Wanneer je als net getrouwd stel de reisgidsen open slaat is de verleiding van Bora Bora niet te weerstaan. Idyllische houten hutjes op palen in een intens blauwe lagooon. Een oranje- rode gloed aan de hemel wanneer de zon langzaam onder gaat. Hangmatten wapperen tussen de palmbomen op hagelwitte stranden. Romantischer kun je een honeymoon niet voorstellen.

We ankeren de Vagebond een paar honderd meter naast een luxe resort vol verliefde stelletjes. Donkere buien komen vanaf Raiatea aanwaaien, de temperatuur daalt. De aantrekkende wind veranderd de kalme lagoon in korte tijd tot een klotsbak met witte schuimkoppen. We zoeken de golfluwte achter het rif en genieten van een middagje kitesurfen met eindelijk veel wind. In de verte zien we een groepje spierwitte toeristen verkleumd uit het water komen. Die hadden zich een snorkel tripje op Bora Bora vast heel anders voorgesteld toen ze thuis op de bank de reisgids open sloegen.

Een groene berg piekt hoog boven de blauwe lagoon uit. Voor een kleine 800,- euro kun je een spectaculaire helicopter vlucht maken om de top van de berg. Paraglyden van de top naar beneden kost slechts 500,- euro. Heel verleidelijk maar wij nemen uiteindelijk toch de benen wagen. Op een bananencake en een kopje koffie klimmen we naar de top. De klim is fantastisch maar voor het uitzicht hadden we het niet hoeven doen. We zitten letterlijk in de wolken. De miezer regen maakt de weg naar beneden er niet makkelijker op en we glibberen over modderpaden naar beneden. Eenmaal beneden kunnen we de verleiding van een welverdient koud biertje niet weerstaan, cheers!

Kristal helder water kabbelt rustig onder mij door. Rechts pieken gesteente de hoogte in omringt door intens groene bomen. De zon zakt langzaam naar de horizon. Het ruige landschap oogt magisch in deze laatste zonnestralen. Een achtergrond ruis van brekende golven op het rif. Rrrrrwhoeff…! Een groepje crossende jetskies zoeft voorbij en haalt mij uit mijn dagdroom. Nog net kan ik mijn evenwicht bewaren op de stijle golfjes die ze achter laten. Dan keert de rust terug en supp ik rustig verder.

Moorea is prachtig en heeft van alles een beetje wat we de afgelopen maanden in Frans Polynesie hebben gezien. Een intens groen landschap met piekende bergen als in de Marquezen. Omringt door een blauwe lagune vergelijkbaar met de Tuomotus. Heel begrijpelijk is deze combinatie is ook aantrekkelijk voor toeristen. Vanuit Amerika, Europa en Azie vliegen jaarlijks duizenden mensen naar deze eilanden groep. Helaas maakt dit het einde van de wereld gevoel een beetje minder en voelen de vierduizend zeemijlen die we hebben afgelegd om hier te komen ineens een stuk minder ver. Desalnietemin is het genieten hier!

Aan een glibberig touw trekken we ons de laatste meters omhoog. Een fantastische klim door de bossen, over een rivierbedding, langs diepe afgronden via stijle paden brengt ons 800m boven zee niveau. Het uitzicht is prachtig! Piekende bergtoppen, hier en daar omringt door een wollig wolkje. Tientallen vierkante meters ananas velden schitteren in de zon. Helemaal beneden een turkoise lagune beschermd door een koraalrif waarop golven breken.

Een lagune waar we twee dagen daarvoor zwommen tussen de pijlstaart roggen. Ze zijn ‘tam’en we voeren ze verse tonijn. Hans staat met drie kids op zijn nek midden tussen deze prachtige beesten met een spanwijdte van ruim anderhalve meter. Van een local horen we dat de oudste rog een leeftijd heeft van 26 jaar. Hun huid voelt glad en slijmerig en met hun mond gaan ze op zoek naar de stukjes tonijn. Ze zijn sterk en ik heb moeite om te blijven staan wanneer ze tegen me opzwemmen. Een bijzondere ervaring.
Heel in de verte om het hoekje ligt de Vagebond achter haar anker. Wat een stelletje mazzelaars dat wij hier staan. Op dit prachtige eiland midden in de Pacific!

De wind giert door de verstaging, op één oor hobbelt de Vagebond over en door de golven. Donkere luchten trekken voorbij, opnieuw een bui, de wind trekt aan. We hebben de Tuomotus achter ons gelaten en op dubbel rif en kotter zeilen we naar Tahiti. Sinds lange tijd is het nat en koud en we halen de fleece dekens weer tevoorschijn.

We naderen het ruim twee kilometer hoge Tahiti maar in de verte is nog niets te zien. Ping, ping, onze telefoon heeft duidelijk al wel verbinding met het ‘vaste land’ en foto’s van pierenbadjes, in de file naar zandvoort en dobberen op het IJsselmeer komen binnen. Er is een hittegolf in Nederland. Dan schuift voor heel even het regengordijn opzij en vangen we een glimp op van het hoofdeiland van Frans Polynesie. Met een dikke trui en jas aan laten we het anker zakken in de beschutte baai van Tautira. Terwijl we binnen genieten van ons welverdiende ontbijd trekt de volgende bui alweer over. Het is winter in de Pacific.

Aankomst Tautira, winter in de Pacific

Tussen de buien door roeien we naar de kant en wandelen door het dorpje. De sfeer is gemoedelijk en de mensen zijn vriendelijk. Onze ogen worden weer verwend met een groen kleurenpalet die rijkt tot aan de top van de berg. We klimmen omhoog en iedere meter verzuren onze beentje een beetje meer, we zijn duidelijk niet meer gewend zoveel te lopen. Boven aan genieten we met ons broodje pindakaas van het uitzicht over de baai.

Twee dagen later dient zich een acceptabel weergaatje en varen we verder richting Papeete. Regelmatig surft de Vagebond met ruim 9 knopen van de golven af. Enkele uren later staan we midden in de Super U en genieten we van een verse baquette met kaasjes. In een paar dagen tijd zijn de voorraden van de Vagebond weer aangevuld, is Bo bij de dierenarts geweest voor haar vaccin, is de was gedaan, hebben we een speergun gekocht en zijn de kannetjes benzine weer gevuld. We zijn klaar voor de Pacific deel twee.

Racen naar Papeete, 9.7kn! 

‘All ladies, all ladies, training tomorrow at 7am on the beach, who’s in? Klinkt er over kanaal 17 van de marifoon.

Toau, een atol met een passage die in de pilot als gevaarlijk wordt omschreven. Maar eenmaal binnen een fantastisch kitesurf paradijs is. Na het drukke Fakarava hebben we wel weer zin in een idyllisch anker plekje. En met de voorspelde zuid-oosten wind is het prachtig kite weer. We gaan de uitdaging aan en maken het plan de volgende dag te vertrekken naar het atol een kleine 30 mijl noord van Fakarava, het atol Toau.

Enthousiast vertellen we mede zeilers over onze plannen waarna we ons klaar maken voor vertrek. Één voor één wijzigen de plannen aan boord van de boten om ons heen en uiteindelijk zeilen we met 4 boten aan de wind richting de ingang van de passage van Toau. In een treintje varen we rond slack het atol binnen, de passage is een eitje. Slalommend tussen de koraalhoofden varen we naar de zuid oost hoek van het atol en laten ons anker zakken. Daar liggen we dan, op weer een fantastische idyllische plek met drie gezellige boten om ons heen.

Onderweg hebben we een mooi formaat tonijn gevangen. ’S Avonds is restaurant Vagebond geopend en serveert een heerlijke trio van tonijn. Met tien man is het lekker knus in de kuip. We sluiten af met een duo van een onvergetelijke chocolade cake geserveerd naast een puntje kruidige carrotcake. Zo slecht is het leven in een atol nog niet.

3-2-1, start…muziek galmt uit de boxen, de tabatta work-out is begonnen. Squads, push ups, running en zelfs een slinger met de kettle belt. In de vroege morgen staan we met vier fanatieke dames op het strand van een onbewoond atol. Onder leiding van Jana die een sportief parcours heeft uitgezet. In de verte laten de mannen de eerste kite de lucht in. Een ontbijtje en een kopje koffie en de dag is begonnen. De rest van de dag is gevuld met kitesurfen, het water is vlak en de wind is ideaal. We sluiten af met een kampvuur en sushi op het strand. Het is genieten op dit idyllische plekje in goed gezelschap.

Wind giert over het dek, dikke regendruppels vallen neer, de Vagebond deint onrustig heen en weer. Binnen prutteld de warme chocomel op het fornhuis, met vermoeide spieren kruipen we onder een dekentje op de bank. Heerlijk zo’n weekje wintersporten!

De zuid oost-hoek van Fakarava is h Tirol voor de kitesurfers. Een lang gestrekt rif en verschillende zandbanken breken de krachtige oceaan deining. Het intens blauwe vlakke water zorgt voor de ultieme kite spot. En een beetje extra wind maakt het feest helemaal compleet. Wanneer we opstaan gaat de windmeter aan, foilen met de 13, twin-tippen met de 9 of spelen op het surfboardje. Na het ontbijt gaat de kite omhoog en wisselen we elkaar af. De uren erna gaan steeds meer kites de lucht in en het word gezellig druk op het strandje. Hans zorgt voor spectaculaire sprongen, neemt de kids mee op zijn rug en geeft tussendoor nog een ‘lesje’. Ik zoek een rustig plekje op en stuntel net zo lang tot ik aan het einde van de week een mooie sprong van 3.5m hoog kan maken.

Wanneer we honger krijgen gaan we terug naar de Vagebond voor een korte break en een lunch. In de middag is het tijd voor een tweede ronde die soms duurt tot zonsondergang. Bij wintersporten hoort een goede apres-ski. De avonden vullen zich met gezellige sundownerborrels, een lady’s night, een pig roast party op het strand en een sushi night. Voor we het weten is de week voorbij en veranderd het weer.

Ijskoude regen komt met dikke druppels naar beneden vallen. In vlagen waait het inmiddels dertig knopen en korte golfjes bouwen zich snel op. In de verte, achter een waas van regen, zie ik Hans met zijn kite op en neer gaan. Ik vraag mijzelf af waarom hij niet eerder is terug gekomen, die donkere lucht was al van mijlen ver zichtbaar. Hij zal het nog wel naar zijn zin hebben en blij zijn met de wind die er staat. Wanneer de regen niet meer zo heftig is trek ik mijn zwemkleding aan. Voor de volgende bui zijn aantreden doet spring ik in de dingy en pik Hans op bij de zandbank. Verkleumd zitten we op de bank met een heisse choco. Heerlijk zo’n weekje wintersporten!

‘Hoe zat die knoop ook al weer?’ Binnen in de Vagebond is het net een operatie kamer met Hans als chirurg. Met een hoofdlampje op, handschoenen aan en hechtdraad in zijn handen. Mijn voet ligt op een ‘steriel’ veld terwijl de verdoving zijn werk doet. ‘Gewoon een platte knoop is ook goed hoor schatje.’

Het is vandaag 4 juni, precies twee jaar geleden vertrokken we uit Nederland. En..vandaag vieren we onze trouwdag! Na een romantisch ontbijt van bananenpannenkoekjes, een bananen/kokos shake en een plakje bananencake pompen we de kite op. Er staat een licht briesje en Hans gaat er vandoor op zijn foil. Een uurtje later weet hij mij over te halen het ook eens te proberen. Na wat gestuntel sta ik op het board en ‘foil’! Wat een geniaal gevoel! Dan ineens, een enorme crash. Voorover word ik door de kite van het board getrokken en drink een paar liter zeewater. Nieuwe poging, ik wastertrappel met de kite in mijn ene hand en het board in mijn andere hand. Au! Met mijn voet kom ik onhandig langs het zwaard van de foil. Ik doe nog een paar pogingen en dan is het wel weer genoeg voor vandaag. Hans neemt het weer over en vliegt fluitend over het water. Eenmaal in de dingy sta ik in een flinke plas bloed, toch maar even langs de boot.

In mijn hiel zit een flinke jaap. Ik twijfel hechten of steri-strips. Als we nu gaan hechten gaat de duik in de Fakarava zuidpas vanmiddag niet door. Ik kies voor de steri-strips en plak het goed af. Een uurtje later is het bijna hoogwater en liggen we met onze duikuitrusting aan voor de ingang van de pas. We laten onze BCD’s leeg en zakken twintig meter naar beneden. Een lange lijn verbind ons met de dingy aan de oppervlakte. Met de laatste vloedstroom driften we langzaam terug het atol in. Prachtig koraal schiet onder ons door waar vissen in alle soorten en maten zich schuil houden. De groupers zijn in de meerderheid en kijken ons met een norse blik na. In de verte verschijnt de eerste haai en ik grijp Hans bij zijn arm om hem vervolgens de rest van de duik niet meer los te laten. Het aantal haaien om ons heen verdubbeld zich snel en voor we het weten zwermen er een kleine honderd haaien om ons heen. Even een paniek momentje wanneer ik denk aan de wond op mijn hiel. Wat als het weer gaat bloeden, haaien ruiken een druppel bloed al op kilometers afstand. Het water word ondieper en daarmee de stroming sterker. In een rotgang vliegen we de laatste meters van onze duik over het koraal. Wat een gave duik was dit!

Terug op de boot genieten we samen van een ‘sunset-voordek-borrel’, en proosten op onze (top!) trouwdag. Met een kritiche blik bekijken we nog een keer mijn hiel die opnieuw is gaan bloeden. En op advies van Dr. Juul is het toch beter er een paar steekjes in te zetten. Een uurtje later zitten er twee nette hechtingen in met..een dubbele platte knoop!

Het prachtig gekleurde rif schiet onder ons door. Om ons heen zwemmen de mooiste vissen en af en toe een verdwaalde haai. Wanneer de golven zich langzaam opbouwen springen we in de dingy en varen stroom opwaarts voor een volgende ronde. Snorkelen in de pas van een atol is net een wildwater attractie.

In vier dagen zeilen we van de Marquezen naar de Tuomotus. De meeste mijlen leggen we af in de eerste twee dagen om vervolgens de laatste ander halve dag naar de ingang van de pas bij Tahanea te dobberen. Het is heerlijk om weer even een paar dagen op zee te zijn. Te genieten van die inmens grote plas water en de oneindig fonkelende sterrenhemel. In het vroege ochtend licht worden de eerste contouren van een rij palmbomen zichtbaar. We gaan nog een uurtje bijliggen om zo rond hoogwater het atol binnen te varen. Ik vind het toch een beetje spannend, niet wetend wat we kunnen verwachten. Verhalen over brekende golven en ondiepe koraalriffen spoken door mijn hoofd.

Het is tijd om naar binnen te varen, er staat nauwelijks wind, de zee is vlak en de zon begint steeds krachtiger te schijnen. De omstandigheden zijn ideaal. Met een paar knopen stroom tegen motoren we de azuur blauwe lagune binnen. Het water is zo helder dat we met gemak het koraal onder ons door zien schuiven met hier en daar een schim van een vis of een haai. We zoeken een plekje zand tussen de vele koraalkoppen en laten het anker vallen in een tropisch aquarium. Binnen een uur zwermt er een school majoorvissen rondom de Vagebond en ook de gebroeders blacktip(haai) komen een kijkje nemen. Bo vind het reuze interessant en tuurt hele dagen in het helder blauwe water.

Ze zeggen dat het gras groener is aan de andere kant. Dus nemen we een kijkje en zeilen met de Vagebond naar de overkant van het atol. Vlak water, een lekker lopend windje en in de verte enkele eilandjes. Even wanen we ons op de friese meren met een polaroid filter ervoor. Er komt een gevoel van gemis naar boven. Nederland is prachtig, zeilen met de Vagebond over het Haringvliet of scheuren met de spanker over het Heegermeer. Een anzichtkaart plaatje van een wit strand met palmbomen omringt door cristalclear water haalt ons uit onze dagdroom. We zijn aan de overkant waar het gras intens groen is. We leven als Robinson Crusuoa op een onbewoond eiland, drinken melk uit een kokosnoot, snorkelen om ieder stukje koraal en wandelen met Bo een rondje eiland. We schrikken van de hoeveelheid plastic dat hier overal over het strand verspreid ligt. Honderden flessendopjes, slippers, visserboeitjes, lege flessen en meters touw. We verzamelen zoveel als we kunnen en maken een groot vuur om het te verbranden. Voor heel even is er een schoon stukje strand op dit eiland.

Een kleine twee weken later varen we via de wildwaterbaan het atol weer naar buiten en zetten koers naar het volgende atol, Fakarava.

Met een verbeten geszicht staar ik naar het plafond. Door een open raam zie ik palmbomen wuiven tegen een helder blauwe hemel. De stilte word regelmatig onderbroken door een licht zoemend geluid. Een opluchting wanneer het geluid definitief stopt. ‘Finish’, zegt Ludo. ‘Magnifiek, merci beaucoup!’. Wie had dat gedacht, we hebben een tatoo! Met een big smile lopen we de tatoo shop naar buiten. Onze families, de Vagebond, de reis, de zee en golven, onze liefde, een kompas en zelfs Bo. Ze staan allemaal in kleine symbolen op onze arm en enkel getatoeeerd, samen een geheel.

Nuku Hiva is het hoofdeiland van de Marquezen. We brengen een kleine twee weken door op dit prachtige eiland. Eerst verkennen we Anaho bay aan de noord-oostzijde van het eiland. Een diepe baai verscholen tussen indrukwekkend piekende bergtoppen. De oevers zijn bekleed met witte zandstranden omringt door palmbomen. Hierachter verscholen hebben zich enkele vriendelijke locals gevestigd.
Vanaf Anaho bay maken we een wnadeling de heuvel over naar de volgende baai. Tussen de palmbomen, pine apple trees en mangobomen lopen we naar het dorpje Hatiheu. We halen een vers stokbroodje en genieten van het uitzicht.

Verscholen achter een heuvel en tussen de bossen verschijnt een prachtig stukje land. Op een helder groen grasveld grazen enkele paarden. Aubergines, tomaten en komkommers groeien vredig in rijtjes naast elkaar. Bomen hangen krom van de pompelmoesen en bananen. Hier achter de heuvel ligt een kleine groente/fruit farm verstopt. Een vriendelijke man komt ons tegemoet. We kopen kilo’s verswaar tot onze tassen bijna te zwaar zijn om te dragen. Nog verder verstopt ligt Hanatuatua beach. Een juweeltje van een baai met een uitgestrekt zandstrand en lekker aanlandig briesje. Dat betekend kitesurfen!! We sjouwen onze kites en boards de berg over voor een middagje kiten. Helaas is de wind maar dunnetjes en ligt het strand bezaaid met baby Portugese oorslogsschepen. Klein en schattig maar steken gemeen! Hans speelt een uurtje met de kite en ik vermaak me met het bodyboard in de golven.

Na een snorkelsessie in de ochtend halen we het anker op en gaan voor een rondje eiland. Een heerlijke drie uur zeilen brengt ons naar de west-zijde van Nuku Hiva. We ankeren in helder blauw water en liggen voor het eerst in tijden alleen in een baai. Deze kant van het eiland is dor en droog en ligt behoorlijk afgelegen. Na een nachtje slapen zetten we koers richting het zuiden. Ik moet kiezen, Daniels bay voor een wandeling bij de watervallen of het stadje Taiohea, gezelligheid met mede zeilers. Keuzes maken is nooit mijn sterkste kant geweest. En wanneer ik bij het ronden van de zuid-west punt nog steeds niet heb besloten legt Hans de boot bij, fokje bak en grootzeil aan. Daar dobberen we dan, net zo lang tot ik mijn keuze heb gemaakt. Een kwartiertje later kruisen we verder richting Taiohea voor een gezellige borrel.

We vermaken ons een paar dagen in het stadje. Vullen de duikflessen en gastank, doen wat extra boodschappen, checken in voor WiFi en tanken benzine. Op dit intens groene eiland is er in de supermarkt, op een bleke komkommer na, nauwelijks groente en fruit te koop. Logisch, de tuinen van de locals staan er vol mee. Hierdoor is er geen vraag naar vers producten in de supermarkten. Wanneer we aan een meneer thuis, in ons beste Frans, vragen of we een paar pompelmoesen mogen kopen gaat het tuinhekje open. We mogen er zoveel plukken als we willen. Met een vriendelijk gebaar maakt hij duidelijk dat hij er niets voor wilt hebben. De mensen hier zijn zo vriendelijk dat we er een beetje verlegen van worden. Een wandeling door het dorp brengt ons uiteindelijk tassen vol mango’s, pompelmoesen en zelfs granaatappels. De boot is weer gevuld met een goede vers voorraad voor de Tuomotus.

Maar eerst maken we nog een stop in Daniels bay voor een fantastische wandeling naar de hoogste waterval van Frans Polynesie. Al dagen komt het met bakken uit de hemel en ook vandaag houden we het niet droog. We waden tot onze knieen door de rivier, slippen en glijden langs de heuvel naar beneden, klimmen met handen en voeten over een rots om uiteindelijk een duik te nemen in het zoete water dat honderden meters naar beneden komt kletteren. Doorweekt en soppend in onze schoenen worden we na afloop getrakteerd op een heerlijke lunch bij een locale familie thuis.

Met handen en voeten klimmen we langs stenen en losliggend zand omhoog. Af en toe een dorre tak waaraan we ons kunnen vast houden. Het is een pittig klimmetje maar het uitzicht over de baai is fantastisch! Dan ineens horen we geschreeuw en zien op het strand beneden ons iemand zwaaien. Hij lijkt het tegen ons te hebben. We hebben geen idee waarom, we maken alleen maar een ‘wandelingetje’. We twijfelen, nog honderd meter door klimmen tot de top of terug lopen. Onze beslissing is snel genomen wanneer er een brandende palmtak door de lucht zwaait en er rook en vlammen vlak achter onze dingy omhoog komen. Binnen een paar minuten is Hans beneden en staat oog in oog met een boze en agressieve local. Inmiddels zijn er andere zeilers op het rumoer afgekomen en hebben zich over het redden van onze dingy ontfermt. Wanneer ik eindelijk op het strand ben aangekomen lijkt de ruzie al enigszins bedaard. Hans en de local guy schudden elkaar de hand en we worden zelfs uitgenodigd voor een kopje kokosnoot thee. De combinatie van honger en het feit dat er regelmatig zeilers de bossen intrekken om fruit van hem te ‘stelen’ maakt deze man woedend. De rest van de ochtend leren we hoe we palmbladeren moeten vlechten en drinken thee uit een kokosnoot. Aan het einde van de middag komen we met alle zeilers naar het strand voor een gezellige bbq.

Baia Hannamoroe op Tahuata is prachtig. Helder blauw water voor een wit zandstrand met een rij wuivende palmbomen. Maar veel meer als zwemmen, snorkelen en op het strand hangen is er niet te doen. Om de beentjes te strekken varen we met de dingy een baai verder naar het plaatje Vahuata. Een schattig en idyllisch plaatsje verscholen in een diepe, groene ruige baai. Vanaf hier maken we een flinke wandeling naar het volgende dorpje en terug. Onderweg vullen we onze rugzakken met mango’s en limoentjes en plukken een bosje witte basilicum om heerlijke pesto van te maken.

Op zondag laden we de Vagebond vol mede zeilers en gaan in alle vroegte anker op, naar Vanhuata. Iets wat je een keer meegemaakt moet hebben wanneer je in Frans Polynesie bent is het bijwonen van een kerkdienst. Het is een lange zit en we kunnen er niks van verstaan maar de mensen zijn prachtig gekleed en de muziek is indrukwekkend mooi. Het is een heerlijk stukje zeilen en rond lunchtijd liggen we weer netjes geparkeerd op dezelfde plek in baia Hannaroe.

Daar liggen ze, Paul Gaugain en Jaques Brell. In vrede gestorven op dit prachtige eiland. Vanaf de begraafplaats hebben we een fantastisch uitzicht over de vallei van Atuona. We zijn op Hiva Oa.

Het is druk met andere cruisers in de baai en achter de beschutting van de breakwater is helaas geen plek meer voor de Vagebond. We ankeren buiten, prima plekje. Alleen die swell…. glazen schuiven over de tafel, we slapen als een zeester, het is net of we weer op zee zitten. Om er zo min mogelijk last van te hebben gaan we lekker veel naar de kant.

We wandelen 2 mijl verderop naar het dorpje om in te klaren. Bij de plaatselijke gandarmerie staat een vriendelijke Franse agent ons al op te wachten. We vullen een formuliertje in en laten onze paspoorten zien. Tien minuten later staan we buiten met een envelop in onze hand. Nog even naar het postkantoor voor een postzegel en we zijn ingeklaard in Frans Polynesie. We wandelen verder door het dorpje en halen een verse baquette en een heerlijke kaas voor de lunch.

Voor het eerst in weken maakt onze telefoon weer verbinding mte een WiFi netwerk. Ping Ping, de berichtjes stromen binnen. Gezellige verjaardagsfoto’s, baby’s die net geboren zijn , het mooie lente weer in Nederland, we hebben het allemaal gemist. Wat is het fijn om dan weer even die vertrouwde stemmen van het thuisfront te horen.

De baai ligt vol met bekenden mede zeilers, dat betekend gezelligheid. Op 27 april verzameld de hele Nederlandse vloot zich bij de picknick plaats op de heuvel voor een gezellige koningsdag borrel. Lang leve het oranje gevoel.

We kunnen fietsen lenen. En wat is het fijn om na maanden weer eens de beentjes rond te kunnen draaien. We fietsen door de vallei het binnenland in en slaan links af de berg op omhoog. Na een paar kilometer word de berg ons te stijl en zetten we de fietsen langs de kant van de weg. Het laatste stukje lopen we verder omhoog naar de oude begraafplaats. Het uitzicht over de baai van Atuona is magnifiek.

Net wanneer we besluiten verder te varen horen we over een traditioneel haku haku optreden in het dorp. We nemen de rollerige ankerbaai nog maar een nachtje voor lief.