Wind giert over het dek, dikke regendruppels vallen neer, de Vagebond deint onrustig heen en weer. Binnen prutteld de warme chocomel op het fornhuis, met vermoeide spieren kruipen we onder een dekentje op de bank. Heerlijk zo’n weekje wintersporten!

De zuid oost-hoek van Fakarava is h Tirol voor de kitesurfers. Een lang gestrekt rif en verschillende zandbanken breken de krachtige oceaan deining. Het intens blauwe vlakke water zorgt voor de ultieme kite spot. En een beetje extra wind maakt het feest helemaal compleet. Wanneer we opstaan gaat de windmeter aan, foilen met de 13, twin-tippen met de 9 of spelen op het surfboardje. Na het ontbijt gaat de kite omhoog en wisselen we elkaar af. De uren erna gaan steeds meer kites de lucht in en het word gezellig druk op het strandje. Hans zorgt voor spectaculaire sprongen, neemt de kids mee op zijn rug en geeft tussendoor nog een ‘lesje’. Ik zoek een rustig plekje op en stuntel net zo lang tot ik aan het einde van de week een mooie sprong van 3.5m hoog kan maken.

Wanneer we honger krijgen gaan we terug naar de Vagebond voor een korte break en een lunch. In de middag is het tijd voor een tweede ronde die soms duurt tot zonsondergang. Bij wintersporten hoort een goede apres-ski. De avonden vullen zich met gezellige sundownerborrels, een lady’s night, een pig roast party op het strand en een sushi night. Voor we het weten is de week voorbij en veranderd het weer.

Ijskoude regen komt met dikke druppels naar beneden vallen. In vlagen waait het inmiddels dertig knopen en korte golfjes bouwen zich snel op. In de verte, achter een waas van regen, zie ik Hans met zijn kite op en neer gaan. Ik vraag mijzelf af waarom hij niet eerder is terug gekomen, die donkere lucht was al van mijlen ver zichtbaar. Hij zal het nog wel naar zijn zin hebben en blij zijn met de wind die er staat. Wanneer de regen niet meer zo heftig is trek ik mijn zwemkleding aan. Voor de volgende bui zijn aantreden doet spring ik in de dingy en pik Hans op bij de zandbank. Verkleumd zitten we op de bank met een heisse choco. Heerlijk zo’n weekje wintersporten!

‘Hoe zat die knoop ook al weer?’ Binnen in de Vagebond is het net een operatie kamer met Hans als chirurg. Met een hoofdlampje op, handschoenen aan en hechtdraad in zijn handen. Mijn voet ligt op een ‘steriel’ veld terwijl de verdoving zijn werk doet. ‘Gewoon een platte knoop is ook goed hoor schatje.’

Het is vandaag 4 juni, precies twee jaar geleden vertrokken we uit Nederland. En..vandaag vieren we onze trouwdag! Na een romantisch ontbijt van bananenpannenkoekjes, een bananen/kokos shake en een plakje bananencake pompen we de kite op. Er staat een licht briesje en Hans gaat er vandoor op zijn foil. Een uurtje later weet hij mij over te halen het ook eens te proberen. Na wat gestuntel sta ik op het board en ‘foil’! Wat een geniaal gevoel! Dan ineens, een enorme crash. Voorover word ik door de kite van het board getrokken en drink een paar liter zeewater. Nieuwe poging, ik wastertrappel met de kite in mijn ene hand en het board in mijn andere hand. Au! Met mijn voet kom ik onhandig langs het zwaard van de foil. Ik doe nog een paar pogingen en dan is het wel weer genoeg voor vandaag. Hans neemt het weer over en vliegt fluitend over het water. Eenmaal in de dingy sta ik in een flinke plas bloed, toch maar even langs de boot.

In mijn hiel zit een flinke jaap. Ik twijfel hechten of steri-strips. Als we nu gaan hechten gaat de duik in de Fakarava zuidpas vanmiddag niet door. Ik kies voor de steri-strips en plak het goed af. Een uurtje later is het bijna hoogwater en liggen we met onze duikuitrusting aan voor de ingang van de pas. We laten onze BCD’s leeg en zakken twintig meter naar beneden. Een lange lijn verbind ons met de dingy aan de oppervlakte. Met de laatste vloedstroom driften we langzaam terug het atol in. Prachtig koraal schiet onder ons door waar vissen in alle soorten en maten zich schuil houden. De groupers zijn in de meerderheid en kijken ons met een norse blik na. In de verte verschijnt de eerste haai en ik grijp Hans bij zijn arm om hem vervolgens de rest van de duik niet meer los te laten. Het aantal haaien om ons heen verdubbeld zich snel en voor we het weten zwermen er een kleine honderd haaien om ons heen. Even een paniek momentje wanneer ik denk aan de wond op mijn hiel. Wat als het weer gaat bloeden, haaien ruiken een druppel bloed al op kilometers afstand. Het water word ondieper en daarmee de stroming sterker. In een rotgang vliegen we de laatste meters van onze duik over het koraal. Wat een gave duik was dit!

Terug op de boot genieten we samen van een ‘sunset-voordek-borrel’, en proosten op onze (top!) trouwdag. Met een kritiche blik bekijken we nog een keer mijn hiel die opnieuw is gaan bloeden. En op advies van Dr. Juul is het toch beter er een paar steekjes in te zetten. Een uurtje later zitten er twee nette hechtingen in met..een dubbele platte knoop!

Het prachtig gekleurde rif schiet onder ons door. Om ons heen zwemmen de mooiste vissen en af en toe een verdwaalde haai. Wanneer de golven zich langzaam opbouwen springen we in de dingy en varen stroom opwaarts voor een volgende ronde. Snorkelen in de pas van een atol is net een wildwater attractie.

In vier dagen zeilen we van de Marquezen naar de Tuomotus. De meeste mijlen leggen we af in de eerste twee dagen om vervolgens de laatste ander halve dag naar de ingang van de pas bij Tahanea te dobberen. Het is heerlijk om weer even een paar dagen op zee te zijn. Te genieten van die inmens grote plas water en de oneindig fonkelende sterrenhemel. In het vroege ochtend licht worden de eerste contouren van een rij palmbomen zichtbaar. We gaan nog een uurtje bijliggen om zo rond hoogwater het atol binnen te varen. Ik vind het toch een beetje spannend, niet wetend wat we kunnen verwachten. Verhalen over brekende golven en ondiepe koraalriffen spoken door mijn hoofd.

Het is tijd om naar binnen te varen, er staat nauwelijks wind, de zee is vlak en de zon begint steeds krachtiger te schijnen. De omstandigheden zijn ideaal. Met een paar knopen stroom tegen motoren we de azuur blauwe lagune binnen. Het water is zo helder dat we met gemak het koraal onder ons door zien schuiven met hier en daar een schim van een vis of een haai. We zoeken een plekje zand tussen de vele koraalkoppen en laten het anker vallen in een tropisch aquarium. Binnen een uur zwermt er een school majoorvissen rondom de Vagebond en ook de gebroeders blacktip(haai) komen een kijkje nemen. Bo vind het reuze interessant en tuurt hele dagen in het helder blauwe water.

Ze zeggen dat het gras groener is aan de andere kant. Dus nemen we een kijkje en zeilen met de Vagebond naar de overkant van het atol. Vlak water, een lekker lopend windje en in de verte enkele eilandjes. Even wanen we ons op de friese meren met een polaroid filter ervoor. Er komt een gevoel van gemis naar boven. Nederland is prachtig, zeilen met de Vagebond over het Haringvliet of scheuren met de spanker over het Heegermeer. Een anzichtkaart plaatje van een wit strand met palmbomen omringt door cristalclear water haalt ons uit onze dagdroom. We zijn aan de overkant waar het gras intens groen is. We leven als Robinson Crusuoa op een onbewoond eiland, drinken melk uit een kokosnoot, snorkelen om ieder stukje koraal en wandelen met Bo een rondje eiland. We schrikken van de hoeveelheid plastic dat hier overal over het strand verspreid ligt. Honderden flessendopjes, slippers, visserboeitjes, lege flessen en meters touw. We verzamelen zoveel als we kunnen en maken een groot vuur om het te verbranden. Voor heel even is er een schoon stukje strand op dit eiland.

Een kleine twee weken later varen we via de wildwaterbaan het atol weer naar buiten en zetten koers naar het volgende atol, Fakarava.

Met een verbeten geszicht staar ik naar het plafond. Door een open raam zie ik palmbomen wuiven tegen een helder blauwe hemel. De stilte word regelmatig onderbroken door een licht zoemend geluid. Een opluchting wanneer het geluid definitief stopt. ‘Finish’, zegt Ludo. ‘Magnifiek, merci beaucoup!’. Wie had dat gedacht, we hebben een tatoo! Met een big smile lopen we de tatoo shop naar buiten. Onze families, de Vagebond, de reis, de zee en golven, onze liefde, een kompas en zelfs Bo. Ze staan allemaal in kleine symbolen op onze arm en enkel getatoeeerd, samen een geheel.

Nuku Hiva is het hoofdeiland van de Marquezen. We brengen een kleine twee weken door op dit prachtige eiland. Eerst verkennen we Anaho bay aan de noord-oostzijde van het eiland. Een diepe baai verscholen tussen indrukwekkend piekende bergtoppen. De oevers zijn bekleed met witte zandstranden omringt door palmbomen. Hierachter verscholen hebben zich enkele vriendelijke locals gevestigd.
Vanaf Anaho bay maken we een wnadeling de heuvel over naar de volgende baai. Tussen de palmbomen, pine apple trees en mangobomen lopen we naar het dorpje Hatiheu. We halen een vers stokbroodje en genieten van het uitzicht.

Verscholen achter een heuvel en tussen de bossen verschijnt een prachtig stukje land. Op een helder groen grasveld grazen enkele paarden. Aubergines, tomaten en komkommers groeien vredig in rijtjes naast elkaar. Bomen hangen krom van de pompelmoesen en bananen. Hier achter de heuvel ligt een kleine groente/fruit farm verstopt. Een vriendelijke man komt ons tegemoet. We kopen kilo’s verswaar tot onze tassen bijna te zwaar zijn om te dragen. Nog verder verstopt ligt Hanatuatua beach. Een juweeltje van een baai met een uitgestrekt zandstrand en lekker aanlandig briesje. Dat betekend kitesurfen!! We sjouwen onze kites en boards de berg over voor een middagje kiten. Helaas is de wind maar dunnetjes en ligt het strand bezaaid met baby Portugese oorslogsschepen. Klein en schattig maar steken gemeen! Hans speelt een uurtje met de kite en ik vermaak me met het bodyboard in de golven.

Na een snorkelsessie in de ochtend halen we het anker op en gaan voor een rondje eiland. Een heerlijke drie uur zeilen brengt ons naar de west-zijde van Nuku Hiva. We ankeren in helder blauw water en liggen voor het eerst in tijden alleen in een baai. Deze kant van het eiland is dor en droog en ligt behoorlijk afgelegen. Na een nachtje slapen zetten we koers richting het zuiden. Ik moet kiezen, Daniels bay voor een wandeling bij de watervallen of het stadje Taiohea, gezelligheid met mede zeilers. Keuzes maken is nooit mijn sterkste kant geweest. En wanneer ik bij het ronden van de zuid-west punt nog steeds niet heb besloten legt Hans de boot bij, fokje bak en grootzeil aan. Daar dobberen we dan, net zo lang tot ik mijn keuze heb gemaakt. Een kwartiertje later kruisen we verder richting Taiohea voor een gezellige borrel.

We vermaken ons een paar dagen in het stadje. Vullen de duikflessen en gastank, doen wat extra boodschappen, checken in voor WiFi en tanken benzine. Op dit intens groene eiland is er in de supermarkt, op een bleke komkommer na, nauwelijks groente en fruit te koop. Logisch, de tuinen van de locals staan er vol mee. Hierdoor is er geen vraag naar vers producten in de supermarkten. Wanneer we aan een meneer thuis, in ons beste Frans, vragen of we een paar pompelmoesen mogen kopen gaat het tuinhekje open. We mogen er zoveel plukken als we willen. Met een vriendelijk gebaar maakt hij duidelijk dat hij er niets voor wilt hebben. De mensen hier zijn zo vriendelijk dat we er een beetje verlegen van worden. Een wandeling door het dorp brengt ons uiteindelijk tassen vol mango’s, pompelmoesen en zelfs granaatappels. De boot is weer gevuld met een goede vers voorraad voor de Tuomotus.

Maar eerst maken we nog een stop in Daniels bay voor een fantastische wandeling naar de hoogste waterval van Frans Polynesie. Al dagen komt het met bakken uit de hemel en ook vandaag houden we het niet droog. We waden tot onze knieen door de rivier, slippen en glijden langs de heuvel naar beneden, klimmen met handen en voeten over een rots om uiteindelijk een duik te nemen in het zoete water dat honderden meters naar beneden komt kletteren. Doorweekt en soppend in onze schoenen worden we na afloop getrakteerd op een heerlijke lunch bij een locale familie thuis.

Met handen en voeten klimmen we langs stenen en losliggend zand omhoog. Af en toe een dorre tak waaraan we ons kunnen vast houden. Het is een pittig klimmetje maar het uitzicht over de baai is fantastisch! Dan ineens horen we geschreeuw en zien op het strand beneden ons iemand zwaaien. Hij lijkt het tegen ons te hebben. We hebben geen idee waarom, we maken alleen maar een ‘wandelingetje’. We twijfelen, nog honderd meter door klimmen tot de top of terug lopen. Onze beslissing is snel genomen wanneer er een brandende palmtak door de lucht zwaait en er rook en vlammen vlak achter onze dingy omhoog komen. Binnen een paar minuten is Hans beneden en staat oog in oog met een boze en agressieve local. Inmiddels zijn er andere zeilers op het rumoer afgekomen en hebben zich over het redden van onze dingy ontfermt. Wanneer ik eindelijk op het strand ben aangekomen lijkt de ruzie al enigszins bedaard. Hans en de local guy schudden elkaar de hand en we worden zelfs uitgenodigd voor een kopje kokosnoot thee. De combinatie van honger en het feit dat er regelmatig zeilers de bossen intrekken om fruit van hem te ‘stelen’ maakt deze man woedend. De rest van de ochtend leren we hoe we palmbladeren moeten vlechten en drinken thee uit een kokosnoot. Aan het einde van de middag komen we met alle zeilers naar het strand voor een gezellige bbq.

Baia Hannamoroe op Tahuata is prachtig. Helder blauw water voor een wit zandstrand met een rij wuivende palmbomen. Maar veel meer als zwemmen, snorkelen en op het strand hangen is er niet te doen. Om de beentjes te strekken varen we met de dingy een baai verder naar het plaatje Vahuata. Een schattig en idyllisch plaatsje verscholen in een diepe, groene ruige baai. Vanaf hier maken we een flinke wandeling naar het volgende dorpje en terug. Onderweg vullen we onze rugzakken met mango’s en limoentjes en plukken een bosje witte basilicum om heerlijke pesto van te maken.

Op zondag laden we de Vagebond vol mede zeilers en gaan in alle vroegte anker op, naar Vanhuata. Iets wat je een keer meegemaakt moet hebben wanneer je in Frans Polynesie bent is het bijwonen van een kerkdienst. Het is een lange zit en we kunnen er niks van verstaan maar de mensen zijn prachtig gekleed en de muziek is indrukwekkend mooi. Het is een heerlijk stukje zeilen en rond lunchtijd liggen we weer netjes geparkeerd op dezelfde plek in baia Hannaroe.

Daar liggen ze, Paul Gaugain en Jaques Brell. In vrede gestorven op dit prachtige eiland. Vanaf de begraafplaats hebben we een fantastisch uitzicht over de vallei van Atuona. We zijn op Hiva Oa.

Het is druk met andere cruisers in de baai en achter de beschutting van de breakwater is helaas geen plek meer voor de Vagebond. We ankeren buiten, prima plekje. Alleen die swell…. glazen schuiven over de tafel, we slapen als een zeester, het is net of we weer op zee zitten. Om er zo min mogelijk last van te hebben gaan we lekker veel naar de kant.

We wandelen 2 mijl verderop naar het dorpje om in te klaren. Bij de plaatselijke gandarmerie staat een vriendelijke Franse agent ons al op te wachten. We vullen een formuliertje in en laten onze paspoorten zien. Tien minuten later staan we buiten met een envelop in onze hand. Nog even naar het postkantoor voor een postzegel en we zijn ingeklaard in Frans Polynesie. We wandelen verder door het dorpje en halen een verse baquette en een heerlijke kaas voor de lunch.

Voor het eerst in weken maakt onze telefoon weer verbinding mte een WiFi netwerk. Ping Ping, de berichtjes stromen binnen. Gezellige verjaardagsfoto’s, baby’s die net geboren zijn , het mooie lente weer in Nederland, we hebben het allemaal gemist. Wat is het fijn om dan weer even die vertrouwde stemmen van het thuisfront te horen.

De baai ligt vol met bekenden mede zeilers, dat betekend gezelligheid. Op 27 april verzameld de hele Nederlandse vloot zich bij de picknick plaats op de heuvel voor een gezellige koningsdag borrel. Lang leve het oranje gevoel.

We kunnen fietsen lenen. En wat is het fijn om na maanden weer eens de beentjes rond te kunnen draaien. We fietsen door de vallei het binnenland in en slaan links af de berg op omhoog. Na een paar kilometer word de berg ons te stijl en zetten we de fietsen langs de kant van de weg. Het laatste stukje lopen we verder omhoog naar de oude begraafplaats. Het uitzicht over de baai van Atuona is magnifiek.

Net wanneer we besluiten verder te varen horen we over een traditioneel haku haku optreden in het dorp. We nemen de rollerige ankerbaai nog maar een nachtje voor lief.

De Marquezen, zes fantastisch mooie eilanden midden in de Pacific. Vijf weken lang bezochten we met de Vagebond vijf van de zes eilanden, ieder met zijn bijzondere en unieke plekken. De vriendelijke bevolking, intens groen gekleurde landschappen met grillige rotspunten en zijn idyllische dorpjes zijn kenmerkend voor deze eilandengroep.

Fatu Hiva
Een regengordijn schuif opzij, indrukwekkende contouren worden zichtbaar. Na vier weken op zee naderen we Fatu Hiva, het meest zuidelijke eiland van de Marquezen. 6 miljoen jaar geleden uitgespuugd door een enorme vulkaan erputie.

In de luwte van het eiland strijken we de zeilen en zetten voor de laatste vijf mijlen, voor het eerst in vier weken, de motor in zijn vooruit. Verscholen tussen enorme rotspartijen ligt de Bay of Virgnes. We varen naar binnen en laten ons anker ruim 20m naar beneden vallen. De kurk popt van de fles en we vieren onze aankomst met champagne en chocoladetaart. Bay of Virgnes is een lust voor het oog. Op de voorgrond een vredig dorpje waar de kippen vrij rondscharrelen, pompelmoesen en bananen voor het oprapen liggen en op zondag de kerkklokken luiden. Chaotische rotspartijen geven de ingang weer van een prachtig groene vruchtbaren vallei die zich een weg waant door het landschap. Een mooiere plek om aan te komen hadden we ons niet durven wensen.

Na ruim vier weken spierverlies is het tijd om de benen te strekken. En dat is geen straf in deze omgeving. We maken de ene na de andere wandeling. We wandelen de vallei in, naar de waterval. Verscholen tussen de mango bomen, wijvende palmen en prachtige bloemen struiken komt een dun straaltje water ruim 150 meter langs een rotswand naar beneden vallen. We wandelen de hoogte in en maken 500 hoogte meters over een afstand van 4 km, een kuitenbrandertje. Het uitzicht over de baai en de vallei is magnifiek. We wandelen tussen oude bananen plantages en plukken tassen vol mango’s, papaja’s, bananen, limoentjes en pompelmoesen.

Samen met een groepje zeilers worden we uitgenodigd bij locals thuis. We krijgen een heerlijke lunch voorgeschoteld met verse vis, 100% biologisch scharrel varken, een salade van papaja’s uit de moestuin en als toetje een heerlijke sappige pompelmoes.

Fatu Hiva is het meest geisoleerde eiland van de Marquezen. In totaal wonen er zo’n 800 mensen verpreid over twee dorpjes, Hanavave en Omoa. Behalve een basisschool, een kerk en een sportveldje is er, naast al het natuurschoon, weinig te vinden op het eiland. Om na een oversteek je vers voorraad aan te vullen is ruilhandel hier de enige optie. In ruil voor een fles rum krijg je op dit eiland alles voor elkaar. Fijn voor ons zeilers, maar het huiselijk geweld onder de locale bevolking word er niet beter op. Uiteindelijk ruilen we een paar visspullen en een stuk lijn voor een heerlijke tros bananen en een zak sappige pompelmoesen.

Ook is er werk aan de winkel. Na vier weken oceaanzeilen heeft zich een enorme kolonie eendenmossels op het onderwaterschip van de Vagebond gehuisvest. Eendenmossels, het schijnt een heuze delicatesse te zijn. Een gat in de markt, floating restaurant Vagebond. Maar voor het eerste buisness plan op tafel ligt duikt Hans al het water in. Met ijskrabbers gaan we deze wesentjes te lijf en na heel wat uurtjes krabben is de volledige kolonie uitgeroeid. Komende mijlen zijn we weer een knoop sneller.

Na een kleine week is het tijd om te gaan inklaren. In de vroege ochtend halen we ons anker op en zetten koers naar het volgende eiland, Hiva Oa.