Met Lanzarote achter ons, Fuertefentura aan onze linker zijde, la Palma om het hoekje, Tenerife in zicht en heel in de verte la Gomera, zeilen we tussen de Canarische eilanden! Normaal kies je één eiland uit, boek je een vlucht en ga je een week vakantie vieren. Nu komen bijna alle eilanden binnen twee dagen aan ons voorbij! Ik vind het indrukwekkend!

Vooral Tenerife is fascinerend, de immense vulkaan op het eiland is al van verre te zien. ’s nachts gaan de lichtjes van het eiland over in de prachtige sterrenhemel. Het liefst zouden we ze allemaal even aan doen en een weekje vakantie vieren! Maar helaas, het klinkt misschien gek, geen tijd.. We kiezen één eiland uit, la Gomera! Een ruime 200 mijl varen vanaf Lanzarote. Voor ons gevoel worden de zeemijlen steeds korter. Vorig jaar was een honderd mijl naar Ramsgate het kanaal over een hele tocht, nu varen we ‘even’ in twee nachtjes naar la Gomera.

We gaan als een speer! We moeten zelfs iets vaart minderen om niet in het donker aan te komen. Dit is best lastig als je al in de acceleratie zone van het eiland bent. Deze acceleratie zones ontstaan wanneer de wind van over de oceaan plots een eiland tegen komen, hierdoor kan er tot 15 knopen meer wind staan. Op deze manier vliegen we zelfs met dubbel gereefd grootzeil met 6 knopen snelheid langs de donkere kust van la Gomera. Wanneer de zon opkomt worden de immense contouren van het eiland zichtbaar, wow! We gooien ons anker uit in donkerblauw water, waar zelfs op twaalf meter diepte de zwarte zandbodem zichtbaar is. Klaar om een weekje te relaxen!! Of toch niet…..

De waterpomp slaat aan, de watertanks zijn leeg en de blikken bier ‘drijven’ onder de vlonders! “Dit meen je niet!!”, roepen we in koor. Er is een kraantje los geschoten waardoor de watertanks zijn leeggelopen onder de vlonders. Laten we nu net op Lanzarote twee boodschappen karren vol voorraad onder die vlonders hebben gepropt.. De uren erna staat de hele boot vol met levensmiddelen en zijn we aan het hozen en dweilen, waarom!?!

Als we aan het einde van de dag na een frisse duik met een biertje in de kuip genieten van het prachtige uitzicht weten we waarom, HIEROM!!!

Met de aller grootste dank aan onze lieve opa, Wil Brockhus!! 

‘Hans, wil je even meekijken, volgens mij hebben we geen schroefwater meer…

Het is één uur s’ nachts, precies 12 uur geleden zijn we in convooi samen met de Liefde en de Bojangles vertrokken uit Rabat. Afgelopen dagen werd, soms meedere malen per dag, een palaver gehouden om het goede weergat naar de Canarische eilanden te vinden. Verschillende weermodellen werden naast elkaar gelegd en allemaal voorspellen ze heel weinig wind. Zondagmiddag blijkt uiteindelijk de beste optie met de meeste wind. We maken de boot klaar, slaan de laatste verse groente en fruit in op de medina en tanken diesel, er vanuit gaande dat we veel moeten motoren.

Wachten bij de douane

In convooi achter de pilotboot

We klaren uit bij de douane en varen met z’n drietjes achter de pilotboot aan naar buiten. Met nog een laatste blik op de kasbah van Rabat laten we Marokko achter ons. Met de paar knoopjes wind die er staat proberen we te zeilen, en zo dobberen we met 2.5 knopen snelheid richting de canarische eilanden en vormen we al snel de achterhoede van de Nederlandse vloot. Inmiddels is het één uur ’s nachts en is de wind helemaal weg, tijd om de motor te starten….

Zonder motor dobberen we de nacht door. De Bojangles is nog in de buurt en zij dobberen in de nachtbheel lief met ons mee voor eventuele assistentie, schatten zijn jullie! De volgende dag ligt Hans in een spiegelgladde, helderblauwe oceaan onder de boot en doet ons vermoeden bevestigen, we zijn schroef verloren! Ai dat wordt een lange tocht.. We zetten de knop om, accepteren dat we er lang over doen en dat 2.5 knoop best een top snelheid is. Langzaam wordt de afstand tussen de vloot steeds groter maar we houden elkaar via de mail op de hoogte.

Held!

Een duik in 2 km waterdiepte

Als snel zitten we in een heerlijk ritme en accepteren we de situatie zoals deze is. Gedwongen onbezorgd zeilen naar onze volgende bestemming. Geen afwegingen hoeven maken of de motor aan of uit moet, geen uren lang gepruttel, geen angst dat we met de schroef vast komen te zitten in een Marokkaans visnet, gewoon back to basic. De oceaan is super rustig, geen deining, soms zelfs spiegelglad. Dit maakt het leven aan boord enorm comfortabel! We lezen boeken, kijken serie, doen spelletjes en staren uren naar het helder blauwe water. We vangen vis, een tonijn(tje) en een mahi mahi en bereiden de lekkerste maaltijden. Regelmatig word ons geduld op de proef gesteld, de wind is erg variabel in kracht en richting waardoor we bijna een dagtaak hebben aan het stellen van de zeilen. Soms varen we in één uur tijd alle koersen van de windroos. Aan de wind, halve wind, met kotter, genua of genaker, alles komt voorbij! Het is enorm frustrerend, soms sjezen we met 6 knopen snelheid achter ons rode wapen aan. Om vervolgens uren stil te liggen en met één knoop snelheid in de goede richting te dobberen.

Prachtige luchten

Windstiltes

Tonijn!!

Ons ‘nieuwe’ rode wapen

We gaan ook op zoek naar een nieuwe schroef! Via de ssb hebben we mailcontact met de ouders van Hans. In Nederland wordt meteen actie ondernomen en voor we het weten zijn de eerste onderdelen (via familie Bojangles) met het vliegtuig onderweg naar Lanzarote! Wat een fantastisch lieve ouders hebben we toch!!

Na vijf dagen en vijf nachten hebben we eindelijk land in zicht! Voor ons rijst het hoge zwarte vulkanische landschap van Lanzarote! We zijn er bijna en verheugen ons op de ankerbaai bij Graciosa en een duik in het helderblauwe water. Dan worden we opgeroepen via de marifoon door de Liefde, zij zijn een dag eerder gearriveerd bij de ankerbaai. Ze melden ons dat er ruim 35 knopen wind recht de baai in blaast, het fenomeen wind over land (met bergen) geeft enorme wind! We balen maarvbesluiten Graciosa over te slaan en door te varen naar de eerst volgende haven, nog 25 mijl te gaan… De wind neemt langzaam af en draait, we moeten pal kruisen. Een niet al te moeilijke rekensom verteld ons dat we de haven van Arracifa op deze manier nooit gaan halen voor het donker. We dobberen voor de kust van Lanzarote, maar dan… In de zwarte contouren van Lanzarote doemt daar de liefde op, onze redders in nood! Ze nemen ons op sleeptouw en een kleine vier uur later liggen we netjes geparkeerd aan een stijger in Arracifa. 480 mijl op eigen zeilkracht, het is ons (bijna helemaal) gelukt!!

Onze redders in nood

Op sleeptouw door de Liefde

480 mijl zeilen

Zweten als een dolle, een hartslag van 200 slagen/min, benen die steeds zwaarder worden en mijn hoofd roder dan rood… We zijn in de woestijn, de Erg Chebbie en beklimmen een van de hoogste duinen. Eenmaal boven is het uitzicht prachtig! De zon gaat bijna onder en kleurt de duinen rood. Op deze hoogte kunnen we ook de gehele ‘woestijn’ overzien. Geen eindeloze Sahara maar een zandbak van 10 x 30 km. Helaas, maar hierdoor zijn we genezen van een kamelen tocht met overnachting in de ‘woestijn’. We bedenken onze eigen zand expeditie! De terugweg is een sensatie traktatie! Hans sandboard naar beneden, alsof hij van de rode piste in Tirol naar beneden suist en ik neem de slee. We overnachten op de camping met onze tent aan de rand van deze toch wel indrukwekkende zandbak. De volgende ochtend staan we al vroeg paraat voor een sunrise sand walk. De zonsopkomst is magisch! We lopen, rennen en rollen door het zand. En genieten van een ontbijtje terwijl overal groepjes toeristen op kamelen verschijnen, op de weg terug van een overnachting in de ‘woestijn’.

We zijn halverwege onze roadtrip door het magische Marokko. Als twee kampeer leken hebben we de boot achter gelaten in de haven van Rabat en met een volgepakte auto trekken we het binnenland in. We rijden dwars door de het atlas gebergte over de meest afgelegen wegen en komen door de kleinste dorpjes. De mensen zijn altijd even vriendelijk lachen en zwaaien, kinderen die met de auto mee rennen. Een landschap dat ieder half uur veranderd, gesteente in de kleuren rood, geel, wit en zelfs paars. We zien de meest steile berg passen tot uitgestrekte vlaktes en prachtige oases met palmbossen. Ezels, kamelen en vooral heel veel schaap! Soms staan we op luxe campings met de beste douches sinds tijden maar ook op plekken tussen de locals, zwerfkatten en douches waar geen druppel water meer uit komt. De laatste dag dwalen we in de medina van Fes waar kleuren, geuren en de mensen op je af komen. We zijn onder de indruk!!

Inmiddels zijn we bijna profs op kampeer gebied. Binnen twee minuten hebben we onze tent opgezet en zitten we geïnstalleerd op onze comfortseats proostend met een colaatje. We durven het zelfs aan om twee nachten wild te kamperen. We staan aan de prachtigste bergmeertjes, maken ons eigen kampvuur en nemen een (nacht) duik in het koude water. Wildkamperen is net als ankeren, super relax!!

Na 8 nachten komt ook aan dit avontuur aan een einde. We zijn moe, moe van alle indrukken die dit land ons heeft gegeven. Het was fantastisch, genieten, indrukwekkend, Marokko is magisch! Maar wat zijn we blij om weer thuis te zijn, thuis op de Vagebond.

Sommige beelden zijn niet in woorden uit te drukken…..

Deze slideshow vereist JavaScript.

Route:
Rabat – cascade d’ Ouzoud – lac Tislit – Todrakloof – Merzouga – source bleue – lac Aguelmame sidi ali – Azrou – (via Fes) Rabat

Totaal 1700 km!!