en stuiven we over het vlakke water. De omgeving is indrukwekkend, hoge heuvels en dorre vlaktes wisselen elkaar af. Een enorme baai met alleen de Vagebond achter haar anker. Aan de rand een authentiek dorpje van houten latten en golfplaten daken. De mensen hebben weinig maar zijn super vriendelijk, de sfeer is gemoedelijk.

Ankeren bij Cabo de la Vela

Sunrise

Kitesurfen!

Sunset

De volgende dag wandelen we zwetend over de dorre warme vlakte naar playa de Pilon. Hier worden we getrakteerd op een fantastisch mooi uitzicht.

Playa de Pilon

Iedere dag om 13.00 uur gaat de wind aan en dus de kite in de lucht.

Yes! Eindelijk een ‘kitesurfchickfoto’ 😉

Cabo de la Vela, een authentiek stukje Colombia. Daar waar de Wayuu bevolking zich staande weet te houden in een van de meest barre gebieden van het land. Met enige tegenzin halen we na drie nachtjes ons anker op en slalommen zeilend tussen de vissersboeitje de baai uit. We gaan inklaren in Santa Marta.

Slalommend de baai uit

We zijn gedropt in de Superfood, het is 24 december, HELP! Bedust kijken we met een winkelmandje achter ons aanslepend om ons heen. Hordes Amerikaanse toeristen, gemengd met enkele locale Arubanen shoppen vertrouwde Hollandse Jumbo artikelen alsof hun leven ervan af hangt. Voor ons voelt deze Jumbo ineens niet zo Hollands en vertrouwd meer. Niks als vijfde in de rij gratis boodschappen. Gewoon achter in de winkel aansluiten, tien rijen breed. We gaan als een kip zonder kop mee met de flow en een goed half uur later staan we met een half gevuld boodschappenmandje balend bij de kassa. Een dag eerder glipte het ideale kerst diner ons tussen neus en lippen door. Na een kort gevecht kwam een enorm gevaarte dichter bij de boot, een tonijn van een goeie meter! We zijn onder de indruk, zoiets hebben we nog niet eerder aan de haak gehad. En dan ineens een flinke stuiptrekking en KRAK, hengel! Daar gaat de tonijn, met lure, met halve vishengel, arm beestje. Helaas geen verse sashimi, chivichi of tonijnsteak op het kerstmenu. We rekenen ons alternatieve Otto Lenghi kerst menu af en file rijdend slakken we terug naar de boot.

Kerst onder water

We liggen bij surfside beach voor anker. Onder het vliegveld, waar iedere tien minuten honderden nieuwe toeristen uit de lucht komen vallen. Naast de cruiseschepen, waar nog meer iets te stevige toeristen worden uitgespuugd bij de Prada, Guci en Dolce and Gabana boulevard. We liggen tussen de taxiboten die de upper class naar palm eiland vervoeren en aan het einde van de dag roodverkleurd weer terug. Aruba heeft een Mac, een KFC, een keurige boulevard, eindeloze zandstranden, het rijtje Hilton…… Je kunt er parasailen, waterscooteren, golven,.. Aruba heeft alles, Aruba is Amazing!!

Ankerbaai surfside beach

Houden wij hiervan, nee… Maar Aruba heeft ook de familie Tabak en de Summerwindjes. Samen maken we er twee feest weken van. We smullen onze buikjes vol tijdens een uitgebreid kerstdiner. Vieren Hans zijn verjaardag met taart en vuurwerk. Ontsnappen op oudjaar uit de escaperoom. Gaan traditioneel met champagne en oliebollen knallend het nieuwe jaar in. We eten de lekkerste roti van het eiland. En sluiten af met een knusse bbq op het strand. Madjida, Kees en Marijntje geven ons een warm welkom op Aruba en mede door hun gastvrijheid krijgt Aruba een bijzonder plekje.

Sunset BBQ

We mogen gebruik maken van de auto van Kees en ontdekken de ongerepte stukjes natuur op Aruba. Kitesurfen aan de ruige kust bij Boca Grandi in het zuiden. Genieten van de uitgestrekte vlaktes in het noorden. We strekken de beentjes en maken een prachtige wandeling in het nationale park Arikok. Lieve Kees, Madjida en Marijn, bedankt voor jullie gastvrijheid. Lieve Casper en Floor, er gaat niets boven een fijne buur! We gaan jullie missen, door jullie was Aruba Amazing ;)!!

De mooie plekjes van amazing Aruba

‘Oke, nog één knuffel dan…’ Nog geen tien minuten geleden hebben we ons anker laten vallen bij Westpunt, Curaçao. We pakken onze duikbril en snorkel en springen het verfrissende water in en genieten. Genieten van ons glimmend glad koperen onderwaterschip met een oogverblindende bronzen schroef. Zo mooi en zo glad dat je ermee wilt blijven knuffelen.

Drie weken eerder….
Na een paar dagen relaxen achter ons anker bij klein Curaçao kunnen we er weer even tegen.

Kitesurfen en genieten op klein Curacao!

Klaar voor twee weken bikkelen. Ervaring leert, dat worden er altijd meer. Bij Curaçao Marine word de Vagebond zorgvuldig op de kant getrailerd en kan het werk beginnen. Een boot op het droge, het is weer even wennen maar vooral weer heel hard werken. Om 7 uur s ochtends gaat de schuurmachine aan, alle oude anti fouling moet eraf. Na vijf intensieve dagen schuren is het onderwaterschip klaar voor haar nieuwe jasje, genaamd copper coat. Nu komt het échte werk, afwegen, mixen, tijd bijhouden en vooral doorverven. Vijf lagen achter elkaar! Bakboord romp in de ochtend, stuurboord romp tot in de laatste uurtjes. De kiel en het roer bewaren we voor de volgende dag. Een spannende 48 uur breekt aan, het mag namelijk niet regenen. De copper coat is op waterbasis en het zou zonde zijn als 20 kg koper in het afvoerputje van de werf verdwijnt. S nachts checken we iedere twee uur de buienradar. En om half 7 in de ochtend is het tijd voor actie. Zeilen spannen en zorgen dat de romp niet nat word. Wanneer de copper coat voldoende is uitgehard mag de schuurmachine opnieuw aan de bak. Het voelt tegen nature in maar ons net geverfde onderwaterschip moet geschuurd worden. Korrel 120,180 tot een uiteindelijke zijdezachte 240, dat voelt lekker!

zorgvuldig word de Vagebond uit het water gekraand

schuren, schuren, schuren……

klaar voor de copper coat

klusteam!

wegen, mixen, roeren en weer door…net heel holland bakt

vijf lagen rollen……

…..tot in de late uurtjes

koper rood

Klussen bij Curacao Marine

Tussen de bedrijven door verkennen we het eiland. We huren een auto en rijden rondom westpunt. We genieten van de mooie strandjes en baaitjes op dit eiland en nemen een kijkje in the blue room. Na al die maanden Bonaire voelt Curaçao hectisch en chaotisch. Navigeren van A naar B vergt weer enige uitdaging. Deze chaos en hectiek brengt een heerlijke sfeer met zich mee en we genieten van het levendige Willemstad.

kitesurfen in st Jorisbaai

pondjesbrug, Willemstad

prachtige baaitjes

kijkje in the blue room

Mooie plekjes van Curacao

Ook hier op Curaçao Marine heeft zich een gezellig zeilersdorp gevestigd met iedere dag van 5 tot 7 happy hour. Onder het genot van een biertje, dat altijd extra lekker smaakt na een dag klussen, worden ieders werkzaamheden, vorderingen en tegenslagen besproken. Deze gezelligheid maakt dat je er niet alleen voor staat, dat maakt het klussen toch een stukje aangenamer.

Na twee en een halve week kan er weer geplonst worden. Het onderwaterschip heeft een nieuw koperen jasje gekregen, de roetplekjes zijn aangepakt, de romp zit in de was en de spinaker bomen zijn opnieuw gelakt. Door de pondjesbrug in Willemstad varen we naar buiten en laten een paar uur later ons anker vallen bij Westpunt. ‘Oke nog één knuffel dan…’

‘Oke, nog een knuffel dan…’

Bonbini Bonaire, wat hebben we ons hier welkom gevoeld. Het is november. Nog één keer werpen we een blik achterom, ayo Bonaire! 8 maanden lang hebben we mogen genieten van dit fijne eiland. We hebben er gewerkt, gezellige mensen ontmoet, kregen er een crewlid bij en heel veel fijn bezoek uit Nederland. Maar het waren ook moeilijke maanden, een jaar samen op 10m2 is niet altijd makkelijk. Op die kleine vierkante meters kom je jezelf en elkaar letterlijk en figuurlijk vaak, soms te vaak tegen. Een korte break en tijdelijk thuis op Bonaire heeft ons goed gedaan. En wanneer er in het thuisfront iets gebeurd zijn de Nederlandse Antillen ineens niet zo heel dichtbij meer. Gelukkig vliegen zowel Tui als KLM dagelijks op en neer naar Amsterdam.

Bonaire, acht maanden aan mooie herinneringen…. DUIKEN, OSTRACODS, DIA DE RINCON, KITESURFEN OP ATLANTIS BEACH, HIKE BRANDARIS, CHILLEN BIJ SOREBON, FEESTEN BIJ COCO, ZWEMMEN BIJ BOCA SLAGBAAI, FLAMINGO’S, GEZELLIGHEID BIJ HAVANNA, ZEILEN NAAR KLEIN BONAIRE, GOTOMEER, ZOUTVLAKTES, REGATTA EN HET INTENS BLAUWE WATER!

afscheids-steiger-sunsetborrel

Na een geslaagde afscheidborrel is het tijd om te gaan. De volgende ochtend gooien we los voor een goeie 30 mijl naar klein Curaçao! Danki Bonaire, Ayo!

Ayo Bonaire!

Ding dong, de intercity naar Utrecht centraal van 22.05 rijdt niet. Verkleumd en gewikkeld in een sjaal warm ik mij op aan een kop ah to go thee, ik mis Bonaire!

Ik mis de warmte, de uitgestrekte blauwe oceaan om mij heen. Ik mis de rust, de knusse boot. Ik mis het leven bij de dag, geen agenda, geen planning. Ik mis de knuffels van Hans en Bo, ik mis thuis…

Een sprintje op Arnhem centraal om de laatste trein naar Duiven te halen. De trein die mij al heel vaak naar huis heeft gebracht en dat vanavond weer doet.

Maar ondertussen geniet ik van Nederland en mijn lieve familie en vrienden om mij heen. Ik kan geen genoeg krijgen van de frisse herfstlucht. Samen met pap en mam maak ik de ene boswandeling na de ander en bewonder ik de kracht en doorzettingsvermogen van mijn sterke mama. We hebben heel wat feestjes in te halen en tegoed. We vieren sinterklaas, kerst, oud &nieuw en mijn 31 diner. Ik trein het hele land door, ga bij de Bojangles op bezoek en sta zelfs weer even op de schaats. Zelfs een klein wintersport gevoel komt boven wanneer ik met pap een kuub hout kort en klein maak en we daarna worden beloond met heerlijke gluhwein. Regelmatig video bel ik met Hans en zie ik het blauwe water en de zon. Hans past op Bo en de Vagebond en geeft ondertussen zijn laatste lessen op de kiteschool. Bonaire voelt mijlen ver weg terwijl ik gewoon met mam aan de keukentafel zit. Het is heerlijk thuis!

31 diner!

reunie met de Bojangles!

Wandelen!

Genieten!

houthakken

Met ruim 60 kg aan bagage check ik in op Schiphol. Slik! Wat is het moeilijk om het vertrouwde thuis weer achter te laten. Het voelt of we opnieuw gaan vertrekken. Dit keer geen Atlantische oceaan van 2000 zeemijlen maar een oneindige Pacific. Een nieuw prachtig maar spannend avontuur. Met een klein schuldgevoel laat ik Nederland achter. Met een mama die nog een paar heftige maanden te gaan heeft zit ik tien uur later in de dingy, op weg naar de Vagebond. Op weg naar huis.

Thuis!