We hebben pap, mam en Joris uitgezwaaid, de auto is ingeleverd, boodschappen zijn binnen en hoe mooi Isla Bonita ook is, het is weer tijd om te gaan.

Bij het eerste ochtend licht maken we ons klaar om te gaan. Maar dan klinkt ineens een “Dit meen je niet #$%*!!” vanaf het voordek. Een scepter aan stuurboord van de boot blijkt volledig te zijn afgebroken, op vier andere scepter zitten dikke krassen. Blijkbaar is onze buurman niet heel zorgvuldig geweest bij het in- en uitvaren. We melden ons bij het havenkantoor en zij regelen dat de scepter na het weekend gelast kan worden. Balen! We hadden zin om weer te zeilen, te ankeren en te borrelen met Eric en Marleen bij la Gomera. We leggen ons erbij neer en vermaken ons het weekend met klussen, het strand en gezelligheid met Coen en José van de Wildeman. Van hen krijgen we een hoop tips over Suriname en de Cariëb. Dat weekend spreken we ook de buurman, die in veel te vlot Spaans even vrolijk verteld dat hij met een stootwil is blijven hangen en daardoor de Vagebond heeft geraakt. Kan gebeuren, maar er komt geen sorry, geen excuus, geen begrip, onfatsoenlijk vinden wij!

Op maandag ochtend liggen we bij de werf en wordt de scepter zeer zorgvuldig gelast. Door het lassen en slijpen is de verf op de romp iets beschadigd. We willen dit zelf bijwerken maar men wil ons niet tegemoet komen in de havenkosten. We zijn er klaar mee, klaar met havens, morgen naar la Gomera, heerlijk ankeren!

Zorgvuldig wordt de scepter gelast.

Inmiddels is de relaxe 15 knopen voorspelde wind van zaterdag veranderd in een stevige bries van 20 knopen. We wagen het er toch op en verlaten de haven goed voorbereid met een rif en kotter. Na een kleine twee uur van vrijwel wind stilte (we voelen ons een beetje voor lul met een rif) belanden we BAM! in de acceleratie zone van la Palma. Ruim 30 knopen wind schuin van voren. We trekken er nog snel een tweede rif in en verschuilen ons daarna achter de buiskap voor het water dat over komt. De Vagebond doet het fantastisch en galloppeerd met top snelheid over de golven richting la Gomera . Wij moeten, na twee weken als landrotten te hebben geleefd, een beetje inslingeren. Als twee zombies zitten we knus naast elkaar onder de buiskap, starend naar het bruisende oceaanwater dat onder ons door spuit. Dan ineens verschijnt daar een enorme kop…een mix van schrik en euforie gaat door ons heen! Er ligt hier gewoon een walvis!! Terwijl de Vagebond met ruim 6 knopen lekker door spurt, staren wij net zo lang tot het enorme gevaarte ons met een spuit gedag zegt en verdwijnt in de enorme water massa. Perplex en met een big smile kijken we elkaar aan, wow!! Maar tegerlijk ook afvragend of deze reus hier al lag, wat als wij er met 6 knopen tegenaan waren gevaren..?? We mijmeren nog even door als la Gomera alweer in zicht is. Ook hier belanden we nog even in de acceleratie achtbaan voor we in de windstille baai ons anker uitgooien. We zijn er weer # la Gomera # fantastisch eiland # eindelijk ankeren # tijd voor bier!

Bye bye Isla Bonita!

Hans op de uitkijk

Zeezeilen gaat niet altijd over rozen…