Peep peep peep, tonen van een rijdende bootkraan komen steeds dichter bij. Als en gekken boenen we de laatste was uit over de als nieuw uitziende romp. In de kuip en binnen in de kajuit slingerd overal gereerdschap. Peep peep peep…nog snel de stootwillen en landvasten klaarleggen. Hans monteerd het stuurwiel. Het geluid van schuivende steigers. Peep peep peep… de banden worden bevestigd. We hebben gedaan wat we konden. De Vagebond gaat, na zes weken op het droge, weer te water.

24 uur eerder… Het covid-19 virus overheerst de wereld. We krijgen te horen dat Nieuw Zeeland over 48 uur naar alert level 4 gaat. Wat betekend een complete lockdown! Over 48 uur gaat alles, met uitzondering van essentiele buisnessen, op slot. Reizen, zwemmen, surfen het wordt allemaal verboden. Om speeltuinen verschijnen afzetlinten alsof het een plaats delict is. Hamsteraars vormen enorme rijen voor de supermarkt. Over 48 uur moet iedere inwoner van Nieuw Zeeland blijven waar die is voor tenminste de komende vier weken.

Onze grootste zorg, over 24 uur moet de Vagebond te water voordat ook de werf waar we staan dicht gaat. We zijn moe van afgelopen weken, met onze laatste energie proppen we de resterende klussen van vier dagen in één etmaal. We monteren de anodes, schuren de coppercoat en in het laatste daglicht polischen we de romp. Het lakken van de spinaker bomen bewaren we voor de late uurtjes. We zijn niet de enige boot die morgen graag het water in wil. Op verschillende plekken op de werf branden bouwlampen en klinkt het gebrom van een slijptol tot diep in de nacht. Om half 6 gaat de wekker en doen we wat we kunnen. Er heerst een bijzondere gespannen sfeer. De werf wordt compleet opgeruimd, boten gaat zonder anti fouling te water en mensen racen naar de bouwmarkt om klusbenodigheden te scoren.

Peep peep peep, langzaam raakt de Vagebond het water. We drijven weer! Het is afgaand tij en met nog 20cm water onder de kiel mannouveren we naar de stijger. Na zes weken van social distansing gaan we opnieuw vier weken in ‘quarantaine’. Het maakt allemaal niks meer uit, we drijven!

We drijven!!

Kleine roestplekjes in romp en onderwaterschip die uitgroeide tot enorme gaten, een half geroeste potdeksel, een geoxideerde stuurstand en een bijna doorgeroeste wantputting. Zo werden twee weken klussen op de kant er zes.

Het is halfverwege februari, vol goede moet gaan we aan de slag. Roestige plekjes kaal halen, laten lassen en stralen om vervolgens weer in een dikke laag primer, plamuur en lak te zetten.  Als het weer een beetje mee zit moeten we binnen twee-drie weken klaar zijn. Helaas krijgen we last van een hardnekkige kwaal, onder alle booteigenaren bekend. Één klus geklaard vijf nieuwe klussen erbij.

Het lijkt of het roest zich als een virus over de Vagebond heeft verspreid en alleen het topje van de ijsberg was zichtbaar. Een klein blaasje in de lak blijken enorme onderliggende roestplakaten. Op alle plekken waar we sinds de aankoop van de Vagebond nooit bij hebben kunnen komen staat (zout) water. Staal en (zout) water geeft roest en veel roest wordt een gat. Een ruime week slijpen, bikken en interieur slopen resulteerde uiteindelijk in vijf grote gaten in de boeg, een enorm! gat in het vak onder de watertanks en een lege wantputting box. Als uitziende mijnwerkers stappen we s avonds vermoeid onder de douche.

Nieuwe ventilatiegaten….

We kijken recht door de boeg

De oude wandputting, oeps…

Klaar om weer dichtgelast te worden

Een enorm gat onder de watertank

Gatenkaas in de boeg, klaar om gelast te worden

Tegerlijkertijd besteden we uren op onze knieen op het dek. Ook onder de potdeksel (dek-romp verbinding) is roest in grote getale aanwezig. Eerst de kit verwijderen om vervolgens met een dremel het staal schoon te slijpen van oude verf en roest. Takkenwerk!

Verven in de moeilijke hoekjes

Heeeel veel slijpen

Nieuwe wandputting

Klussen aan de potdeksel

Regelmatig krijgen we deze week de vraag hoe lang we de Vagebond nog willen houden. Gaan we voor een quick fix of kiezen we voor een grondige aanpak. Ik schrik en krijg bijna tranen in mijn ogen. Afgelopen weken zakte de moet ons regelmatig in de schoenen en hebben we onze stalen boot meerdere malen vervloekt. Maar onze Vagebond weg doen, dat nooit! Zonder twijfel gaan we voor een grondige aanpak.

We schakelen een lasser in om alle gaten weer te dichten. Samen met Hans is hij anderhalve week bezig om de Vagebond weer waterdicht te maken. Na het laswerk kan er gestraald worden. Bakken met grid worden er op de de kaal gehaalde stukken afgevuurd. Ook de stuurstant krijgt een zand douche. In de kuip heeft zich een enorme zandbak gevormd maar alle roestige plekken zijn nu blankend staal en klaar voor een eerste laag primer.

Stralen…

…en Lassen

We vervloeken de buien die er deze week regelmatig vallen en daarmee onze verfplanning in de soep gooit. Een kleine twee weken later zijn alle plekken van zes lagen primer, drie lagen plamuur en twee lagen lak voorzien. Net wanneer ik de potdeksel van de laatste laag lak voorzie breekt bij het zetten van de laatste kwaststreep de hemel open. Liters water stromen langs de net gelakte potdeksel en afketsende waterdruppels zorgen voor kringen in de verse lak. Tijd voor een break!

Finishing Touch

Gestraald

Geplamuurd

Geschuurd

Gelakt

We verblijven aan lang weekend samen met Hans zijn ouders in een air bnb aan de west kust, vlak bij Auckland. Het is genieten, een prachtige omgeving, stralend weer, het genot van een schoon huis en fijn om bij onze familie te zijn. Helaas komt ook aan dit weekend een einde. Bij het vliegveld nemen we afscheid van elkaar en we rijden stilletjes terug naar de boot.

smart

smart

Genieten en uitwaaien aan zee!

We kunnen beginnen aan de afrondende fase. De overgangen tussen de geverfde plekken worden weggewerkt, we lakken de spinnaker bomen en kitten de potdeksel af. We hebben nog een weekje nodig, het einde komt in zicht. Maar dan…..

‘Kijk ons hier nou zitten, had jij dit ooit gedacht?!’ Ondertussen pak ik een in stukken gesneden stinkende squid en rijg hem aan mijn haak. ‘Nooit’ lacht Hans, starend naar het topje van zijn hengel. ‘Maar het is wel heel….BEET!’ Als een gek haalt Hans de lijn binnen, aan het doorbuigende topje te zien moet het een flinke zijn. Een mooi formaat Kahawai sparteld voor zijn leven voor hij in de emmer beland en leegbloed voor ons avondmaal. We voelen ons echte vissers en keren voldaan in onze dingy terug naar de Vagebond.

Een avondmaal om te vieren dat we weer kunnen motoren. Het weg brengen van de injectoren voor regulier onderhoud liep uit tot het vervangen van de turbo en mixing elbow. Onze motor had duidelijk wat aandacht en liefde nodig. Frustratie om de hoge kosten en het lange wachten. Gaan we echt zoveel geld uitgeven aan een motor die we nooit gebruiken..? Maar zonder kunnen we niet en met de Rode zee in het vooruitzicht leek het ons niet verstandig deze kwaal te negeren. Achter ons anker wachten we (on) geduldig af tot na twee weken eindelijk alle onderdelen binnen zijn. Nog nooit zijn we zo blij geweest te kunnen motoren!

Gewapend met tampons, deeseltanks schoon maken

smart

Klussen aan de motor

We hebben een klein weekje over voor ik naar Wellington vlieg om nog wat quality time door te brengen met pap en mam. We genieten van de prachtige bay of islands, wandelen naar Cape Brett en liggen in idyllische baaitjes. ‘Maar’een half jaartje Nieuw Zeeland, we komen tijd te kort.

smart

Cape Brett! 

De vakantie week is voorbij en we meren af ‘tussen de palen’in Whangarei. Vanaf hier neem ik de bus naar Auckland om daar op het vlieguig naar Wellington te stappen. Met z’n drietjes rijden we in de camper langzaam noordwaarts, met als hoofdoel het lopen van de Tongariro Crossing. Dan een telefoontje van Hans. ‘Het gaat slecht met Opa, ik vlieg terug naar Nederland’. Binnen 12 uur zit hij, samen met Ruud en Megh, in het vliegtuig. Een verdrietig moment waarbij ze helaas net niet op tijd zijn om afscheid te nemen, maar wel een intieme herdenking voor Opa kunnen bijwonen.

Voor opa.. 

Het is half 6 in de ochtend, donker, de lucht is gevuld met miezerregen en verspreid een aangename frisse geur. We stappen in een shuttle busje die ons naar het begin van de Tongariro Crossing brengt. De hemel klaart langzaam op terwijl de zon rijst. Daar gaan we, 20 km wandelen waarbij we in totaal 800 hoogte meters maken. Het landschap is de filmset van Mount Dome uit Lord of the Rings, ruig en vulkanisch. Een uitdagend doel voor mam na een jaar lang chemokuren en bestralingen. Het is pittig, winderig, veel klimmen en enorm lang dalen. Maar de uitzichten zijn prachtig en het landschap indrukwekkend. Op de top maken we een gedenk steentje voor Opa, als avonturier en trouwe volger van onze reis. Vol trots en emotie bereiken we na ruim zes uur het eindpunt, dat heeft ons mam toch maar mooi geflikt!

Tongariro crossing, trots!

We genieten van nog een paar heerlijke dagen samen. Met een lach en een traan en een brok in onze keel staan we met z’n drieen op de luchthaven. Nog één knuffel en dan snel weg wezen. Afscheid nemen is moeilijk maar we kijken terug op een fantastische tijd en uit op een snel weerzien samen! Lieve pap en mam, het was fijn!

Waar waren we gebleven… Het is eind december, vanuit Wellington scheuren we in een paar dagen terug naar het noorden..

‘Dit is geniaal!!’ schreeuw ik over het water naar Hans. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk heb ik de kite gepakt en ben toch het water op gegaan. Sterke stroming, harde wind en een onbekende omgeving, angsten overheersen. Maar eenmaal op het water is het genieten! We zijn in het surfmekka Raglan en kiten op een riviermonding waar het behoorlijk kan stromen. Met de aanlandige wind die er staat is het daarom alleen mogelijk met uitgaand tij te kiten. Het is een bijzondere ervaring, de stroming is zo sterk dat we bijna alleen maar down wind hoeven te varen, wat een luxe! Doordat men afhankelijk is van het getij gaan alle kiters op het zelfde moment het water op. De sfeer is gemoedelijk en na afloop worden we verwelkomd met een verfrissend biertje. In twee woorden, genieten en gezelligheid!

Hans kent geen angsten.. genieten op het water in Raglan

Opnieuw staan we op Auckland Airport bij de aankomsthal, dit keer om Ruud en Megh een welkomsknuffel te geven. We rijden naar de Bay of Island voor een paar heerlijke dagen samen op de boot. Na een fantastisch multi gangen diner staan we om 23.55 verwachtingsvol met een fles bubbels op het dek. Klaar voor de vuurwerkshow! De enkele pijlen die de lucht in gaan worden al snel omringt door een dikke laag mist waardoor het lijkt of zich een inimini kernramp voordoet. Met ABBA op de achtergrond proosten we op het nieuwe jaar, dag 2019, welkom 2020!!

HAPPY NEW YEAR!!

Gillend, zandhappend en joelend rollen we als een zandlawine de duin af. Met zand in onze oren, haren en neusgaten komen we lachend tot stilstand. Voor deze 20 seconden fun lopen we eerst een half uur lang in de brandende zon de zandduinen op. Wanneer we op de top gezandstraald worden door de harde bries die er staat glijden we in duo’s op onze bodyboards naar beneden. We hebben de kracht voor drie runs.

Fun in de zanduinen!! 

Met z’n viertjes zijn we naar het uiterste noorden van Nieuw Zeeland gereden voor een paar dagen camperen. In twee woorden, genieten en gezelligheid!

Ook Ruud en Megh willen meer van Nieuw Zeeland zien dan alleen het puntje noord. Ze nemen de camper mee voor een roadtrip naar het zuider eiland. Met onze families verspreid reizend door het land leek het voor ons een goed moment voor wat achterstallig onderhoud aan de Vagebond. In twee woorden, geen zin en uitstelgedrag…

….Een korte update over de huidige situatie in Nieuw Zeeland….

We strekken onze benen en lopen een rondje in onze ‘achtertuin’. Sinds twee weken is ook Nieuw Zeeland in lockdown vanwege het covid-19 virus. Voor minimaal vier weken geldt alarm fase 4 wat betekend, het hele land op slot. Alleen essentiële businesses als supermarkten en apotheken zijn nog open. Zwemmen, vissen, jagen en surfen het is allemaal niet toegestaan. Een blokje om voor een beetje beweging mag, wel dicht bij huis. Een gezellig kaarsje branden zit er niet in, alles om het risico op gevaar zo veel mogelijk te beperken en de hulpdiensten te ontlasten. Wegen worden geblokkeerd en eilanden afgesloten om de ‘inheemse’ bevolking te beschermen. Er geldt een social distancing van 2 meter en iedereen dient in zijn eigen bubbel te blijven.

Het klinkt of we worden onderdrukt en leven onder een streng regiem. Niets is minder waar… We verplaatsen onze bubbel naar een mooie ankerbaai. Hier genieten we van de prachtige omgeving, gooien af en toe een hengeltje uit voor verse vis, strekken onze benen op de kant en doen klusjes aan de boot. Wat is nou vier weken..een oceaan oversteek naar de Markezen maar dan zonder golven, wacht lopen en squalls maar mét 4G, peanuts! We prijzen ons zelf gelukkig in onze bubbel op deze prachtige plek in een veilig land.

Terwijl wij rustig naar de overkant dobberen worstelt Nederland zich door een storm die eindeloos lijkt te duren. Zorgen om familie en vrienden is er en voor collega’s is het alle hens aan dek op de IC. Toppers zijn het! Zo onvoorspelbaar als het weer grijpt het virus om zich heen. Maar ook aan deze storm komt een einde.

Veel liefs uit onze bubbel!

Samen ploffen we op de bank. Met een wijntje erbij genieten we na van afgelopen weken….

Sinds maanden zitten we weer op de weg, links rijden dit keer. Door het groene heuvellandschap gevuld met koeien wanen we ons ergens in de Europese Alpen. Het voelt vertrouwd. We hebben een missie, een geschikte campervan vinden voor komende maanden waarin zowel wij als overkomende familie Nieuw Zeeland kunnen gaan verkennen. Na heel wat speur uurtjes op de locale marktplaats bleef een selectie van vijf kandidaten over. We gaan een weekendje naar Auckland!

We maken een testritje hier, een praatje daar. De ideale manier om in contact te komen met de locals. Aan het einde van het weekend zijn we trotse mede eigenaar van een Ford Transit die we een week later mogen komen ophalen.

Inmiddels zijn er tien dagen verstreken. Tien dagen quarantaine voor onze Bo. We tuffen weer naar Auckland om haar op te halen. Als we de rekening krijgen zou je denken dat ze een tien daagse citytrip heeft gehad in de meest luxe kamer van het Hilton. Het kost een paar duiten maar nu is ze een officiële kiwi kat! We halen haar op, daar zit ze heel alleen in een kooitje. Uitgemergeld komt ze ons mauwend tegemoet en knuffeld of haar leven er vanaf hangt. Ze heeft duidelijk geen vijf sterren all inclusive week gehad.

Qualitytime met onze kiwi kat

In de daaropvolgende weken maken we de camper ‘kampeer’ klaar. We scoren een self contained sticker, installeren zonnepanelen en shoppen het inventaris bij elkaar. We maken een kleine test ronde en gaan op camper vakantie naar Kaap Reinga. Een prachtige omgeving met idillysche baaitjes, uitgestrekte zandduinen, stijle cliffen en fantastische wandelpaden. Het camper leven went snel en we genieten van de luxe aan ‘boord’. Een warme douche, geen helling, een enorme koelkast en tijdens de frisse avonden gaat zelfs de kachel even aan. Ook Bo begint het landleven steeds meer te waarderen. Ze sprint door het hoge gras en probeer iedere vogel te vangen die haar pad passeerd. Als we na een weekje terug keren van onze mini vakantie is de familie Brockhus camper goed gekeurd. Ze is klaar voor drie serieuze rondjes Nieuw Zeeland.

smart

smart

Campinglife

smart

smart

smart

Cape Reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland

Niet voor iedereen is de overtocht naar Nieuw Zeeland rozengeur en maneschijn. Een bevriende boot is twee weken geleden vertrokken uit het Minerva reef en dobberen nu al een aantal dagen met motor pech voor de kust van Nieuw Zeeland. We schieten ze te hulp en zeilen naar buiten. Als de avond valt ankeren bij een eiland in een prachtige baai waar ontdekkingsreiziger James Cook voet aan wal zette. Net wanneer de zon achter de heuvels verdwijnt stormt een groep jagende dolfijnen de baai binnen. We genieten een half uur lang van deze show waarbij bubbels en sprintjes langs de oever worden ingezet om zoveel mogelijk vis te vangen. Zo snel als ze kwamen verdwijnen ze ook weer en laten ons achter in een stille lege baai. Bij de eerste ochtend schemering krijgen we bericht dat onze vrienden binnen 20 mijl van de Nieuw Zeelandse kust zijn. Niet zoals voorspeld staat er een stevig briesje dus we hijsen de zeilen en varen ze tegemoet. Een kleine twee uur later verschijnt er een stipje aan de horizon, daar zijn ze! Wanneer ze dichterbij komen is de vermoeidheid zichtbaar. De wind is te sterk en de golven te hoog om ze goed te kunnen slepen. Zij aan zij kruisen we samen de baai in. We maken een laatste slag tot aan Russell wanneer de wind weg valt en het water vlak is. We gaan langszij en slepen ze de laatste vijf mijl naar het quarantaine dock.

Zij aan zij kruisend de Bay of Islands binnen

Dan is het grote wachten daar, we staan bij de arrival gate van Auckland Airport. En komen er ineens twee bekenden gezichten naar buiten lopen. Zo fijn en vertrouwd is het om pap en mam na ruim een jaar weer een knuffel te kunnen geven. In vier dagen laten we ze de mooiste plekjes van de bay of islands zien. We maken een aantal heerlijke wandelingen, vangen super lekkere red snappers en kletsen vooral heel veel bij.

Gemist!

Het is tijd om af te zakken naar Rotorua, waar pap en mam een camper hebben gebuurd. Vanaf hier touren we nog een kleine twee weken samen door het noorder eiland. Het midden van het noorder eiland staat bekend om zijn thermal grounds. Wanneer het met bakken uit de hemel komt duiken we een van de natuurlijke hotpools in en genieten van het warme water en de koude regendruppels op ons gezicht. Ook bezoeken we thermal wonderland, bubbelende modderpoelen, spuitende geisers, stinkende zwavel en een enorme hotpools. We wanen ons in een natuurlijk sprookjes park. Het is indrukwekkend om te zien hoe machtig onze aarde is. In de middag hebben we nog tijd voor een wandeling door the redwood forest met kaarsrechte bomen van indrukwekkende hoogte. Bo is inmiddels een volleerde landkat en hobbelt gezellig met ons mee door het bos.

smart

Stoom, borrelende modder en gifgroene meren in de omgeving van Rotorua 

smart

smart

Samen hiken in the Redwood forrest

We hebben besloten om de Oostkust te rijden. Het zijn heel wat kilometers maar zeer de moeite waard. Prachtige baaien, ruige heuvels, dichte bossen en uitgestrekte graslanden wisselen elkaar af. We bezoeken de art deco stad Napier en rijden door de wijnvelden richting cape Palliser. Het is heerlijk weer en we staan aan de rivierbedding bij de Putangirua Pinnacles. Ook wel bekend van Dimholt road uit Lord of the Rings. De omgeving is prachtig en we maken kennis met de zeeleeuwen kolonie die hier leeft. We zouden het bijna vergeten maar het is kerst. We toveren een drie gangen sterren camping diner op tafel. Als het donker is gaan de lichtjes aan en verschijnen er cadeautjes onder de kerstboom, Merry Christmas!

smart

Seals bij Cape Palliser

smart

smart

smart

Drie gangen kerst diner op de camping 

Na een heerlijke dag in Wellington, waar we onder andere het prachtige te Papa museum bezoeken, is het tijd om afscheid te nemen. Pap en mam nemen de ferry naar het zuider eiland. Wij maken ons klaar voor het volgende bezoek. Veel plezier en tot over een maandje!

smart

smart

smart

smart

smart

Veel plezier in the South, tot over een maandje…!

Het is eind oktober en terwijl in de tropen het orkaan seizoen op komst is, begint in Nieuw Zeeland langzaam de zomer. Tijd om naar het zuiden te migreren.

In twee dagen zeilen we van Tonga naar het Minerva reef. Niks anders dan een ring van koraal dat bij laag water een meter droog valt. In de beschutting van deze koraalring heeft zich een zeilers communitie van ruim 25 boten gevestigd. Allemaal in afwachting van een goed weergat naar Nieuw Zeeland. Fronten, troggen, lage drukgebieden of een stabiel hoog. Afgelopen dagen gaat het over niets anders dan het weer. Het ECWF zegt wachten, volgens GSF kun je nu vertrekken maar guru Bob verteld dat morgen vertrekken het beste weergat geeft. Onzekerheden om gek van te worden! Gelukkig hebben wij onze eigen nuchtere en betrouwbare Hollandse Metzservice voor de beste weather updates!

Ik vier mijn verjaardag op dit bijzondere plekje met een champagne brunch en Hollandse appeltaart. Na drie winderige dagen lijkt het weer zich te kalmeren, het trog is verdwenen en er opent zich een mooi weergat naar Nieuw Zeeland. Als een van de eerste verlaten we in de vroege ochtend het Minerva reef en varen met een knik in de schoot naar het zuid westen. Via de marifoon brengen we het zeilers dorp op de hoogte over de condities buiten het rif. Steeds meer ankers worden gelift en uiteindelijk vertrekken er met ons nog twintig andere boten.

Taarten bakken onder 40 graden helling #jarig op Minerva Reef!!

De eerste dagen zeilen we aan de wind. Niet altijd even comfortabel maar prima te doen. Het is druk op de ais met andere zeilboten om ons heen. S nachts is de horizon verlicht met rode en groene (top)lichtjes. We passeren nu officieel de datum grens en zijn na twee en een half jaar weer terug op het oostelijke halfrond! De wind dooft langzaam uit en op dag vier zitten we in de kern van het hogedruk gebied. Dit betekend, geen wind, geen golven en een strak blauwe hemel! We dobberen, staren over de rimpelloze blauwe vlakte, en nemen een duik in het koude zeewater. Mezelf vasthoudend aan de zwemtrap volg ik de zonnestralen de eindeloze diepte in, magisch! Bang voor zeemonsters uit de diepte ben ik binnen enkele seconden weer veilig terug aan boord. Heel af en toe zetten we de motor even bij, met als bijkomend voordeel, een warme douche. We bevinden ons in een serene onwerkelijke wereld, de zonsondergang is adembenemend.

‘Zeilen’ in een hoog, een onwerkelijke wereld

Vanuit het noorden steekt langzaam een briesje op. We hijsen de gennaker en glijden over een spiegelgladde oceaan richting Nieuw Zeeland. Dit is een van de beste zeildagen uit de geschiedenis van de Vagebond!

Wanneer we in de vroege ochtend glore de Bay of Islands binnen varen trekken we een flesje bubbels open. De geur van vers gebakken brownies vult de kajuit. Genietend van het uitzicht en de geur van land dobberen we de laatste mijlen richting het quarantaine dock in Opua.

Een oncomfortabele maar rete snelle overtocht brengt ons in een serene wereld van  kleine eilandjes. Van een grauwe onrustige zee met flinke deining en opzwiepend water naar kalmte in de luwte. Eilandjes met rotsformaties die begroeid zijn met bomen rijken tot aan het water oppervlakte. Het is verrassend prachtig hier!

Welkom in Tonga!

We zijn in the kingdom of Tonga! Een kleine 110.000 inwoners verspreid over 177 eilanden, onder verdeeld in drie eilanden groepen. We komen aan in de noordelijkste eilanden groep, Vavau group. Groen, rotsig en aan de oever van een grote beschutte baai ligt het bruisende stadje Neiafu. Drie forse mannen in klederdracht klimmen onhandig aan boord. Het is bijna lunchtijd wat betekend dat we in record tempo worden ingeklaard. Een half uurtje later liggen we voor anker en zijn weer terug in de zeilersgemeenschap. Een praatje hier, een borreltje daar. De eerste week is gevuld met sociale gezelligheid. Dan is het tijd om de andere eilanden van de vavau group te verkennen. We liggen in de meest idyllische baaitjes, snorkelen boven prachtig koraal en freediven in grotten.

Freediven in de grotten

Na ruim een week zakken we af naar de 80 mijl zuidelijker gelegen Ha apai group. Na een nachtje op zee komen we aan in een totaal ander eilandschap. Rotsen en tropische begroeing maken plaats voor zand en palmbomen. Walvissen springen en spuiten in het rond. Het broedseizoen is in volle gang en dromen worden werkelijkheid. Al een halve dag dobberen we in een bootje tussen de eilanden en riffen, trurend in de verte. De zon brand, er staat geen zuchtje wind. Dan ineens in de verte springen moeder en kalf ons tegemoet. Lange tijd blijven we ze op een afstandje volgen tot ze lijken te gaan rusten in de ondiepe wateren vlak bij een rif. We maken ons klaar en mogen het water in. Vol adrenaline laat ik mij het water in glijden en met zo min mogelijk spetters zwemmen we naar ze toe. Het water is troebel, ze zijn moeilijk te zien. Dan ineens staat de tijd heel even stil om dit moment langzaam in ons netvlies te branden. Daar liggen ze, vlak boven de bodem. Een big mama met haar nog jonge kalf. De kleine is nieuwsgierig en komt speels naar ons toe gezwommen. Moeders is hier niet van gediend, flapt twee keer met haar staart en komt tussen ons en haar kalf in. Samen verdwijnen ze de diepte in, kippenvel!

Kippenvel!

Ha apai is naast de walvissen ook een kitesurf paradijs. Onze vliegers maken overuren en scills worden uitgebreid. Het werkt aanstekelijk bij de cruisers om ons heen en Hans pakt zijn baan als kitesurfinstructeur weer even op.

Lesje kitesurfen in paradise

Samen met Queen, banyu Aman en Millemomenti gaan we op vulkaan expeditie. In de vroege ochtend verzamelen we met z’n allen op de Queen en vertrekken naar het vulkaaneiland Tofua. Een prachtige hike brengt ons naar de rand van de krater. Het landschap is ruig en indrukwekkend. In de diepte een borrelende pot magma. Op de top geeft Hans een lesje over vulkanen, waar zowel kids als ouders aandachtig luisteren. Met een verfrissende duik spoelen we het vulkaanstof van ons af en varen terug naar de beschutte baai bij Haafeva eiland.

DCIM/102MEDIA/DJI_0693.JPG

DCIM/102MEDIA/DJI_0724.JPG

Tussendoor keren we nog even terug naar Neiafu voor het blue water festival. We mogen als crew meevaren op de trimaran Yana waar we ruimschoots de eerste prijs in de wacht slepen. Indrukwekkend hoe snel we varen en enorm veel respect voor Hennie en Trijnie om in deze race boot naar Nieuw Zeeland te varen!

Winning crew blue water festival!

De Ha’apai groep blijft onze favoriet en we keren dan ook snel weer zuid waarts. We snorkelen, kitesurfen, zwemmen met walvissen, vangen visjes en struinen uren lang over het strand op zoek naar schelpen. Op Nomuka helpen we twee dagen bij een sterrelisatie programma voor honden op het eiland. En waar Bo haar laatste stempels krijgt om legaal Nieuw Zeeland in te mogen.

DCIM101GOPROGOPR4311.JPG

DCIM101GOPROGOPR4287.JPG

Dan slaat de onrust toe, dient zich een weather window aan en zijn we ineens onderweg naar Nieuw Zeeland!

We volgen deze jongens naar het zuiden… Klaar voor Nieuw Zeeland!

Vier wuivende gedaantes vervagen langzaam in de achtergrond terwijl de Vagebond over het vlakke water naar de pas vaart. Wat gaan we deze plek en deze lieve familie missen.

Een week geleden kwamen we aan met ons vrachtschip volgeladen aan pakketjes uit Mauphiti. Door de smalle pass varen we naar binnen en over het vlakke water zeilen we naar de andere kant van de lagoon. Ons anker ligt net op de bodem als Marcello en Karina aan komen varen. Met een grote glimlach verwelkomen ze ons op Mauphelia en nodigen ons uit voor het ontbijt. Tien minuten later zitten we aan tafel met een koffie kokosmelk en een (kokos) donut. Een vers gebakken visje maakt het ontbijt compleet.

De pakketjes zijn bezorgd, een warm welkom op Mauphelia!

Marcello en Adriene zijn samen met hun twee dochters zeven jaar geleden vanuit Mauphiti naar Mauphelia verhuisd. Ze leven op het eiland van de copra, de gedroogde kokos. Maximaal twee keer per jaar komt een bevoorrading schip vanuit Tahiti de kokos ophalen. In ruil worden de families op het eiland voorzien van nieuwe voorraden en geoderen. Verspreid over vijf families wonen er in totaal 24 mensen op Mauphelia. Samen produceren ze zo’n 20 ton copra per jaar. De copra wordt onder andere verwerkt in cosmetica.

De eb stroom spuugt ons in de dingy het atol uit, de blauwe oceaan in. Vanmorgen zijn er hier door Marcello voor het eerst dit seizoen walvissen gespot en dat laten we ons geen twee keer zeggen. Minuten lang turen we over het water dat bijna rimpelloos vlak is. Dan ineens, heel in de verte..walvissen!! Met een veel te snel stijgende adrenaline spiegel planeren we langs het buitenrif van het atol in de richting van de walvissen. Een kleine 500m achter ons komt de dingy van de Zephyr aangevaren. Ik gebaar naar ze dat we ze hier het laatst hebben gezien. Dan ineens rijst er uit het niets tussen ons en de andere dingy een enorm gevaarte en laat zich met een doffe klap op het water vallen. Euforie, geluk en heel veel angst komen voorbij. Dan opnieuw een bommetje, en nog een splash, steeds dichter naar ons toe komend. Hans ligt inmiddels met zijn duikbril op in het water en ik schijt zeven kleuren. Na het vierde bommetje duiken ze samen de diepe oceaan in. Vol verbijstering laten deze twee humpback whales ons achter. We zijn onder de indruk.

Het waait en de zuidoost hoek van mauphelia leent zich uitstekend voor kitesurfen. Met de vagebond zeilen we over de lagoon, drie mijl naar het zuiden. Achter het rif heb je prachtig vlak en ondiep water. Als we zijn uitgespeeld is het tijd om terug te varen. De zon gaat langzaam onder en terwijl de Vagebond door het water glijd genieten wij van een voordek borrel.

DCIM101GOPROGOPR3965.JPG

DCIM101GOPROGOPR3951.JPG

Iedere avond is het feest en worden de lekkerste lokale maaltijden bereid door Adrian. Kokoskrab, clambs, vers gebakken vis, possant crue allen bereid met een vleugje kokos. De gastvrijheid van deze mensen is overweldigend.

Het is weekend en de zussen gaan naar een motu verderop in het atol om kokoskrabben te vangen. Maar voor er gevaren kan worden moet eerst het lekke bootje gemaakt worden. Hans helpt ze hierbij en met de juiste pop nagels is de boot binnen no time weer waterdicht. Wanneer de dames langs komen varen laten we de kite de lucht in en maken een downwinder naar de motu. We struinen door de bossen en het struik gewas op zoek naar kokoskrabben. Opengespleten kokosnoten verraden het hol van de krab. Famaina steekt haar hand naar binnen en peuterd behendig de krab uit zijn hol. We kijken elkaar angstvallig aan, wetend dat deze reus met gemak een vinger kunnen kraken. We knopen het blauwe gevaarte aan een lijn en gaan op zoek naar een volgend hol. Helaas zijn de rest van de krabben die we vinden te klein of van het vrouwelijke geslacht. We laten ze netjes met rust. Om onze magere vangst wat aan te vullen gooien de dames nog een netje uit in zee. Binnen no time is de emmer gevuld met parrot fish. Het is prachtig om te zien hoe deze mensen een zijn met de natuur.

Kokoskrab vangen in het weekend

De smalle pas van Mauphelia heeft een prachtige onderwaterwereld. We wachten tot het rustig weer is en krijgen instructie van Marcello waar we het beste kunnen duiken. We ontmoeten Jean Pierre die graag gebruik maakt van ons als buddy en wij van zijn compressor. Met z’n drieën zakken we de diepte in en laten ons met de stroom mee naar buiten drijven. Een school enorme barracuda’s komt ons tegemoet, in een grot houden tientallen haaien zich schuil, een stingray paartje komt voorbij en verdwijnen als dortelduifjes in de oneindig blauwe oceaan. De variatie, grote en hoeveelheid aan vis in enorm, we kijken onze ogen uit.

Van Adriene leer ik kokosbrood maken. Beginnent met het raspen van de kokosnoot en het persen tot melk. Hans gaat met Famaina op stap die binnen no time een enorm palmhart scoort. Het is fantastisch om zoveel te leren over de natuur.

rapsen, raspen, raspen voor het lekkerste kokosbrood

Nog een keer schuiven we aan voor het ontbijt met de lekkerste donuts en kokosbrood. We worden overladen met papayas, kokosnoten, palmhart en verse vis. Dan is het tijd om te gaan, en nemen afscheid van deze lieve familie die een bijzonder plekje hebben gekregen. We zwaaien, tot de vier wuivende gedaantes zijn verdwenen aan de horizon.

De zon gaat langzaam onder en Robbinson verdwijnt met zijn piroque aan de horizon.

mr Robbinson

Midden in de nacht verlaten we Bora Bora naar het 30 mijl verderop gelegen eiland Mauphiti. Met een sukkelgangetje komen we in de ochtend aan bij de pas van Mauphiti. Een pas met een smalle opening naar het zuiden waar het bij veel wind en golven enorm kan spoken. Gelukkig staat er vandaag een rustig briesje en de zee is kalm. Toch zien we, wanneer we dichter bij het eiland komen, alleen maar brekende golven. ‘Volgens de kaart zou hier toch echt ergens de ingang moeten zijn’. Dan verschijnt er een vlak stukje water, als een poort die open gaat. Hans stuurt de Vagebond naar binnen over het vlakke water met aan weers zijden brekende golven op het rif. Eenmaal binnen bevinden we ons weer in een blauwe lagune met in het midden het eiland, gevormd door een piekende rots.

Mauphiti 

Wanneer we op het voordek genieten van het avondzonnetje komt Robbinson langs gepaddeld in zijn piroque* en we maken een gezellig praatje. Hij woont op het eiland en werkt op de motu en wij hebben de Vagebond precies op zijn ‘woon-werk’ route parkeerd. De daarop volgende dagen komt hij iedere dag even langs. De ene dag brengt hij ons verse papaya’s of pompelmoesen, de andere dag de lekkerste bananen cake van het eiland. Hij verteld ons over het leven op het eiland en leert ons kanoën in zijn piroque. Hij vraagt ons of we ook naar Mauphia gaan en of we dan wat pakketjes voor de families daar mee kunnen nemen. ‘Natuurlijk, geen probleem’ vinden wij. Vlak voor vertrek zullen alle pakketjes worden afgeleverd op de Vagebond.

Iedere ochtend duiken we het water in en zwemmen vanaf de Vagebond richting het rif. Enorme manta roggen cirkelen hier elegant om de bommies. Bij deze zogenoemde cleaning stations laten ze zich schoonmaken door de kleine visjes die hier zwemmen. Het is indrukwekkend om met deze prachtige oeroude dieren te zwemmen.

Ook Maupithi is een eiland met een top en die moet natuurlijk beklommen worden. In een work out training van 40 minuten werken we onszelf naar de top. Een eitje vergeleken met Bora Bora en Moorea maar het uitzicht doet zich er zeker niet aan onder. Toerisme is hier schaars en de bevolking is enorm vriendelijk, hiermee onderscheid Mauphiti zich van de rest van de society eilanden. Het beste eiland tot nu toe.

Ondertussen is ook de Queen gearriveerd en dat betekend kitesurfen, borrels op het strand en gezellige avondjes op de boot. Wanneer een kleine week later ook de Banyu Aman en de Mille momenti komen binnenvaren zijn de kidsboten compleet. De dames komen logeren op de Vagebond en we maken samen verse pasta en spelen spelletjes.

Een kleine twee weken later word de Vagebond volgeladen, ruim 200kg aan pakketjes vullen de achterkajuit. Als een diepgeladen vrachtschip varen we de pas van Maipithi uit en zetten koers naar het meest west gelegen eiland van Frans Polynesië, Mauphia.