Met handen en voeten klimmen we langs stenen en losliggend zand omhoog. Af en toe een dorre tak waaraan we ons kunnen vast houden. Het is een pittig klimmetje maar het uitzicht over de baai is fantastisch! Dan ineens horen we geschreeuw en zien op het strand beneden ons iemand zwaaien. Hij lijkt het tegen ons te hebben. We hebben geen idee waarom, we maken alleen maar een ‘wandelingetje’. We twijfelen, nog honderd meter door klimmen tot de top of terug lopen. Onze beslissing is snel genomen wanneer er een brandende palmtak door de lucht zwaait en er rook en vlammen vlak achter onze dingy omhoog komen. Binnen een paar minuten is Hans beneden en staat oog in oog met een boze en agressieve local. Inmiddels zijn er andere zeilers op het rumoer afgekomen en hebben zich over het redden van onze dingy ontfermt. Wanneer ik eindelijk op het strand ben aangekomen lijkt de ruzie al enigszins bedaard. Hans en de local guy schudden elkaar de hand en we worden zelfs uitgenodigd voor een kopje kokosnoot thee. De combinatie van honger en het feit dat er regelmatig zeilers de bossen intrekken om fruit van hem te ‘stelen’ maakt deze man woedend. De rest van de ochtend leren we hoe we palmbladeren moeten vlechten en drinken thee uit een kokosnoot. Aan het einde van de middag komen we met alle zeilers naar het strand voor een gezellige bbq.

Baia Hannamoroe op Tahuata is prachtig. Helder blauw water voor een wit zandstrand met een rij wuivende palmbomen. Maar veel meer als zwemmen, snorkelen en op het strand hangen is er niet te doen. Om de beentjes te strekken varen we met de dingy een baai verder naar het plaatje Vahuata. Een schattig en idyllisch plaatsje verscholen in een diepe, groene ruige baai. Vanaf hier maken we een flinke wandeling naar het volgende dorpje en terug. Onderweg vullen we onze rugzakken met mango’s en limoentjes en plukken een bosje witte basilicum om heerlijke pesto van te maken.

Op zondag laden we de Vagebond vol mede zeilers en gaan in alle vroegte anker op, naar Vanhuata. Iets wat je een keer meegemaakt moet hebben wanneer je in Frans Polynesie bent is het bijwonen van een kerkdienst. Het is een lange zit en we kunnen er niks van verstaan maar de mensen zijn prachtig gekleed en de muziek is indrukwekkend mooi. Het is een heerlijk stukje zeilen en rond lunchtijd liggen we weer netjes geparkeerd op dezelfde plek in baia Hannaroe.