We zeilen een nachtje door van Porto naar Lissabon. ‘Wat een fantastische tocht is dit!!’ Zeggen we tegen elkaar met nog 10 mijl te gaan…

De eerste vier uur hebben we op de motor gevaren maar eenmaal wat meer op zee hadden we de Portugese Noord weer gevonden! Een kleintje weliswaar maar met 10 knopen wind en de genaker op lopen we toch ruim 5 knopen. Het is weer genieten!! Het weer is prachtig en regelmatig zwemmen dolfijnen een stukje mee. Wanneer de avond valt horen we de waterpomp steeds vaker aanslaan. Na een korte speurtocht blijkt er een t-stukje van de warmwater leiding te lekken. Ik zie het warme douche water in de bilge verdwijnen… De gereedschapskoffer wordt weer tevoorschijn gehaald en binnen een half uur heeft Hans het probleem weer gefixt!

Na een rustige nacht maakt Hans mij wakker, ‘help! we hebben een meeuw in de vislijn…’ Een paar minuten later sta ik met handschoenen aan buiten in de kuip. Intussen heeft Hans de meeuw aan boord gehengeld en zit ze beduust achter in de kuip, met de vislijn om haar vleugel verstrikt. Ik houd haar vast en Hans probeerd de vislijn los te knippen. Na tien minuten worstelen laten we haar, met helaas een manke vleugel, weer vrij. Sorry meeuw!!

Inmiddels hebben we de genaker weer gehesen en schieten de mijlen onder ons door. We zijn beland bij de laatste tien mijl.. Cabo roca, het meest westelijke puntje van het Europese vaste land, in zicht! Heel geleidelijk trekt de wind een beetje aan, 15 tot 18 knopen. Hans geniet!! En waant zich even alsof we op een of andere wedstrijd boot aan het racen zijn. Snelheid records van de Vagebond worden verbroken, met 8.9 knopen schieten we langs de kaap! Zelf vind ik het een beetje te veel van het goede, maar ik vertrouw Hans als altijd voor 100%. Ik denk dat hij het Spanker zeilen stiekem een beetje mist..

Hans geniet!!

Cabo roca in zicht!

We missen het Spanker zeilen!!

Dan is er ineens een windvlaag en Hans die roept, ‘we zijn stuurloos!!!’.
We kunnen geen tegendruk meer geven met het roer doordat (wat later blijkt) een koppeling van de hydraulische stuurinrichting is losgeschoten. De Vagebond loopt, voor het eerst sinds we haar kennen, volledig uit het roer! We gooien de schoot van de genaker los om de druk uit het zeil te halen. Helaas heeft de kracht van de wind de genaker in tweeën gescheurd! De daaropvolgende minuten draait het om teamwork en als een geoliede machine hebben we samen in no time de boot weer op koers. Door een extra bypass in het stuursysteem, welke Hans voor vertrek heeft aangelegd, is de boot nog wel stuurbaar op de stuurautomaat. Samen staan we op het voordek en halen de gehavende genaker binnen. Inmiddels is de wind aangetrokken tot 25-30 knopen, ook maar een extra rifje in het grootzeil. Een uurtje later gooien we ons anker uit in de baai bij Cascais, wat een tocht! Ook al was het niet heel slim van ons om de genaker als speeltje te gebruiken, ben ik best trots op ons. Er was geen moment van paniek, we zijn een top team samen! Dit geeft vertrouwen voor de rest van ons avontuur.

We maken de schade op en komen tot de conclusie dat we komende twee dagen volle bak aan het klussen zijn! Gelukkig kunnen we alles fixen! Lieve Hans, ik ben super trots op jou dat je altijd alles weer kunt fixen! Maar voortaan is de genaker een lichtweerzeil en geen speelzeil…

Boven in de mast komen we dit tegen

Zeilmakers kunsten om dit weer te repareren

Wie regelmatig in het Rotterdamse haven gebied komt kan Pernis blind herkennen, je ruikt het namelijk! Een niet te beschrijven geur waarvan je weet dat deze ongezond is.

We zijn in Leixos en ook hier ruikt het niet naar bloemetjes… Bij een noordelijke bries komt de ‘Pernis’ geur je vanuit het industrie gebied tegemoet en voorziet de boot van een stoffig laagje. Wanneer er een zuidelijk windje waait zit je midden in de visafslag van de kade aan de overzijde. Waar vis is, zijn meeuwen, heel veel meeuwen! En waar meeuwen zijn is poep…ook hierin wordt de Vagebond lekker gemarineerd. Ondanks mijn fobie voor vieze geurtjes (familie trekje) hebben we het ook hier in Leixos weer reuze naar ons zin!

Je kunt hier ankeren achter de pier en ligt tussen de grote zeeschepen die af en aan de haven in worden geloodst door pilotboten. Indrukwekkend om te zien! We genieten van de 49-ers, trainend voor het wk dat hier een week later gehouden wordt. We ontmoeten Thomas en Suus en gaan samen naar een straat bbq in Matosinhos, een lokale specialiteit. Echt een aanrader, de vers gevangen en gegrilde visjes zijn verrukkelijk! Helaas duikt Hans ook weer een keer naar de bodem, op zoek naar zijn zonnebril. Maar het water is te troebel en ik maak mij hierbij ongerust over zijn gezondheid.

Duik naar het diepe

Ankerbaai bij Leixos

Straat bbq Matosinhos

Natuurlijk zijn we hier ook nog voor iets anders, Porto! In Matosinhos nemen we de metro en binnen een half uur staan we in het centrum van Porto. Wat een fijne stad is dit!! Een dag genieten van de prachtige architectuur, de fijne sfeer, het mooie weer, de vriendelijke Portugezen en de heerlijke port!!

Inmiddels zijn we weer op zoek naar de Portugese Noord die ons hopelijk naar Lissabon wil brengen. Eind deze week verwachten we daar namelijk hooggeeerd bezoek..!

De wekker gaat, het is midden in de nacht, de noorden wind blaast zachtjes over het eiland Cies waarachter de Vagebond verscholen ligt. We hijsen de zeilen, halen het anker op en zeilen onder een verlichte sterrenhemel de baai bij Vigo uit. Na 5 weken hoppen in de Spaanse Rias is het tijd voor weer een echte tocht, met grootzeil, tochtplanning en zelfs een nachtje door. We zetten onze koers uit, 65 mijl zuidelijk, we gaan naar Porto!!

Om hier te komen maken we graag gebruik van de Portugese Noord, windje in de rug en gaan! Meestal trekt dit windje aan tot een forse wind en ook nu worden er ruim 35 knopen voorspeld. We vertrekken daarom midden in de nacht zodat we, voor het echt los gaat, veilig achter ons anker liggen.

Met de Portugese Noord naar Porto!

Zo’n tochje op zee geeft genoeg tijd om terug te denken aan de afgelopen weken in Galicia. Alle tips en tops op een rijtje, voor wie ooit ook in de Spaanse ria’s beland…

Tops!
– De noordelijke ria’s. Voor de meeste zeilers begint het Spaanse avontuur in Coruna. Wegens weersomstandigheden zijn wij een paar ria’s eerder geland. Geen straf! Deze ria’s zijn net zo mooi, alleen een stukje kleiner en heel wat minder toeristen.

– Authentieke Spaanse steden als Coruna en Santiago de Compostella waar in augustus altijd tijd is voor een feestje.

– Ankeren bij Finesterre, je ligt hier voor een prachtig wit zandstrand omringt door bergen met uitzicht op de kaap!

– Picines Naturalis. De natuurlijke zwembaden bij a Proba Caraminal, zwemmen in zoet water.

– Isla Ons en Isla Cies zijn prachtige eilanden, echter enorm toeristisch! De mooiste momenten heb je dan ook in de ochtend of aan het einde van de dag, wanneer de veerboten de dagjes mensen weer naar huis hebben gebracht.

– Ankerplekken met mooie witte stranden en helder blauw water zijn San Vincente en Ensenada de Barra.

En dan is er verder nog de gezelligheid met mede vertrekkers die je overal tegen komt. De heerlijke tapas met plaatselijke gerechten als pulpo (octopus) en pimentos pardon (kleine gegrilde groene paprika’s). De kleine afstanden tussen de ria’s, genua uit en zeilen maar! Langzaam wennen aan het ritme, leven van dag tot dag. En tot slot de dolfijnen die je overal gezelschap houden, zelfs tot ver in de ria’s. Kortom genieten hier!!

Tips!
– Het Spaanse weer is soms niet altijd even voorspelbaar. Vaak staat er meer wind dan voorspeld, met name rondom een kaap. Ook kun je te maken krijgen met zeer dichte (plaatselijke) mist. Je ziet werkelijk geen hand voor ogen, dan is het toch even billenknijpen zonder radar.. Daarnaast kun je wel optimaal gebruik maken van het weer, de Portugese Noord blaast je in rap tempo naar het zuiden.

– Parel witte stranden en een helderblauwe zee, heel verleidelijk maar het oceaan water is ijs en ijs koud!!

Porto roept, nog 5 mijl te gaan. Wat is deze tocht weer genieten!! Zonnetje, wind, dolfijnen en een Vagebond die ons brengt waar we heen willen!

Ankeren bij Ons

Genieten!!

Ankeren bij Isla Cies

Isla Cies

Manjana manjana…

San Vinciente

Plotselinge mist

Sunset

Tijdens onze tocht naar Ria de Arousa hebben we tijdens het op spanning brengen van de genuaval de lier op de mast gebroken. Niet heel handig met de nog duizenden zeemijlen die voor ons liggen. Op zoek naar een nieuwe lier dus. Hier in Spanje is dat zoeken naar een speld in een hooiberg. Er zijn nauwelijks watersportwinkels, laat staan eentje die ook lieren verkoopt. Ook kost een nieuwe lier al gauw 800,- euro, daar gaat ons budget. Marktplaats biedt uitkomst, al gauw vinden we een goede lier voor een betaalbare prijs. Maar hoe krijgen we deze in Spanje…

Eerder die week horen we van Peter, Monique en Femmie van zeilboot de Liefde dat zoon Sjoerd op bezoek komt. Dat biedt mogelijkheden. Sjoerd heeft de lier voor ons ruim 2000 km mee gesjouwd! Van Amsterdam met het vliegtuig naar Porto, vervolgens de bus naar Vigo en uiteindelijk met de trein naar Vilagarcia, echte liefde!!! Sjoerd je bent een held!

Eenmaal aan boord van de Vagebond hebben we de lier uit elkaar gehaald, schoongemaakt en ingevet voor we deze weer opnieuw monteren op de mast. We kunnen weer lieren!!

Thanks to sy de liefde!!

Gebroken lier

Gebroken lier

Schoonmaken

Invetten

Monteren

Maatje groter

Met een smak word ik op het strand gespoeld. Mijn knie en enkel doen pijn en het word zwart voor mijn ogen. Hans staat als een verzopen katje in de dingy, het water staat tot aan zijn enkels. Les één strandlanding met een dingy in de branding, blijf in de boot! We hadden het niet zo heel goed voorbereid.. peddelen naar de kant, het juiste moment afwachten en dan nog harder peddelen, dat was het plan. Echter, waren onze timing en positie niet optimaal. We komen het stuk strand uit met de meeste golven. Eenmaal aan het peddelen hadden we een tweede brekende golf even gemist waardoor het bootje werd opgetild en ik eruit werd geslingerd.

Perfecte strandlanding zonder branding bij Finesterre

Met een zeer uitgebreide ehbo kit aan boord schaamde ik mij als IC verpleegkundige toch een beetje wanneer ik een knie brace bij de Maximo moet lenen. Les twee, een boot is geen intensive care, zorg ook voor de kleinere ongevallen! Na ruim een week rust mag er eindelijk weer gewandeld worden!

In a Pobra do Caraminal gaan we aan wal en maken een prachtige wandeling. De blauw/geel gestreepte markering leidt ons langs geurende eucalyptus bomen de bergen in naar de picines naturalis. Natuurlijke zwembaden, kristal helder zoet water en prachtige uitzicht. Ook op de boot hebben we inmiddels genoeg kristalhelder zoet water, halverwege de dag komen we er namelijk achter dat we de watermaker vergeten zijn uit te zetten, oeps! Les drie, check, check, dubbel check bij het verlaten van de boot.

Shampoo vergeten

Eindelijk weer wandelen

Picines naturalis

De volgende dag verlaten we a Pobra do Caraminal en varen tien mijl richting het zuid westen naar Isla Toxa. Het leek ons leuk en uitdagend om met hoogwater een baai in te varen om daar te ankeren op beschut water. Ook om zo het getijde gevoel weer een beetje te ervaren. Met 20 knopen wind in de rug, opkomend tij en stroom mee varen we de baai in. We gooien ons anker uit en genieten van de omgeving, zeilende optimisten en een lekkere borrel. Tot dat het tij gaat keren en de wind toe neemt tot ruim 30 knopen (18 knopen was de voorspelling). Op dat moment krijg je stroming tegen wind wat ook nog eens vervelende golven geeft. Aan de overkant van de baai zien we een Engelsman zijn anker uitgooien in de luwte van de haven. Dat gaan wij ook proberen! We halen de gestoken 40m ankerketting binnen en varen richting de haven. Op de dieptemeter zien we de het water onder onze kiel terug lopen. Uiteindelijk vinden we een plekje op krap 4m diepte en gooien het anker uit. Hans maakt snel een wiskundige berekening en komt tot de conclusie dat het water, het is ook nog eens springtij, ruim twee meter zakt. Met een hekanker proberen we nog bij dieper water te komen maar ook dat wil niet baten. We halen de ankers weer binnen en varen terug de golven in. Inmiddels is het al een tijdje afgaand tij en staat het water niet hoog genoeg meer om de baai uit te varen. Terug bij af.. Les vier, vertrouw nooit de Spaanse windvoorspelling en gooi tijdig een hekanker uit voor comfort op stomend water.

Ankeren bij Isla Toxa

Een hoop, soms harde lessen, waar we weer veel van hebben geleerd!

10-08-2017 extra note: les 4b, volg niet zomaar een Engelsman in ondiepe wateren, het kan een droogvaller zijn!

Engelsman men twin-kiel kan prachtig droogvallen

12 uur zeilen, beginnend met 8 knopen, eindigd met 30+, hakken aan de wind, golven over het dek en een flinke deining brengt ons 40 mijl verder naar Ria Laxe. Het zeilen in de Spaanse Rias is soms lastig, vooral het weer is moeilijk te begrijpen. Sinds we in Spanje zijn hebben we nog geen relaxe zeiltocht gehad. Of we motoren met klapperende zeilen zonder wind of we hakken met gereefde zeilen tegen de wind in! Ligt het aan ons, zijn we te verwend met de tochten die we al gehad hebben, interpreteren we het weer niet goed, willen we te graag? We weten het niet…! Tot dat….

Aan de wind, tot 30+ knopen wind

Het is maandag 31 juli, een windstille ochtend met een zon die haar warmte al vroeg laat voelen. Wanneer we na de boodschappen terug komen op de boot staat er een heerlijk briesje uit het noorden. We halen het anker op, zeilen de baai uit en worden uitgezwaaid door een groep tuimelaars!! Al snel gaat de genaker op, zo kunnen we de Maximo eindelijk een beetje bijhouden. Het plan was een baai verder, naar Camarinas, maar het zeilen gaat fantastisch lekker! Even een belletje naar de Maximo en met een kleine schijnbeweging richting de baai laten we Camarinas links liggen en zetten koers naar Finesterre.

Dit is pas zeilen! In de avondzon en met de genaker op stuiven we, met de extra wind die er rond de kaap staat, naar Finesterre. De muziek gaat aan en we maken een dansje in de kuip! We komen precies tegelijk aan met de Maximo en maken samen de laatste slag aan de wind richting het witte zandstrand. Zoals elke tocht wordt ook deze, onder het genot van een borreltje, geëvalueerd. Vandaag was fantastisch!

Dansje bij Finesterre

Onder genaker naar Finesterre

Kaap ronden

Ankeren bij Finesterre

Na bijna twee weken in de noordelijke Rias ankeren we bij a Coruna, de aankomst en vertrekhal onder de zeilers. We vallen meteen met onze neus in de boter, het is feest!! 25 juli is een nationale feestdag in Galicia, Saint James Day. Samen met Eric en Marleen vieren we dit feestje mee! Overal staan kraampjes uitgestald, is er muziek en lekker eten. Even voelt het of we tijdens de Nijmeegse vierdaagse feesten midden op de kaaij staan! De Keltische invloeden hier in Galicia vullen de straten met indrukwekkende doedelzak muziek. Wanneer we s avonds, na een hobbelige dingy tocht, de baai zijn overgestoken. Worden we verrast door een geweldige vuurwerkshow!

Keltische doedelzakmuziek

hercules toren

Om bij het onderwerp st James te blijven gaan we vanuit Coruna met de trein naar Santiago de Compostella. Eenmaal op het station verlangen we naar de Nederlandse ns. Het blijkt namelijk dat je een ticket op een bepaalde tijd moet reserveren. De eerstvolgende trein vertrekt over anderhalf uur! We gaan op zoek naar koffie…

Met 200 km/h raast het Spaanse landschap aan ons voorbij en binnen een half uur zijn we op onze bestemming. Santiago de Compostella is de hoofdstad van Galicia en het bedevaartsoord van Spanje. Het oude centrum is prachtig, de kathedraal indrukwekkend en de tapas verrukkelijk! Zeker een bezoekje waard!!

Santiago, we dit it!! Niet per voet of fiets maar per boot, super trots!!