Met dubbelrif racen we het atoll uit, Vagabond in onze kielzog. Het weer is stralend en door de hobbelige ankerplek van afgelopen week zijn we al snel ingeslingerd. Condities als deze daar tekenen we voor, maar we weten dat de toenemende wind ons op de hielen zit.

We trekken het derde rif erin en met een puntje uitgeboomde Genua surfen we van de steeds hoger wordende golven. Wat begint met af en toe een natte splash loopt uit tot regelmatig een flinke golf aan water in de kuip. Zoveel water dat zelfs onze inflatable reddingsboei denkt in het water te zijn en ontploft! We zitten veel binnen en schuilen voor het halen van een frisse neus knus met z’n drietjes achter de buiskap. We maken flinke slingers en rollers regelmatig gaat de giek, de gangboorden en zelfs af en toe de raampjes door het water. Luna’s blokken en speelzand vliegen door de boot. De golven worden weer een spelletje en zodra de muziek aan gaat staat Luna te swingen. Met enige uitdaging bakken we samen brood en koekjes.

Dan ineens een gijp, de giek hangt in de bulletaly. Hans brengt de vagebond weer op koers maar opnieuw stuurt onze vertrouwde windvaan haar de verkeerde kant op. Iets klopt er niet.. nadat we voor de derde keer in de eerste ochtend glore in het water kijken zien we dat we nog maar 20cm roerblad hebben. Het roer van de windvaan is afgebroken. De laatste vier dagen zeilen we op de auto pilot. Een Russisch roulette, eens in de zoveel tijd gaat hij op de stand-by modus met een gijp of een fok bak als gevolg.

Het zijn geen comfortabele dagen en de golven zijn indrukwekkend maar de Vagebond, Kapitein en onze jongste matroos doen het fantastisch! Alleen de mama aan boord is soms wat angstig en vraagt zich wel een af wat we aan het doen zijn.

Na ruim een week naderen we het Great Barrier Reef! We krijgen er nog even van langs met een paar gemene golven. En glippen dan zo’n 100 mijl zuid van Cairns het rif binnen. De monsters verdwijnen en een knobbelig IJsselmeer zeetje blijft over. We genieten van de rust en een sunset diner buiten in de kuip.

Maar ook deze laatste 100 mijl krijgen we niet cadeau. De ene naar de andere squall trekt s nachts over ons heen met uitschieters tot 44 knopen wind. Langzaam veranderd het diep blauwe oceaan water van kleur, turquoise, groen en uiteindelijk modder bruin. Een lange vaargeul richting Cairns, we kunnen het aankomst biertje ruiken. We starten de motor maar dan… helemaal niks! Opnieuw hebben we water in de cylinders. We nemen contact op met de marina, ze hebben geen assistentie boot die ons binnen kan slepen. Een dure commerciële sleepdienst zou een optie zijn. We laten ons niet kennen zeilen ook de laatste meters. Met stroom op kop en vlagen van 30 knopen wind legt onze kapitein aan onder zeil bij het quarantaine dock. Een keurige langswal. We made it!

Nu volgt de kers op de taart. Terwijl we nog vol adrenaline wachten op de inspectie van bio security, immigratie en customs komt de havenmeester ons verzoeken of we na het inklaren zsm willen vertrekken want we hebben niet de juiste verzekering. Meteen beginnen we weer met het reanimeren van de Yanmar. Oorzaak; een verstopte slang van de beluchter waardoor, als de motor uit is, water terug kan lopen. Terwijl we met de dotter procedure bezig zijn komt de haven meester aangelopen. We mogen met hoge uitzondering één nachtje aan de stijger blijven liggen.

Vol enthousiasme horen we Luna boven het geronk van de motor uit, ‘ hij doet het weer!’ Vermoeid en bezweet springen we onder een heerlijk warme douche en duiken daarna samen met Vagabond de kroeg in om onze aankomst te vieren.

Daar gaan we, 1300 mijl pal west richting downunder. We hebben een minuscuul weergaatje gevonden en een atol waar we een aantal dagen kunnen wachten op beter weer voor het volgende weergat.

In de vroege ochtend gloren halen we ons anker op en laten Vanuatu achter ons. Na drie comfortabele zeildagen doemt daar ineens een rif op. Binnenin een azuur blauwe lagoon met in de verte een helder groen eiland omringt door een hagelwit strand. De geur van verse vogelpoep overheerst. Vagabond was ons net een uurtje voor. We parkeren Vagebond twee koraal bommies verder. Daar liggen we, op een plek waar we eigenlijk niet mogen zijn, maar die ons de mogelijkheid geeft te schuilen voor de harde wind die gaat komen. Wat ongemakkelijk varen we toch naar het strand, nestelen ons voorzichtig en met respect tussen de vele sea birds en proosten op onze aankomst.

De dagen die volgen gaat het steeds wat harder waaien. De kids vermaken zich op het strand, we verzamelen zakken vol plastic, zwemmen achter de boot en de avonden worden steeds gezelliger. Dan ineens verschijnt daar een schip op de AIS en draait het atol binnen. Slik… de autoriteiten? Vagabond opent het gesprek in vloeiend Frans op kanaal 16. Het blijkt een onderzoeksschip vol biologen. Ze onderzoeken de invloed van vogelpoep op het koraal. Pfffiew we komen er met een sisser vanaf.

Het is een chaos op marifoon kanaal 72 tussen het onderzoeksschip, de biologen op de wal en de assistentie in de rib. Er blijkt een rib in de problemen, of we misschien kunnen helpen. Hans vaart er heen, wat blijkt, geen fuel meer. In 30+ knopen wind vaart Hans naar het onderzoeksschip voor een kannetje benzine. Tegen wind en golven in komt hij doorweekt terug.

Maar dan, diezelfde avond, ‘Vagabond, Vagabond, for Antea. Het gesprek klinkt nu iets minder gezellig Frans. De autoriteiten hebben ons gespot op de AIS en contact opgenomen met het onderzoeksschip. Ze dwingen ons te vertrekken, anders volgt een boete van 40.000 euro. Nu vertrekken is geen optie, buiten giert de wind met 7/8 bft om onze oren.

De volgende ochtend wordt de satelliet telefoon aangeslingerd en belt Vagabond met de autoriteiten. Het loopt met een sisser af, al zal onze reddingsactie ook wel meegewerkt hebben aan het voordeel van de twijfel. Wel wordt verzocht dat we zsm vertrekken indien mogelijk. (Helaas, we willen het graag met jullie delen maar we mogen ook geen foto’s posten van dit prachtige atol)

We wachten nog een dag of twee, de wind lijkt in de voorspellingen iets af te nemen. Halen ons anker op en racen langs een wuivende Antea het atoll uit naar buiten. Vagebond en Vagabond downwind naar downunder…

Ronkende autobusjes, fleurige kraampjes, een enorme vers markt en zelfs een speeltuin. We worden overspoeld door het stads leven. Een korte stop in Port Vila van 2 dagen worden uiteindelijk twee weken. Hoewel we meer natuur mensen zijn genieten we van het levendige en de charme van deze stad. De lokale lunch op de markt voor een prikkie en de chaos op de weg.

We ontmoeten de Vagabond, met Franse bemanning en eindelijk kids om te spelen voor Luna. Met hetzelfde plan, Australië, Azië en de Rode zee. We willen nog zoveel zien van Vanuatu maar omdat we in een jaar tijd nog heel veel mijlen te gaan hebben is het helaas tijd om koers te zetten naar Australië. Maar dan is daar het weer… regen, veel wind, het ene lage druk gebied naar het andere. We slaan verse groenten en fruit in, lunchen nog een laatste keer die heerlijke curry en zoeken een beschutte baai op. Mele beach, een kleine 5 mijl om de hoek.

Het blijkt een perfecte kitesurf spot. Vlakbij zit een locale koffie branderij met de lekkerste espresso in tijden. En we mengen ons tussen de toeristen in de beach bar voor een spetterende vuurwerk show.

Het goede weergat stelt zich telkens een dagje uit, zover dat we zelfs het Melanesian Art Festival kunnen meemaken. We zetten nog even de motor aan voor wat extra stroom. Maar dan…een doffe ratel gevolgd door een stilte. Ai niet best. Het motor ruim gaat open en na een kort mechanisch onderzoek komen we tot een verschrikkelijke diagnose. Water in de cilinders! Doem scenario’s vliegen voorbij. Hans begint direct met behandelen, haalt de motor voorzichtig uit elkaar terwijl ik hulp inschakel van Vagabond. Hans en Irwan reanimeren onze yanmar, water, diesel en zwarte rook spuiten door de kajuit. Luna gedraagd zich voorbeeldig en speelt 2 uur lang braaf met haar speelgoed. Ik ben omloop en assisteer waar kan. Dan ineens… brrrr rrrr roemroem. We hebben weer circulatie!! We proosten met een koud biertje, laten de boel de boel en nemen de bus naar Port Vila voor de openingsceremonie van het festival.

We vallen met onze neus in de boter. Niet alleen Vanuatu showt haar mooiste dans en muziek, ook Fiji, Solomon eilanden, Papua Nieuw Genua en Nieuw Caledonië zijn vertegenwoordigd. Wat gaan we dit stukje van de wereld missen.

De volgende dag slaan we nog een laatste keer in op de versmarkt en beleven het festival. Morgen koersen we naar het westen.

Erromango, we bleven twee nachtjes bij het dorp Unpongkor aan de oever van een rivier. Een half uur nadat we ons anker hebben laten vallen en genieten van deze prachtige baai, komt David aangeroeid in zijn kano. Hij heet ons welkom en nodigt ons uit voor een rondleiding door het dorp morgen.

Na een nacht van buikgriep en een ontbijt van crackers verzamelen we onze energie en varen naar het strand. Trots laat David ons zijn dorp zien. Met 900 inwoners een stuk groter als Port Resolution. Aan de oever van de rivier wordt door een groepje mannen een kano gebouwd (op moderne wijze met een kettingzaag), mensen zijn aan het werk in prachtige moestuintjes, kinderen zwaaien vanuit het schoollokaal. Iedereen is even vriendelijk. David blijft maar lopen en heeft inmiddels treuzelende Luna op zijn nek genomen. Futloos van de nacht ervoor sjokken wij erachter aan. Tot we een stuk stroom opwaarts van de rivier komen en een heerlijk verfrissende duik nemen in het zoete water.

Nog niet helemaal fit besluiten we die middag om nog maar een nachtje te blijven. We lopen nog een keer naar de rivier, dit keer met zwembandjes voor Luna. Ze geniet volop van dit prachtige zwembad.

In de middag gaan we met de chief van het dorp naar grotten waar 2000 jaar geleden hun voorouders leefde. Een half uur tuffen we in de dingy, iet wat zwaar beladen met de chief en zijn compagnon, naar een prachtig strand verderop. Chief gaat met de machette voorop en maakt het pad landinwaarts vrij. Bij de ingang van de grot spreekt hij met zijn voorouders en vraagt toestemming om naar binnen te gaan. Gelukkig, we mogen! We klauteren een gat binnen en moeten uitkijken dat we niet op een been of arm gaan staan. Overal liggen hoopjes botten en enkele schedels. Het eiland kent een geschiedenis met kannibalisme. Indrukwekkend om dit zo te zien.

Nog net voor de zon onder gaat gooien we de trossen los en zeilen de nacht in naar Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu.