Overvolle ankerbaaien, opdringerige bootboys, absurde prijzen, Amerikaanse invloeden, diefstal en geweld. We lezen het allemaal wanneer we de pilots van de cariëb open slaan. Met enige tegen zin gaan we anker op en laten het prachtige decor en de relaxe sfeer van Tobago achter ons. In diezelfde pilots staan ook de plaatjes van azuurblauw water en witte stranden. En daar hebben we toch ook wel heel veel zin in.

Een dag later liggen we in Tyrell bay. De sfeer op het eiland is er net zo relax, het water helder blauw en gezellig gevuld met zo’n honderd buren. Wanneer we een wandeling maken over het eiland komen we aan de andere kant een plaatje tegen als uit de boeken. Azuurblauw water en een wit strand met palmbomen, genaamd White Island. Daar gaan we heen!

Vier pittige mijlen later, hakkend tegen wind, stroom en golven in komen we in de golf luwte van het rif. Voor ons brekende oceaan golven, onder ons cristal helder water, links en rechts twee mooie eilandjes en achter ons de Dingo. Twee boten en een onbewoond eiland, genieten! Bij het rif kun je prachtig snorkelen en van de mannen van de Dingo leren we de onderwater wereld kennen. We spotten roggen en zeeschildpadden en een hoop mooie tropische vissen. Over het rif loopt een pas waardoor we met de dingy naar White Island kunnen planeren. We wandelen over witte stranden en Hans kan eindelijk weer kitesurfen. Zo’n uniek plekje, dat hadden we niet verwacht in de Cariëb!

 

Schatkaart naar genieten:

Verlaat Tyrell bay en vaar 1.5 mijl naar het zuiden. Sla vervolgens links af. Dit is een pittig mijltje met stroom en wind tegen en af en toe een roller van opzij. Na 1.3 mijl, bij een grote ronde rots, sla opnieuw links af in noord, noord oostelijke richting. Aan je linker hand een prachtig rif om te snorkelen, rechts Saline Island (privé eigendom en te koop voor 19 miljoen dollar). Gooi voor de baai van Saline Island je anker uit en geniet! Let wel op, het kan hier, met name tijdens hoog water, 2-3 knopen stromen. Ook is er geen beschutting tegen de wind, dus een oceaan buitje met 30+ knopen wind komt gewoon over dek.

 

Eenzaam varen we de donkere nacht in, geen vertrouwde lichtjes aan de horizon of bekende stemmen over de marifoon, alleen de Vagebond, langzaam slingerend op de golven. Na weken, zelfs maanden samen varen kiest ieder nu zijn eigen weg. De Bojangles en Agape 250 graden naar Grenada, wij 350 graden in de richting Carriacou.

Afgelopen twee weken hebben we op Tobago vertoefd, wat een fijn eiland is dit. De sfeer is er relax, de mensen zijn er super vriendelijk en de natuur is prachtig. We hebben ons anker laten vallen in de Man of War bay, bij het liefelijke vissersplaatsje Charlotteville. Een rommelige visserskade cariëben style waar iedereen je vriendelijk begroet. Overal door de straten scharrelen kippen met hun kuikens. Op de ene hoek een supermarkt met heerlijk vers brood op de andere de locale kroeg. Een groente/fruit kraam met de lekkerste annanas en een vismarkt is alles wat we nodig hebben. Her en der verspreid kleine hutjes waar je van de locale keuken kunt genieten, de roti is genieten de rest komt uit de frituur. Een straatje up hile een perfect gemaaid voetbalveld met daar achter de libary. Voor 25 TT kun je hier lid worden. Ze hebben een uitgebreid assortiment aan prachtige boeken. Maar nog belangrijker, ze hebben goede WiFi. Iedere ochtend zit het vol met zeilers uit de baai. De kids krijgen er school, wij werken de achterstallige administratie bij en bellen met het thuisfront. Wat een fijn dorpje is dit, we voelen ons er welkom, we voelen ons er thuis.

Het is februari en ook hier tijd voor Carnaval! We gaan naar Roxborough, een plaatsje aan de andere kant van het eiland. Muziek schalmt door de straten, het ritme van de bas voelbaar in je buik. Verspreid zitten groepjes mensen, allemaal even vriendelijk. Niemand heeft enig idee van het programma, maar ach, het is carnival!! We doen gezellig mee, drinken een biertje en genieten van de sfeer en de mensen om ons heen. Na twee uur rijd er een wagen volgeladen met speakers door de straat, gevolgd door een groepje swingende en prachtig versierde mensen. Dat moet de parade zijn! Of toch niet? We hebben geen idee en de locals om ons heen ook niet, ach wat maakt het uit, het is tenslotte carnival! Tegen het einde van de dag is het tijd om terug te gaan naar Charlotteville. Wanneer we naar onze taxi lopen zien we de meest prachtige mensen staan, klaar voor de parade. Wij als strikte Hollanders snappen er niets van, als het programma 13.00 uur aan geeft, hoe kan het dan pas na 17.00 beginnen??! Anyway, we hebben genoten.

Verder komen we de dagen hier door met veel waterpret, zwemmen, snorkelen en surfen op de golven. Een gezellige strand bbq met vers gevangen vis en spannende dingy landingen in de soms toch best hoge branding. Met de bus gaan we een dagje naar Scarborough en bezoeken fort George. Het fort is prachtig en er is een klein museum over de historie van Tobago. Het stadje zelf is een beetje rommelig en heeft weinig sfeer. Samen met de Bojangles koken we een Langoustine in een pan waarvan we dachten dat die groot genoeg was. Arme kreeft, je was iets te groot voor de pan maar smaakte heerlijk. De dag erna genieten we nog een keer van een heerlijke bisque. Helaas knapt ook de zoutwater leiding van de watermaker en staat er weer eens 100 liter water in de boot. De dag is weer gevuld met reparaties en heel veel dweilen. Alle kids om ons heen zorgen voor veel dynamiek en gezelligheid. Van surfen in de hoge branding en band racen achter de dingy tot logeer partijtjes op de Vagebond.
Samen met de moeders, Conny, Caren en Stine lopen we de Gilpin trail. Een prachtig mooie wandeling over modderige paden langs verschillende watervallen. Indrukwekkende bomen en planten waartussen kolibries en andere exotische vogels vliegen. Ons pad wordt zelfs gekruist door een agressieve land? krab met heuse scharen. De vele buien maken het regenwoud gevoel compleet.

Tobago, het was fantastisch!

 

‘Lief, je raad nooit wat ik hier vind..een heel stapeltje Surinaamse dollars!!’ We varen al twee uurtjes met de stroom mee de Suriname rivier af en zijn net Paramaribo gepasseerd. Terug tegen de stroom in is geen optie, in de cariëb is het niks waard en het is teveel om niks mee te doen. We slaan rechts af naar Frederiksdorp, gooien ons anker uit en genieten een extra dag op het resort van deze prachtige plantage. Wat een cadeautje!

Modderbruin gaat langzaam over in helderblauw. In plaats van muggen vliegen er weer vliegende vissen om onze oren, we zijn weer op de oceaan, op weg naar de cariëb!

Een helder blauwe hemel, 15 knoopjes wind en een Vagebond die mee gaat in het ritme van de golven doet alle narigheid van de tweede dag vergeten. Dat was het een heel ander verhaal…

De een na de andere golf spoelt in de kuip. Aan de wind met 20-25 knopen wind stampen we in de richting van Tobago. De beloofde 2 knopen stroom mee is nergens te bekennen en staat zelfs af en toe tegen. Het is oncomfortabel, zo dat zelfs ik er niet helemaal lekker van word. Nog meer respect heb ik gekregen voor de mensen met zeeziekte die een reis als deze maken, ik zou het denk ik niet kunnen.

Maar vandaag is weer een nieuwe dag en het is genieten! Er kan weer gelezen, gebakken en geschreven worden. En zo cruisen we de laatste 150 mijlen om op zaterdag ochtend ons anker te laten vallen in the man of war bay, Tobago. Helder blauw water, intens groene heuvels, roggen en zeeschildpadden zwemmen onder de boot, we zijn steeds weer onder de indruk!