We naderen een pallet van 50 tinten blauw en zien ons anker op twintig meter diepte op de bodem liggen. Een droom bestemming voor alle verliefde stellen, de Malediven!

Een boot gevuld met 7 stoere mannen komt aangevaren. Eén voor één stappen ze aan boord en vouwen zich wat onhandig in onze iet wat kleine kuip. Luna krijgt een enorme snoepzak en wij een grote bak ijs cadeau. Na een bakje koffie en wat hand tekeningen zijn we ingeklaard. Dit is nog nooit zo snel, efficiënt en verwelkomend gebeurd. Het uur daarna eten we ons misselijk aan anderhalve liter ijs, voordat deze is gesmolten.

De dagen erna zwemmen we met dolfijnen en manta roggen, bouwen we zandkastelen op het strand en speelt Luna met haar nieuwe vriendje. We worden uitgenodigd voor een feestje op womansday in de speeltuin.

Uligan is het noordelijkste eilandje van de Malediven en telt zo’n 500 inwoners. Zandwegen keurig aangeharkt, slippers bij de ingang van de dorpswinkel en een grote moskee die roept voor het gebed. Vriendelijke glimlachen worden uitgedeeld door het handje vol mensen dat we op straat zien. Een idillisch eilandje waar de mensen opvallend netjes maar op een sobere manier leven.

Het transport is nog steeds niet geregeld dus besluiten we langer te blijven. We zeilen samen met twee bevriende boten naar de andere kant van het atoll en ankeren bij een onbewoond eilandje. Het water hier is nog helderder, de hoeveelheid vis overweldigend en de gezelligheid reuze! De mannen vangen vis, de kids sprokkelen hout en de moeders maken heerlijke salades en bakken brood. De perfecte formule voor een geslaagde bbq avonden op het strand!

Ondanks de heerlijke tijd die we hier hebben blijft het vervolg van de reis aan ons knagen. De tijd begint langzaam te dringen en we moeten nu toch echt knopen door gaan hakken. Zeilen we noord naar Dubai en gokken we op een veel te duur transport dat nog niet geregeld is. Of hebben we de ballen om toch naar Djibouti te varen…

Met z’n drietjes zitten we in het holst van de nacht knus in de ingang. Kijkend naar de flitsen die de horizon om ons heen telkens voor heel even verlicht. Bij iedere donderslag voel ik Luna’s schrik. ‘Ik ben niet bang mama, ik vind het alleen een beetje spannend’.

Op de satellietbeelden zien we een enorm wolken complex ontstaan dat in rap tempo groeit. Hier ontkomen we niet meer aan… rif in het grootzeil en luiken dicht. Het komt met emmers naar beneden. Als een verzopen katje staat Hans in de kuip en houdt de boot op koers. Vier uur lang houd deze wolk ons bezig om vervolgens plots te verdwijnen en ons zonder wind in een hobbelige zee achter te laten.

Ruim een week geleden verlieten we Thailand. Met een lekker windje mee stuiven we weg van de Aziatische kust. Net na de Nicobar eilanden pikken we de stromingsneltrein op die ons in record tempo naar Sri Lanka brengt. De zee is wat hobbelig en knobbelig maar met 185 mijl per dag hebben we niks te klagen. We oceaan zeilen weer!

Al snel zitten we weer in een lekker ritme en wanneer de wind en golven na een paar dagen iets afnemen worden podcastjes, boekjes lezen en filmpjes kijken op de bank ingeruild voor knutsel uurtjes, hutten bouwen, Hali Gali competitie en heel Vagebond bakt. We vangen weer een vis en hebben eindelijk weer dolfijnen bij de boot.

We ruiken, horen en zien Sri Lanka! In een dof glimpje maanlicht schuiven we er brommend op de motor voorbij. Nieuwsgierig en zo dichtbij laten we het toch rechts liggen en koersen we verder naar de Malediven. Het eindstation van de stromingsneltrein hebben we hier gepasseerd en we moeten weer wennen aan stroperige snelheden van 4/5 knopen.

De laatste 450 mijl is een uitdaging, weinig wind, geen wind, tegenwind. De motor draait over uren. Dan ineens die enorme bui die ons een nacht bezig houdt. Maar geen aankomst is groots zonder een klein beetje afzien. En deze aankomst is een cadeautje.

We ontvangen opnieuw vorstelijk bezoek. Met spanning wachten we op het vliegveld, daar zijn ze, oma Nans en opa Jeroen. Luna springt in hun armen om ze vervolgens twee weken lang niet meer los te laten. We doen het bekende rondje Phuket (Buddha, old town, dagje strand) maar maken ook twee prachtige tripjes met de Vagebond. En verkennen samen de grotten en Hongs van Pang Nga bay. Twee weken lang genieten we van elkaar!

Ook dit afscheid is niet makkelijk. We zoeken afleiding en vieren kerst op de prachtige Surin eilanden. Racen op Hans zijn verjaardag terug naar Koh Yao Yai voor een gezellig oud en nieuw spektakel op het strand. En dan….onze visas verlopen bijna, de Rode zee lijkt onzeker en we hebben een kluslijst die roept.

We koersen terug naar Maleisië en duiken bij Langkawi de haven van Rebak marina in. Een privé eiland met een keurige marina en een luxe resort. Ruim twee weken ploeteren we op een klus waar we al maanden tegenop keken, de potdeksel. Kit verwijderen, roest bikken, schoon slijpen opnieuw verven en afkitten. Wanneer tussen de middag de temperatuur de pan uit reist mengen we ons tussen de vakantie gangers en nemen een verkoelende duik in het zwembad. De meest ellendige boot klus op de meest ideale klus locatie.

Na bijna drie weken verlaten we de haven, touren nog wat rond in Langkawi omdat we niet weten wat we moeten doen. Steeds meer boten zijn vertrokken richting de Rose Zee of hebbend de keuze gemaakt om te varen rond zuid Afrika. Wij hebben een nieuw master plan. We zeilen naar de Perzische Golf en laden de Vagebond op een truck om in het noorden van de Rode Zee weer in het water te plonzen. Op deze manier mijden we het conflict gebied en de kosten lijken aanzienlijk beter dan een transport over zee. We zijn trots op ons nieuwe plan. Echter verloopt de communicatie nogal traag dus doden we onze tijd met toeristische activiteiten in Langkawi.

Na een weekje begint de onrust en missen we de charme van Thailand. We hoppen in een paar uur zeilen naar Koh Lipe. Terwijl we ondertussen over en weer mailen met de Arabische trucking companies genieten we van het zuiden van Thailand. Het heldere water bij koh rok en de gezelligheid van Koh Lanta. We naderen langzaam de regio Phuket maar hebben nog steeds geen zicht op een goed geregeld transport. We vinden mede zeilers met hetzelfde plan en samen bestoken we de Arabische bedrijven met belletjes en mails. Na twee weken vinden we het wel welletjes, de oceaan lonkt en we hebben vertrouwen dat we ons plan geregeld krijgen. We gaan anker op en zetten koers naar de Malediven.

Na twee korte pitstops op Koh Lipe en Koh Rok varen we naar Chalong bay om in te klaren en de boot klaar te maken voor een bijzonder bezoek. Nog twee nachtjes slapen en dan komen Opa Freek en Oma Birgit!

In de enorme baai zoeken we tussen de honderden boten een geschikt anker plekje voor komende weken. We maken de boot aan kant, brengen een wasje weg en doen boodschappen. Dan is het eindelijk zo ver, 16 november, en na de eerste knuffel lijkt het net of ze er vorige week nog waren.

Een week lang genieten we van elkaar, een huis met airco en zwembad en ontdekken we Phuket. Misschien niet de meest inspirerende plek maar het is ontzettend fijn samen en als je slalomt tussen de toeristen kom je ook hier op prachtige plekken.

Luna is intens blij dat opa en oma er zijn en geniet volop van alle liefde en aandacht.

Als na een week het afscheid valt kan de hele anker baai meegenieten van haar verdriet. Ze huilt tranen met tuiten, roept schreeuwt en krijst om opa en oma. Slik.. gelukkig zijn de andere opa en oma inmiddels om de hoek.

Misschien wel een van de mooiste ankerplekken tot nu toe. We laten ons anker zakken, eagles cirkelen door de lucht, apen joelen ons vanuit de bossen toe. Steile overhangende rotswanden, turquoise water en intens groene bossen vullen ons netvlies. Noorse fjorden in tropische stijl. En het mooiste, we zijn de enige hier bij de zuidelijke eilanden van Langkawi.

We zwemmen, schommelen, beklimmen de stijle rotswanden, kruipen door grotten en lopen over een eindeloos privé strand. Dit voelt als een grote mensen speeltuin.

Wanneer Hans nog even snel een mooi shot wil maken met de drone wordt het beeld opeens zwart. Vergeten achterom te kijken… Dus op een hoogte van 200m is onze drone achteruit tegen de bergwand gecrasht. Een avontuurlijke zoekactie is helaas tevergeefs.

Na een paar heerlijke speeldagen varen we door naar Kuah om in te klaren. Niet de aller gezelligste plaats maar er is een fantastische avondmarkt met heerlijk eten, duty free supermarkten en … een waterpark.

Wanneer we onze buiken hebben rond gegeten en de boot weer is volgeladen met boodschappen trakteren we onszelf op een middagje waterpark. Een kinderdroom die eindelijk uitkomt. Een entree van maar liefst €7 p.p. geeft toegang tot 10 super snelle glijbanen, een golfslagbad en een ‘wildwater’ rivier. Als pubers proberen we ze één voor één uit te spelen terwijl Luna zich vermaakt bij de kinder fontein. Het enige probleem… het is zo rustig in het park dat we voor sommige glijbanen moeten wachten om voldoende mensen te verzamelen. Er geld namelijk een minimum van 4 personen om in een opblaas boot met een enorme vaart in een trechter geblazen te worden. Als de lichten uit gaan zetten we koers vagebond, waar we moe en voldaan alledrie als een blok in slaap vallen.

Langkawi, je was een speelparadijs voor ons! Nu is het tijd voor Thailand, tijd voor opa en oma!

Wat we van Maleisië vinden weten we nog steeds niet. We zeilen in rap tempo van zuid naar noord. Intens, alsof we een potje wedstrijd zeilen. Want de motor willen we natuurlijk zo min mogelijk gebruiken. Elk pufje wind proberen we te vangen en om te zetten in bootsnelheid. Aan de wind, halve wind, 180 graden shift. Het kan allemaal binnen een uur. De squalls zijn het beste, die geven zeker een uur lang goede wind. Maar ook donder en bliksem. En dan is het nog de vele tonnen aan afval die hier in zee drijven en soms hele eilanden vormen. We worden er droevig van.

Het is intens en na twee nachtjes door maken we een korte stop in de rivier delta ter hoogte van kuala lumpour. De volgende dag beginnen we fris en fruitig en zeilen over fantastisch vlak water. S nachts verlichten weerlichten de horizon. In de ochtend glore dobberen we nog wat tot Hans is uitgeslapen. We draaien de baai bij Pankor in en zijn even in shock. Jet skies scheuren door de baai, toeristen dobberen rond in een zwemvest en het ergste, de hoeveelheid plastic. Enigszins teleurgesteld kijk ik om me heen. De schoonheid van de natuur is prachtig. Puntige ruige bergen begroeid met intens groene broccoli’s. We nemen een duik om af te koelen, vissen de plastic zakken tussen onze tenen vandaan en gaan op verkenning aan de kant.

We zeilen van squall naar squall en de laatste duwt ons vriendelijk de straat van Singapore in. De avond valt, de maan schijnt in volle glorie en de horizon vult zich met honderden lichtjes. Op de iPad verschijnen ruim 200 AIS targets, we zeilen er geruisloos tussendoor. Luna slaapt en wij genieten van dit fantastische moment zeilen. Tankers van ruim 300 meter glijden als schimmen voor ons langs. Nog even een gaatje zoeken voor de laatste shipping lane en dan zeilen we de rivier op.

Twee mijl voor de haven verschijnen er ineens tientallen rode knipperende lichtjes. We kunnen ze niet meer ontwijken, het blijken visnetten. We varen er dwars door heen en nemen het laatste net mee. Vissers komen op hun gemakje aangevaren en bevrijden ons van de netten. Hans checkt nog even de schroef en net voor dat we over de grens met Singapore driften kan de motor weer gestart.

Omringd door enorme flat gebouwen, neon verlichte karretjes en net iets te foute live muziek leggen we net voor middernacht aan in Peturi haven (Maleisië). We proosten op onze aankomst en op mijn verjaardag. Vieren een klein feestje en liggen net iets te laat om bed.

De volgende ochtend word ik goed verwend door Hans en Luna met zelf gebakken taart, slingers en ballonnen. Na ruim 6 weken Indonesië moeten we even landen in deze compound. Een gevoel van heimwee overvalt ons.

Nu we er toch bijna zijn nemen we een kijkje in Singapore. Taxi, bus en metro brengen ons in een paar uur naar hartje stad. We struinen onze benen moe, genieten van het indrukwekkende uitzicht, scoren heerlijk streetfood in Chinatown en bewonderen de lichtshow in het park. Moe van deze, we proppen een citytrip naar Singapore in een dag, stappen we in de metro, bus en taxi terug naar de Vagebond.

We missen het eindeloze blauwe water dat onder ons door kabbelt. Het wiegen van de vagebond op de oceaan deining. Dagen die over gaan in nachten vol met fonkelende sterren of een helder volle maan. De ideale omstandigheden voor een leeg hoofd en genoeg inspiratie voor het schrijven van een blog. Tijd voor een inhaalslag met als begin een ultra korte samenvatting van afgelopen maanden.

Sinds Indonesië hebben we geen oceaan meer gezien. Hoppend via Singapore naar Maleisië, soms een paar nachtjes door, kwamen we begin november aan in Thailand. Twee maanden lang genieten we van dit vriendelijke land met als hoogtepunt bezoek van de opa’s en oma’s.

Wanneer wanneer het tijd is om westwaarts de Indische Oceaan op te zeilen slaat de onzekerheid toe. En hebben we een puzzel van honderden stukjes op te lossen. Wel/niet door de Rode Zee. De boot verkopen, verschepen of nog een jaar achter laten. Een jaartje extra zeilen via kaap de goede hoop. Of op een truck door de woestijn. Het lijkt onmogelijk maar iedere puzzel heeft een oplossing…

Tijd om te wisselen. Slaperig steek ik mijn hoofd door het luik naar buiten. Het is nieuwe maan dus ik verwacht een pikdonkere nacht, niets is minder waar.. Een enorme lichtstraat aan vissersbootjes verlicht de horizon. Alsof je s avonds langs de kassen in de noordoost polder naar huis rijdt.

Overdag is het slalommen tussen de vlaggetjes met boomstammen en daaraan een visnet. Zodra het donker is hopen we die op goed geluk te missen. S nachts zijn het de squid vissers met bouwlampen die onze route doorkruisen. Dat wij een paar uur daarvoor een mahi mahi vingen is een unicum. Ik voel me schuldig, die arme vis. Als wij onze lijn niet uithadden had hij deze slalom race misschien wel gewonnen.

Na twee nachten komen we aan bij het eiland Bewean.

‘Luna, Luna, Luna!’ Een overvolle schoolbus gevuld met kinderen passeert ons. De uren daarvoor was een slalom race voor Luna tijdens een wandeling naar het dorp. Twee dames op een scooter passeren, wachten ons even later op en staan klaar voor een foto. Een oma zonder gebit komt uit haar stoel en kust Luna op haar wang. Verkoopsters komen achter hun stalletje vandaan met lolly’s en flesjes drinken. Een man pakt Luna van Hans schouders en loopt ervan door. Wanneer we langs de school lopen worden we omsingeld door een groep kinderen, de juf staat klaar met de camera. Iedereen lacht en is even vriendelijk. Voor Luna is het iets teveel van het goede en ze klampt zich aan mijn been. We voelen ons beroemde celeberties, we voelen ons vooral ongemakkelijk. We scoren snel wat lekkers bij een van de eetkraampjes en slalommen ons een weg terug naar de Vagebond.

100m2 doek vult bijna de gehele vloer onder de overkapping bij Medana Bay. Zeker 25m van de lijken is uitgescheurd en twee van de drie schootshoeken hangen er zielig bij. Uitgerust van onze mini vakantie wagen we ons aan deze klus. We hebben lang overwogen, zelf repareren, naar een zeilmaker of een nieuwe… Maar in Lombok zijn de laatste twee opties niet mogelijk en de weg door de doldrums naar Thailand is nog lang. We geven onszelf twee dagen om haar weer op te lappen. We knippen de franjes eraf, tapen de lijken weer aan elkaar en de schootshoeken worden lapjes dekens. Alles door de naaimachine en voila! Welliswaar een vierkante meter kleiner maar dit gaat ons zeker de windstille dagen doorbrengen.

Ondertussen druppelen de boten met kinderen binnen. En ook al zijn ze een stuk ouder, Luna vind het fantastisch! En wij vooral heel gezellig. Voor het eerst sinds vertrek uit Nieuw Zeeland zitten we weer in het cruiser wereldje. En vrijwel iedereen heeft hetzelfde plan, komend voorjaar door de Rode zee.

Samen bezoeken we de dierentuin. Een taxiritje van 15 minuten brengt ons bij een prachtig park. Met een gevuld mandje fruit gaan we op pad. Olifanten, pitons, oerang oetangs, baby nijlpaarden en tropische vogels, allemaal krijgen ze iets uit het mandje.

We ontdekken het locale zwembad inclusief 25m bad, glijbanen en dé emmer. Luna is fan en leert steeds beter zwemmen. De dames bij het zwembad zijn fan van Luna. Met haar charmes krijgt ze het voor elkaar dat de draaimolen wordt aangeslingerd. Ze is zielsgelukkig!

Lombok is heerlijk, puur en nog niet overgoten door het toerisme (denken we). We huren een dag een scooter en toeren richting de waterval. Luna gesandwicht tussen ons in valt binnen vijf minuten in slaap. Met stijve armen en een houten reet komen we na ruim een uur scooteren aan bij de waterval.

Na een wandelingetje door de jungle, vergezeld door een groepje lokale pubers, komen we aan bij de waterval. We snappen wel waarom dit een van de bekendste watervallen van Lombok is. Wat een pareltje! We zwemmen in het verkoelende water en Hans waagt zich een douche onder de enorme straal. We zijn het water nog niet uit of een stroom toeristen komt aangeslingerd. Opnieuw alles voor de beste insta foto. Met een boterham met pindakaas uit het vuistje aanschouwen we deze toeristen gekte.

Na twee weken Medana bay is het helaas weer tijd om verder te varen. We vullen onze groente en fruit manden aan en zetten koers naar het noorden.