De Marquezen, zes fantastisch mooie eilanden midden in de Pacific. Vijf weken lang bezochten we met de Vagebond vijf van de zes eilanden, ieder met zijn bijzondere en unieke plekken. De vriendelijke bevolking, intens groen gekleurde landschappen met grillige rotspunten en zijn idyllische dorpjes zijn kenmerkend voor deze eilandengroep.

Fatu Hiva
Een regengordijn schuif opzij, indrukwekkende contouren worden zichtbaar. Na vier weken op zee naderen we Fatu Hiva, het meest zuidelijke eiland van de Marquezen. 6 miljoen jaar geleden uitgespuugd door een enorme vulkaan erputie.

In de luwte van het eiland strijken we de zeilen en zetten voor de laatste vijf mijlen, voor het eerst in vier weken, de motor in zijn vooruit. Verscholen tussen enorme rotspartijen ligt de Bay of Virgnes. We varen naar binnen en laten ons anker ruim 20m naar beneden vallen. De kurk popt van de fles en we vieren onze aankomst met champagne en chocoladetaart. Bay of Virgnes is een lust voor het oog. Op de voorgrond een vredig dorpje waar de kippen vrij rondscharrelen, pompelmoesen en bananen voor het oprapen liggen en op zondag de kerkklokken luiden. Chaotische rotspartijen geven de ingang weer van een prachtig groene vruchtbaren vallei die zich een weg waant door het landschap. Een mooiere plek om aan te komen hadden we ons niet durven wensen.

Na ruim vier weken spierverlies is het tijd om de benen te strekken. En dat is geen straf in deze omgeving. We maken de ene na de andere wandeling. We wandelen de vallei in, naar de waterval. Verscholen tussen de mango bomen, wijvende palmen en prachtige bloemen struiken komt een dun straaltje water ruim 150 meter langs een rotswand naar beneden vallen. We wandelen de hoogte in en maken 500 hoogte meters over een afstand van 4 km, een kuitenbrandertje. Het uitzicht over de baai en de vallei is magnifiek. We wandelen tussen oude bananen plantages en plukken tassen vol mango’s, papaja’s, bananen, limoentjes en pompelmoesen.

Samen met een groepje zeilers worden we uitgenodigd bij locals thuis. We krijgen een heerlijke lunch voorgeschoteld met verse vis, 100% biologisch scharrel varken, een salade van papaja’s uit de moestuin en als toetje een heerlijke sappige pompelmoes.

Fatu Hiva is het meest geisoleerde eiland van de Marquezen. In totaal wonen er zo’n 800 mensen verpreid over twee dorpjes, Hanavave en Omoa. Behalve een basisschool, een kerk en een sportveldje is er, naast al het natuurschoon, weinig te vinden op het eiland. Om na een oversteek je vers voorraad aan te vullen is ruilhandel hier de enige optie. In ruil voor een fles rum krijg je op dit eiland alles voor elkaar. Fijn voor ons zeilers, maar het huiselijk geweld onder de locale bevolking word er niet beter op. Uiteindelijk ruilen we een paar visspullen en een stuk lijn voor een heerlijke tros bananen en een zak sappige pompelmoesen.

Ook is er werk aan de winkel. Na vier weken oceaanzeilen heeft zich een enorme kolonie eendenmossels op het onderwaterschip van de Vagebond gehuisvest. Eendenmossels, het schijnt een heuze delicatesse te zijn. Een gat in de markt, floating restaurant Vagebond. Maar voor het eerste buisness plan op tafel ligt duikt Hans al het water in. Met ijskrabbers gaan we deze wesentjes te lijf en na heel wat uurtjes krabben is de volledige kolonie uitgeroeid. Komende mijlen zijn we weer een knoop sneller.

Na een kleine week is het tijd om te gaan inklaren. In de vroege ochtend halen we ons anker op en zetten koers naar het volgende eiland, Hiva Oa.

Stiekem heb ik samen met Bo al gekeken. Heel in de verte zijn in het maanlicht de eerste contouren al zichtbaar..land in zicht!!

Om in het licht aan te komen en dan ook nog eens het liefste nadat we allebei zijn uitgeslapen, de boot is opgeruimd en de aankomst taart in de oven staat, hebben we flink de rem erop. Het einde van de middag ging de gennaker naar beneden, gevolgd door het inrollen van de genua begin van de nacht en uiteindelijk nog een extra rifje in het grootzeil. Met 3.5 knoop sukkelen we richting de eindstreep.

Laatste loodjes wegen altijd zwaar, of je nu 3 dagen onderweg bent of vier weken, altijd breekt het aankomstvirus uit. Symptomen als gebrek aan motivatie, ‘ik wil vaste grond onder mijn voeten’ en geen genoegen hebben met een bootsnelheid onder de 5 knopen zijn ook nu in de laatste week duidelijk zichtbaar. Een laatste week waarin de oceaan zich nog even van alle kanten laat zien. Van moeilijke dagen met winddraaingen, een forse deining uit verschillende richtingen, wind varierend tussen de 10 en 25+ knopen en hier en daar een buitje. Tot dagen van alleen maar genieten, zeilen met de gennaker onder een strak blauwe hemel vergezeld door een groep pilot whales.

Een enorm regen gordijn schuif opzij waarna in de eerst ochtend glore de indrukwekkende kustlijn van Fatu Hiva zichtbaar word, ruig en stijl. Rotswanden die loodrecht de oceaan in duiken. Daarachter heuvels in uiteenlopende vormen van glooiende bollingen tot puntige pieken, begroeid met 50 tinten groen. Na 28 etmalen, een absolute record tijd, hebben we land in zicht!!

In de luwte van het eiland valt de wind weg en de laatste 5 mijl gaat voor het eerst (echt) de motor aan . Verscholen tussen twee rotspartijen draaien we de ankerbaai in. Het is adembenemend mooi hier! De kurk gaat van de fles, cheers!!

Met speciale dank;
Dank je wel Vagebond, dat we altijd op je konden vertrouwen en je ons veilig naar de overkant hebt gebracht. We zijn trots op je!!
Dank je wel Grote Oceaan, voor deze fantastische ervaring. Je bent indrukwekkend mooi!
Dank je wel Bojangles, voor jullie dagelijkse altijd kloppende weerupdate. Jullie zijn schatten!
Dank je wel vrienden en familie, voor jullie fijne en lieve mailtjes onderweg. We missen jullie!

Tot slot nog enkele oceaan crossing facts…
In totaal hebben we 4017 zeemijlen afgelegd in 27 dagen en 20 uur. Dat is een gemiddelde van 143 mijl per dag, een kleine 6 knopen! Voor de niet zeilers is de afgelegde afstand 7431 km met een gemiddelde van 11 km/h.

De visvangst leverde ons drie mahi mahi’s en twee tonijntjes op. Zo’n tien vissen glipte ons van de haak, een speervis gaven we terug aan de zee en onze lievelingslure is opgegeten door een zeemonster.

We hadden verschillende groepen dolfijnen bij de boot, zagen n walvis in de verte, werden overspoeld met vliegende vissen en als hoogtepunt een uur durende show van een groep pilot whales.

De motor heeft in totaal ruim 26 uur gedraaid om de stroomvoorziening op pijl te houden. Alleen de laatste vijf mijl heeft hij echt zijn werk mogen doen.

We hebben sinds vertrek uit Nederland al 10 tijdszones verbroken waarvan 4 tijdens deze oversteek. Iedere 15 graden naar het westen gaat de klok een uurtje terug. Het tijdsverschil met Nederland is, met een uurtje extra in de zomer, nu 11 uur.

Om de dode uurtjes op te vullen hebben we in totaal 4 films gegeken, waarvan er drie onder de hobbit vallen. Enkele series gekeken, blue planet is onze favoriet gevolgd door de nachtdienst klassieker, de luizenmoeder. En een paar bladzijdes gelezen.

Op twee pompoenen en een mandje uien na is de gehele versvoorraad schoon op. We hebben n blikje sperzieboontjes openbegroken en drie blikjes fruit bij het ontbijd.

Enkele fragmenten uit het logboek van de Vagebond.

11-04-2019 10.10 UTC
11.02S / 126.42W

Op tafel liggen een rekenmachine, potlood, verschillende kleuren pennen, ingewikkelde tabellen en een geodriehoek verspreid. Vandaag geen blik op de GPS maar samen onze positie bepalen. Zoals ze dat vroeger deden, de echte zeelieden, een zonnetje schieten en rekenen maar.
Deze oversteek heeft Hans zich verdiept in sextant navigatie. Een uitgebreide theorie, ingewikkelde tabellen en formules. Een horloge aan de praat krijgen dat precies, maar dan ook precies op de seconde nauwkeurig gelijk is aan de UTC tijd. En de sextant onder het stof vandaan halen, spiegeltjes poetsen en het oculair schoonmaken. Afgelopen dagen heeft hij iedere dag twee zonnetjes geschoten om onze positie te bepalen. Daarna volgde ingewikkelde berekeningen tot diep in de nacht, om de volgende ochtend trots onze positie, binnen 5 mijl! nauwkeurig te plotten op de kaart.

Vandaag was het mijn beurt om in de leer te gaan bij dit natuurtalent. Net voor de middag en in de namiddag schieten we allebei een zonnetje. En ik kan je zeggen, dit is niet makkelijk. De sextant rechthouden, het zonnetje zoeken en vervoplgens precies op de horizon laten balanseren. De boot zwiept alle kanten op en door de golven veranderd de horizon continue. ‘Nu!’roep ik en Hans noteerd de preciese UTC tijd. Om je positie te bepalen heb je twee metingen nodig, dus in de namiddag schieten we nog een zonnetje.

Nu komt het rekenwonder in Hans naar boven en begin ik te duizelen van alle formules en termen als declinatie en intercept. Stap voor stapt helpt deze geduldige leraar mij door de tabel heen. Wanneer ik tussendoor drie keer ben afgeleid door Bo of een opspattend golfje hebben we na een goed uur alle gegevens verzameld. Nog even in een formule plotten, hiervoor nemen we een paar sinussen en cosinussen die we delen en vermenigvuldigen, soms een minnetje ervoor en daar dan uiteindelijk de cosinus -1 van en daar passen we nog een paar correcties op toe. De gegevens plotten we op een zelfgeschetste kaart, rekening houdend met de gezeilde afstand over een bepaalde koers komen we dan eindelijk bij onze positie!

We checken onze ambachtelijke positie met die van de GPS en komen tot de conclusie dat ik ons ongeveer naar de Marquezen kan navigeren. Welk eiland is de vraag met een afwijking van een goeie 20 mijl. Gelukkig kan Hans ons zelfs fijnloos tussen de Tuamotus lijden met een afwijking van slechts twee mijl. Ik heb enorm veel respect voor de zeelui van vroeger, dat is pas echt navigeren. Zonnetjes schieten, logboeken bijhouden, positie plotten en berekeningen maken terwijl wij in de moderne wereld een beetje dom naar een ipad te staren. En Hans, jij bent een van die stoere zeemannen, ik ben trots op je en heb enorm veel respect voor je doorzettingsvermogen en geduld!

13-04-2019 10.18 UTC
11.25S / 131.47 W

We hebben de eindsprint ingezet, de ‘laatste’ mijlen naar de finish vliegen onder ons door. Met nog maar 415 mijl te gaan is het aankomst virus aangebroken op de Vagebond. Ieder uur word onze positie geplot en de afstand tot Fatu Hiva berekend. Woensdag voor de schemer aankomen, dat moet lukken. Als we gemiddeld 125 mijl per dag halen, 5.2 gemiddeld, moet lukken. Maar als we nou vandaag en morgen een sprintje trekken,van 150 mijlen per dag, houden we wat speling voor de laatste dagen.

Ineens is er die drang om aan te komen. Het verlangen naar een onafgebroken nacht slaap, even lekker de benen strekken, een duik in het water, je niet meer de hele dag schrap hoeven zetten, en…. een koud biertje. We zijn er bijna..nog even naar Londen op en neer of een enkeltje Noorwegen. Wat is het indrukwekkend om naar te kijken, dat blauwe pijltje op de ipad, midden op de grote oceaan, slecht enkele millimeters verwijderd van ons doel, de Marquezen!

Om de symptomen wat te verzachten en het energie level wat op te krikken ging vanmiddag de muziek aan en waagde we een dansje onder de blauwe hemel op de blauwe zee. Marquezen here we come!!!

15-04-2019 11.30 UTC
10.58S / 136.27W

‘Ze zitten bij de boeg!!’, samen sprinten we naar het voordek. ”een, twee drie… een groep van een kleine 10 grienden/pilot whales, spelen met de Vagebond.

Nog nooit hebben we deze walvis/dolfijn achtige zo dicht bij de boot gezien. Ze komen en gaan, surfen uit de golven achter ons, ‘plakken’ tegen de zijkant van de romp, schieten onder de boot door en spelen voor de boeg, ruim een uur lang! Je hoort ze ademhalen, ziet ze bellen maken we kunnen ze bijna aanraken. Dan ineens vliegt er 4 meter dolfijn door de lucht om met een enorme plons achterwaaart terug in het water te belanden. Met z’n drieen genieten we eerste rang van deze fantastische show! Binnen in de boot is het net zo indrukwekkend. Je hoort ze communiniceren met piepende hoge sonar geluiden.

Wanneer we met onze pompoen pasta zitten na te genieten in de kuip ineens, pfsss…. Bo sprint naar het gangboord. Daar zijn ze weer!! Ze zwemmen nog een kwartiertje mee om dan samen met de zon achter de horizon te verdwijnen.

Afgelopen week was er eentje uit het boekje. Overdag een strak blauwe hemel met hier en daar een dottig schapenwolkje. ’s Nachts een fonkelende sterrenhemel. Er blaast een klein lopend windje van een knoop of 15. Soms geeft een golfje ons zomaar een duwtje in de rug. En om het feest compleet te maken, een enorme groep dolfijnen, spelend in de golven en voor de boeg van de Vagebond. We zitten eerste rang bij de making of blue planet.

We bevinden ons in een tijdloze capsule die zich westwaarts over de oceaan beweegt. De dagen vliegen voorbij voor we er erg in hebben. Het ritme is heerlijk. Gevangen in een wereld zonder tijd waarin alles zich in slowmotion afspeeld. Een wereld waarin je drie keer per dag een uur na tafeld en verdwaalt in gesprekken. Waar contact met de buitenwereld verloopt over mijlen lange golven en een mailtje sturen tien minuten kan duren. Een wereld waarin je de hele dag in je onderbroek loopt. Je uren lang kan staren naar de oneindige blauwe vlakte van water. Het is er vredig en harmonieus. We zijn verdwaald in de wereld van het oceaan zeilen. Drie weken voelt als vijf dagen, het vertrek lijkt maanden geleden, de helft hebben we gepasseerd. Waar zijn we, hoe lang nog? 800 mijl te gaan, help we zijn er bijna!

Enkele fragmenten uit het logboek van de Vagebond.

05-04-2019 10.30 UTC
09.06S / 113.47

‘Wat zullen we vandaag eens maken met de laatste restjes mahi mahi?’. Bladerend door de visbijbel komen we op bladzijde 474 kibbelingen tegen. Kibbelingen, die we regelmatig in Drimmelen aten na een dag hard klussen. Daar zaten we dan, aan de waterkant, met een bakkie tussen ons in. Fantaserend over hoe de grote oceaan zou zijn. Of Scheveningen, onze favoriet aan het strand. Uitkijkend over de zee, met een bakkie tussen ons in. Fantaserend over hoe het aan de andere kant van de wereld zou zijn…

Vandaag eten we kibbelingen! Samen duiken we de keuken in. Hans focust zich op de vis, het beslag en het bakken en maakt mayonaise van het huis. Ik zorg voor de side dish, fabriceer een remoulade (met mayonaise van het huis), bak de piepers en maak een (rode) kool/grapefruit salade. En daar zitten we dan, zeilend op de grote oceaan aan de andere kant van de wereld, op onze eigen Vagebond met een bakkie tussen ons in. Fantaserend over hoe het in Nederland zou zijn…

We hebben ervan gesmuld, wat waren ze lekker! Wanneer we weer binnen komen ruikt de Vagebond naar een eerste klas viskraam. De vloer is spekglad, in combinatie met soms 20 graden helling geeft dit bijzondere taferelen. En het beslag zit nog net niet tot aan het plafond. De schoonmaak ploeg arriveerd en een goed uur later is het weer limoentjes fris. Dat was de moeite meer dan waard!

En dat allemaal terwijl de Vagebond ons, wiegend over de golven, voorstuwend door een heerlijk windje de goede kant op brengt. Nog maar 1475 mijl te gaan!

06-04-2019 9.15 UTC
9.04S / 115.56W

oneee! ‘Hans, kijk! ik krijg oma vellen!’ Ik kijk naar mijn benen waar het vel met de dag meer gaan hangen. Hans wijst naar zijn buik, ‘heb je deze gezien. Die begint met de dag meer te groeien!’. Ondanks dat we ons de hele dag schrap zetten zien we onze spiermassa met de dag slinken. Om ons lichaamsgewicht op pijl te houden wordt dit gecompenseerd met massa op een andere plek, niet het beste schoonheids ideaal.

Met een dagelijkse work out proberen we de schade zo veel mogelijk te beperken. Squats, jumping jacks en crunches worden aangevuld met ‘yoga’ stratches om ook een beetje soepel te blijven. Het is maar goed dat we hier de enige zijn want een downward facing dog op een rollende boot door twee stijve harken, het is niet heel charmant. We kijken uit om onze benen te strekken en een flinke hike te maken over de groene heuvels van de Marquezen!

Het weer is al dagen hetzelfde, fantastisch! We denken dat de DHL-express wat dagen goed te maken heeft en ons een prive vlaag naar de Marquezen heeft bezorgd. Als cadeautje vandaag wat extra wildlife. Een half uur lang zwom een grote groep dolfijnen om de boot. Spelend in de golven en voor de boeg van de Vagebond. Even zaten we in onze eigen aflevering van blue planet 2.
Ook hebben we vandaag voor 10 personen kibbeling gevangen, een enorme dikke vette mahi mahi van een meter! Ideeen voor een receptje witvis?

07-04-2019 9.00 UTC
09.22S / 118.15W

Terwijl Herman van Veen ons vrolijk door de afwas helpt zegt Hans, ‘kom we gaan even buiten kijken!’ We laten de afwasborstel en theedoek (skottel lap, vertaald voor Janna 😉 even voor wat het is en steken onze hoofden door het luik naar buiten.
De verse zonsondergang kleurt de horizon oranje. Sterren die fonkelen in de kraak heldere nacht en een perfect maansikkeltje om het beeld compleet te maken. De afgenomen wind en bijna ‘vlakke’ zee stralen een serene rust. We zitten in het sprookje van 1000 en een nachten. Terwijl op de achtergrond de liedjes Spetter-Pieter-Pater, Opzij en Toveren voorbij klinken.

Soms lijkt het wel of we in twee werelden zitten. Binnen voelt als thuis, lekker knus. Een filmpje op de bank, speel halfuurtje met Bo, kokkerellen in de kombuis, mailtjes sturen vanachter de computer en samen de afwas met de muziek heel hard aan. Niet eens altijd bewust dat we aan het varen zijn. Eenmaal buiten wordt je overladen door een oneindigheid. Een oceaan met een oppervlakte van 165 miljoen km2. Een zeebodem die rijkt tot 4 km diepte en een sterrenhemel van biljoenen lichtjaren. Een oneindigheid die oneindig veel variaties kent.. Wolken die veranderen van schapen dotjes in torenhogen cumulussen. 3m swell van achteren, deinig van opzij, windgolven waar de schuimkoppen vanaf blazen of gewoon een spiegelgladde zee. Dolfijnen spelend in de golven, een spuitende walvis, een verdwaalde vogel cirkelend boven de Vagebond of 20 vliegende vissen aan dek. Schaduw van de maan, fonkelende sterren of een fluoriserend zog in een pikdonkere nacht. Een rode, oranje of zelf paarse zonsondergang, maar nooit die ‘green flash’.

Het contrast is enorm, maar welke variatie de wereld buiten ook laat zien. Binnen voelt altijd als thuis, veilig en vertrouwd.

Ons huisje zeilt nog steeds gestaag door met vandaag de variatie: kraakheldere hemel, intens blauwe oceaan met een minimale swell uit het zuid oosten, de wind is zwak tot matig uit de richting (oost) zuid-oosten en op het dek heeft Bo welgeteld n ingedroogd vliegend visje gevonden. Op advies van onze weerman koersen we iets zuidelijker om een onweer-regen-hoogCAPE gebied, een variatie waar we niet zo van houden, te vermijden.

10-4-2019 9.30 UTC
10.32S / 122.15W

Het is licht weer, de wind is dunnetjes dus de gennaker vliegt weer. Al weer zo’n 36 uur varen we achter dit indrukwekkende oranje gevaarte aan. Ze zorgt voor een goeie knoop extra snelheid en houd de Vagebond super stabiel. Kopjes blijven weer op tafel staan, de afwas is een eitje en de spiertjes hoeven nog minder arbeid te verlenen. Tot dat er gegepen moet worden….

100m2 (asymmetrisch) doek, twee bomen, barbeholers, een bulletaly, twee schoten en een grootzeil! Dit vergt een zorgvuldige planning, samenwerking maar vooral het verzamelen van moed. Daar gaan we…

Hans gaat naar het voordek, terwijl Roos in de kuip de schoten laat vieren, trekt hij de slurf over de gennaker. Nu komt ook Roos (+Bo) naar het voordek om de slurf vast te houden, alsof je een slang van 15m in bedwang probeerd te houden op een hobbelende boot. Hans wisseld de schoten, loef naar lij en viseversa. Het is een spaghetti van lijnen op het voordek. Ondertussen probeerd Bo ieder rondvliegend lijntje te pakken, en dat zijn er nogal wat. Nu komt het circus, het wisselen van de bomen. Kleine boom eruit, even parkeren op het dek. Grote boom inhaken aan de nieuwe loef. Ophouder van de kleine boom omlopen en kleine boom inprikken in de nieuwe lij. Roos (+Bo) begeeft zich weer naar de kuip om de koers te verleggen en het grootzeil te gijpen. ‘Waarom gaat het zo lastig..?’, ‘oeps bulletaly vergeten.’ We zijn er bijna… ‘Ben je er klaar voor?’, roept Hans vanaf het voordek. Hij trekt de slurf omhoog en als een konijn uit een toverhoed verschijnt daar ineens weer die grote oranje lap. Schoten aantrekken en daar gaan we weer!

“Heey, waar is die bekende schrijfstijl heen?” Nou, die (mijnsziens fantastische) schrijfster zit gelukkig nog aan boord hoor. Alleen dacht de skipper dat het wel eens tijd was dat hij ook eens een stukje zou schrijven. “Waarom Roos normaal de blog schrijft?”. Omdat Roos duidelijk de creatiefste van ons twee is. En, daar is het hoogstwaarschijnlijk mee begonnen, voor diegene die mij nog niet zo goed kennen, omdat ik al sinds ik kan heugen een broertje dood heb aan schrijven. Opstellen schrijven op de basisschool, rrrrr, ik krijg er nog rillingen van. Of de lage cijfers voor mijn opstellen nou de kip of het ei zijn, dat laat ik in het midden. “Stick to the point Hans!”. Oh ja, ik wilde iets met jullie delen. De drang om een stukje te schrijven voor op de website kwam niet uit de lucht vallen, nee nee. Het leek me leuk om te vertellen hoe dit stukje tekst vanaf midden op de oceaan nou op onze webiste beland!
Voor diegene met weinig interesse in een technisch verhaal, voel je absoluut niet bezwaard om acuut te stoppen met lezen en met smart te wachten op een fatsoenlijk blog van Roos.

Lees je nog steeds?? Oke, daar gaan we! Allereerst, nee we hebben geen internet hier op de oceaan. Op een of andere manier vinden ze het niet rendabel hier elke 50 kilometer een mast te bouwen voor mobiele telefonie. Dus, normaal posten via de website of app van WordPress, nee, dat gaat niet. “Hoe doen we het dan wel?”. We sturen een email naar een alleen voor ons bekend (moeilijk lang en lastig) emailadres van WordPress. Het onderwerp van de mail wordt automatisch de titel, de tekst in de mail het blog zelf en zelfs een eventuele foto (als bijlage toegevoegd) wordt geplaats. “Das chill!”. “Maar eh, hoe stuur je erhaupt een email vanaf een plek waar je geen WIFI, 4G, 3G of zelfs geen slome GPRS hebt?!”. Vele van jullie zullen wellicht denken aan een satelliet verbinding. Niet onaardig gedacht in dat geval. De meeste vertrekkers gebruiken inmiddels een sateliet telefoon (of iridium go veelal, voor de kenners) om dergelijke mails te versturen en om weerberichten binnen te halen. Echter, niet op de Vagebond. We gebruiken ouderwets een SSB (single side band) radio, ook wel kortgolf zender genoemd, daarvoor. Om twee redenen eigenlijk. E, het is kosteloos in gebruik (data via de satelliet is toch echt een stuk kostbaarder dan je gemiddelde tel abonnement en dan praat je niet eens over mb’s…) en na 3 4 jaar rond de wereld zeilen, tikt dat toch wel aan. Twee, omdat we dan meteen met die ssb radio kunnen praten met andere boten over honderden tot duizenden kilometers, waar de normaal gebruikte marifoon na 50km echt ophoud (als dat al wordt gehaald).

“Maar hoe verstuur je in hemelsnaam een email via Radio, dat is toch voor geluiden enzo?!” Nou, eigenlijk is dat wel een beetje te vergelijken met hoe we in het begin van het internet tijd dat deden via de telefoon lijn. Voor diegene die pas deze eeuw geboren zijn is dat wellicht moeilijk voor te stellen, maar vroeger maakte je via een modem, die daarbij fantastische geluidjes maakte, verbinding met het net. Inbellen heette dat. Zo gaat dat bij ons ook ongeveer. De enen en nullen van tekst of foto worden door een (pactor) modem op een geluidsgolf geplakt (veranderingen in amplitude), of simpeler gezegd, worden omgezet in geluid. De geluidsgolfen, door de radio verzonden, kaatsen heen en weer tussen aaroppervlak en atmosfeer todat deze meterslange golven worden opgevangen door een ontvanger. Deze ontvanger is dan in dit geval een ander liefhebber van SSB die 24 uur per dag een Radio met modem aan heeft staan. Aangezien het om ontvangers gaat die wel op vaste ondergrond staan, is hier dan “ja hoor, de verbinding met het internet!”. Zo vind deze mail toch zijn weg naar een ergens op de wereld gepaatste server. Met vrijwilligers over de hele wereld geeft dat een wereldwijde dekking. Daar waar we aan het begin van de oversteek verbinding maakte met iemand in Mexico, doen we dat nu meestal via Hawa Tijdens de eerste verbinding met Hawawaren we er meer dan 3000 mijl van verwijderd! Om verwachtingen te temperen over deze fantastische 20e eeuw techniek, het is niet bepaald snel. Om je een idee te geven. Dit blog, een A-4’tje tekst, kost met een redelijke verbinding een minuut of 2 om te verzenden. Met geluk, een super verbinding, binnen een halve minuut en met pech meer dan 10 minuten!!

Daar staan we dan, met een glaasje bubbels proosten we op deze fantastische oversteek. Boven ons glinsterd de melkweg met aan bakboord het zuiderkruis en aan stuurboord een glimp van de grote beer. De Vagebond wiegt zachtjes heen en weer en met een prachtig verlicht zog achter zich aan brengt ze ons verder naar het westen. We zijn HALFWAY!!

We zijn een kleine twee weken onderweg en gaan nog steeds bovengemiddeld snel, bijna twee duizend mijl hebben we inmiddels al op het log getikt. De trade winds hadden we snel gevonden en sloten bijna naadloos aan op de route vanaf de Galapagos eilanden. Echter, de enorme swell uit het zuiden kregen we er gratis bij. Dagen achtereen slingerd de Vagebond alle kanten op, waarbij de giek regelmatig door het water gaat. Het leven aan boord is een uitdaging, dit is koken en afwassen op hoog niveau en klussen voor experts. Gelukkig hebben wij een klus expert aan boord. Hans weet in deze dagen een lekkende waterslang op te speuren en te dichten. Een kapot log (snelheidsmeter) te fixen en de afvoer van de wastafel te repareren. Na een paar dagen hebben we zoveel spierpijn in onze benen dat iedere golf er een teveel is. We nemen een bank-hang-film dagje en zitten klaar voor drie delen van de Hobbit. Popcorn vliegend door de boot maakt het feest compleet.

Na een kleine week hobbelen neemt de wind en vooral de golven af. Het leven aan boord is weer een feestje. Het zonnetje schijnt, we zeilen heerlijk en…. de hengel gaat af! Een grote dit keer en Hans heeft moeite om hem binnen te draaien. Een grote schim komt langzaam dichterbij. Is het een mahi mahi, nee.. is het een tonijn, nee.. het is een sailfish! Hans hijst dit indrukwekkende gevaarte van anderhalve meter omhoog uit het water. Bo zit eerste rang en met haar oortjes plat naar achter doet ze voor deze vis toch een stapje achteruit. Diep blauw van kleur, een puntige neus en een enorme vin (zeil) op zijn rug. Wat een prachtig beest is dit. We vinden hem te mooi en hij is te groot voor ons drie om op te eten. We halen hem van de haak en in een glimp zwemt hij de diepte van de blauwe oceaan in.

Diezelfde avond zijn we halverwege deze oversteek, nog maar 1950 mijl te gaan. Morgen is het tijd voor een feestje…!!

Enkele fragmenten uit het logboek van de Vagebond.

29-03-2019 18.00 uur UTC
6.24S / 95.04W

De genaker word aan de kant geschoven, 8 kilo kattenvoer onder de vlonders verwijderd. ‘Gaan we dit echt doen lieverd..?

Sinds gisteren zit het log vast en onze wiskunde man kan hier niet tegen, hij wilt getallen zien. Om het log weer werkend te krijgen zijn er twee opties. Optie 1, een duik in het water om het schoepenradje vanaf onder schoon te maken, is geen optie met 20kn wind en ruim 2m swell. Dan zit er niks anders op dan voor optie 2 te gaan. Van binnenuit de meter er uit halen en zo snel als je kunt een plug in het gat stoppen terwijl ht oceaan water naar binnen komt gutsen.

Optie twee vind ik eigenlijk ook geen goed idee, we hebben dit nog nooit in het water van binnenuit gedaan. In mijn hoofd heb ik de noodprocedures al doorgenomen, de grabbag ligt voor het grijpen, bilgepomp klaar voor gebruik en het reddingsvlot stanby, voor het geval we die plug er niet in krijgen en we een gat van 2.5cm doorsnede in de boot hebben waardoor liters oceaanwater naar binnen stroomt.

Daar gaan we, Hans draait de snelheidsmeter uit de romp, voor een split second zien we het helder blauwe oceaan water dat tot ruim drie kilometer diep onder de Vagebond reikt waarna het tot een meter hoog de boot in spuit. Voor ik het weet heeft Hans de plug erin gedraaid en blijft de schade zout water beperkt tot een halve afwasteil. We maken het schoepenradje schoon en plaatsen hem net zo snel weer terug als dat we hem eruit haalde. We hebben weer snelheid, een true wind en een log! Met een gelukkig gezicht kijkt Hans de rest van de middag op de metertjes.

31-03-2019 20.00 uur UTC
8.08S / 100.30W

rrrr….rrr… terwijl ik mij schrap zet om scones te bakken voor een zondagse verassingsbrunch, hoor ik iedere twee minuten de waterpomp aanslaan. Ik zet de waterpomp uit, we willen geen kostbaar water verliezen en ga verder met het maken van een fruit smoothie, eitjes koken, pfff het valt niet mee in deze golven.

Na een heerlijke brunch, waarbij de scones door de kuip vliegen, eieren van je bord rollen en de lepel van de jam via je schone shirt op de vloer beland, is het tijd om op onderzoek uit te gaan. Eerst het vak bij de badkamer checken, alle zakken ships en nootjes eruit. hier is het niet…alle zakken weer terug. Het motorruim, halve achterkajuit leeg. hier is het ook niet, alle spullen weer terug. Het gootsteenkastje, alle schoonkaammiddelen eruit. hier is het ook niet..alles weer terug. Misschien het motorruim van voren nog eens inspecteren, trap eruit. hier ook niks…trap weer terug. rrrr….rrrr… de pomp blijft maar aanslaan. Het water lijkt toch echt ergens van achteren te komen. Toch nog maar een keer goed de boiler checken, achterkajuit weer leeg. Nee hier is het echt niet… Het vak in de badkamer dan, misschien hebben we iets over het hoofd gezien, alle chips er weer uit. ‘Gevonden!’ roept Sherlock Hans. In de aanvoerslang naar de kraan in de badkamer zit een klein gaatje waardoor het water naar buiten sijpelt. Veroorzaakt door een scherp randje van een slangenklem. Binnen een half uurtje heeft onze klusjesman het weer gefikst en raken we geen kostbaar zoet water meer kwijt. Achterkajuit kan weer ingeruimd en de chips en nootjes weer terug onder de vlonder. We houden er n zak uit, het is inmiddels alweer borreltijd!

01-04-2019 15.00 uur UTC
8.22S / 102.10W

Terwijl ik zittend (mijn benen zijn nog te moe om te staan na al dat schrap zetten van gisteren) op de vloer het brooddeeg voor overheerlijke kaiserbrotchen aan het mixen ben zie ik vanuit mijn ooghoek water op en neer klotsen in de bilge. Het vloerluik in de achter kajuit staat nog open omdat ik daar zojuist het meel heb gepakt. Wanneer de broodjes aan hun eerste rijs beginnen ga ik op onderzoek uit. Van Hans heb ik geleerd eerst te proeven…zout! Misschien is het nog een restje water van gisteren of lekt de schroefas toch nog een beetje. Ik zet de bilgepomp aan en wanneer deze eindelijk klaar is met pompen besef ik me dat het toch iets meer water was dan ik dacht. Ook maar even de andere vakken onder de vlonders controleren. Ik blijf maar water pompen uit de vakken waar onze voorraad is opgeslagen (gelukkig in waterdichte dozen) minstens 50 liter als het niet meer is… Geschrokken, boos en verdrietig tegerlijk til ik de vlonder op. Gelukkig het water is alleen tot aan de eerste twee vakken gekomen.

Nog geen reden voor paniek, ik laat Hans nog maar even lekker slapen. Ondertussen kneed ik de broodjes en laat ze voor de tweede keer rijzen. Twintig minuten zijn er verstreken wanneer er opnieuw water in de bilge staat, toch zeker n a twee liter. Oei dit gaat wel heel rap! Toch Hans maar wakker maken. Sherlock gaat op onderzoek uit en binnen twee minuten heeft hij de plaats delict opgespoord. De slangenklem van de afvoer van de gootsteen in de badkamer zit niet goed vast en lekt. Deze afvoer loopt naast de zoetwaterslang waar we de dag ervoor bezig zijn geweest. Een extra slangenklem ertussen en even goed aandraaien en het probleem is weer gefixt.

Regen slaat neer op het dek terwijl de Vagebond heen en weer slingert op de golven. We hangen binnen op de bank voor een aflevering blue planet 2. De meest fantastische beelden komen voorbij, planerende dolfijnen, indrukwekkende potvissen, jagende orka’s en gender transformer vissen. En op deze prachtige blue planet zijn wij aan het zeilen, real life.

Een week geleden zijn we vertrokken uit de Perl eilanden voor een kleine 4000 nautical miles over de Pacific ocean naar de Marquesas. De boot is tot het plafond gevuld met verse groente en fruit, kilo’s pasta, bloem en rijst, een goeie honderd blikken onder de vlonders, een achterkajuit vol met WC-papier, de koelkast is gevuld en voor Bo hebben we meer dan genoeg genoeg kattenbrokjes. De watertanks zijn gevuld en de diesel afgetopt. Alle klusjes zijn gedaan, het onderwaterschip is schoon en het weer ziet er gunstig uit. We zijn klaar om te gaan, klaar voor onze langste oversteek, 5 weken op zee. We halen het anker op en zeilen een prachtige avond tegemoed. De zon gaat onder met om ons heen honderden pelikanen duikend in het water.

We koersen zuid-west richting de Galapagos eilanden. We weten dat de wind komende dagen flink gaat afnemen en dus we houden het gas erop. Dagafstanden tussen de 140 en 175! mijl, brengen ons binnen een week naar de eilanden groep die in … door Darwin werden ontdekt. Het is fantastisch en comfortabel zeilen. Overdag een clear blue sky en in de nacht hebben we schaduw van de maan. Van zeilers een paar honderd mijl voor ons horen we over regen, onweersbuien en weinig wind. Ook de zeilers die een goede dag na ons zijn vertrokken hebben te maken met weinig wind. Blijkbaar hebben wij een prive vlaag te pakken. Op dag vijf passeren we de evenaar. Neptunes komt op bezoek en we vieren een klein feestje met zelfgebakken koekjes en een verse fruit smoothie.

Eenmaal op het zuidelijke halfrond is het stoeien met de weerkaartjes, gribfiles en stromingstabellen. Hoe komen we door het windstille gebied rondom de Galapagos en hoe pikken we zo snel en comfortabel mogelijk de trade winds op. De snelweg over de Pacific ocean die ons naar de Marquezen gaat brengen. Benieuwd hoe dit afloopt, wij ook. Lees volgende week meer….

Enkele fragmenten uit het logboek van de Vagebond

22-03-2019 6.00 uur UTC
5.26N / 81.08W

Inamity, Inamity, this is sailing vessel Vagebond… Het is twee uur in de nacht, we zijn een kleine 200 mijl uit de kust en liggen op ramkoers met een Cargo ship, formaatje Panamasluis. We varen melkmeisje met de genua uitgeboomd en slingeren met onze koers tussen 200 en 220 graden. Nog maar 5 mijl afstand, ik sta op het punt ze op te roepen via de marifoon. Dan zie ik op de AIS dat heel langzaam de koers word verlegd. Tien minuten later vaart een ruim 300m verlichte tanker op nog geen 1000m voor de Vagebond langs. Ik roep ze op om te bedanken. Youre welcome, klinkt een aziatische vrouwen stem aan de andere kant van de lijn.

24-03-2019 23.00 uur UTC
01.10N / 86.28W

‘Walvissen’roept Hans! Binnen twee seconden sta ik buiten (Bo binnen n seconde). De zon is net onder en aan de horizon zien we nog net de schim van een griend, duikend in een golf. Minuten lang turen we naar de horizon maar ze lijken alweer verdwenen. Tot ineens… twee grienden duiken zij aan zij op in een golf 5 meter achter de Vagebond. Ze laten zich nog twee keer zien voor ze de donkere nacht in zwemmen. Wat een fantastische begroeting.

26-03-2019 14.00 uur UTC
04.51N / 81.33W

Aan vitamientjes hier geen gebrek. We eten ons klem aan meloen, ananas, mango en bananen. Wanneer je even niet oplet, hop weer een rijpe banaan, hop een zachte mango, hop een zoete ananasgeur. Alles word tegerlijk rijp. Het is jammer dat ons lichaam het overschot aan vitamientjes dezelfde dag nog uitplast. Het is inmiddels een dagtaak, zorgen dat al deze vitamientjes zo lang mogelijk in de vrucht blijft zodat we er komende weken nog even van kunnen genieten.

Twee weken Panamacity… klussen, boodschappen, stadswandeling, nog meer boodschappen, wachten op een pakketje, hiken in el Valle, naar de versmarkt, pakketje komt manana, dan nog maar een klusje, even nog wat boodschappen, nog een keer de stad in, oeps een drone gekocht, pakketje is er, laatste klusje, laatste boodschappen, hebben we alles, we are sinking…

We gaan!!  Anker op, 4000 mijl te gaan, op naar de Marquezen!!

Boodschappen, inkopen, shoppen…

Panama-citytrip

Ready for take off!! Tot over 5 weken!

Met zes man sterk verlaten we Linton Bay voor een heerlijk zeil tochtje naar Shelterbay marina. Morgen gaan we door het Panamakanaal! De Incentive en Moora zijn onze handliners. Sanne vaart mee en dus gaat de hengel uit. Wanneer we heel even de zes knopen snelheid aantikken…rrrrrr… beet! We vangen een mooi formaat tonijn voor een heerlijke lunch de volgende dag.
Onderweg bellen we naar het Panamakanaal voor een definitieve bevestiging. Wegens personeel gebrek zijn we gerescaduled en is de transit een dag uitgesteld. Gelukkig hebben we hele gezellige handliners. We tellen nog even of onze bier voorraad een extra dagje aan kan en genieten in Shelterbay marina. Aapjes kijken in de jungle, relaxen in het zwembad en gezelligheid in de avond.

De volgende dag is het zover, Pacific here we come! Op een dagje vertraging na loopt het hele ‘hoekomikdoorhetpanamakanaal’ op rolletjes. De aanvraag zonder agent is een eitje, stootwillen en lijnen zijn zo geregeld en we hebben de fijnste linehandlers die we ons kunnen wensen. Toch is het best een beetje spannend wanneer de pilot boot aan komt varen om de advisor bij ons aan boord te zetten. We hadden ons voorbereid dat, zoals gebruikelijk, we in een pakketje van twee of drie boten door de sluizen zouden gaan. Tot onze advisor ons meededeeld dat we alleen gaan. Alleen de Vagebond, dat wordt dus volle bak aan het werk voor alle linehandlers.

Vagebond Panamakanaal proef

Met 6 knopen snelheid sjezen we in de namiddag op de Gatun locks af. Even moeten we inhouden om onze medesluis genoten voor te laten. Als zij netjes en wel ‘sluisvast’ liggen mogen wij. Voor de ingang van de sluis worden ons vier apenknotjes toegeworpen door de linehandlers op de kant. Op de Vagebond knopen we de apenknotjes aan de enorme 22mm dikke lijnen. Zo varen we de sluis in. Wanneer de linehandlers op de kant ons een seintje geven laten we de dikke trossen lijnen vieren zodat deze op de bolder belegd kan worden. Fluitje van een cent. Dan wordt in een no time een enorme hoeveelheid water de sluis ingepompt. Langzaam trekken we de lijnen mee aan en binnen 10 minuten zijn we 8 meter gestegen.

De Gatun locks bestaan uit drie sluizen, met in totaal een hoogte verschil van 24 meter. Wanneer de eerste sluis geschut is halen we de dikke tros lijnen binnen. De linehandlers op de kant houden de dunne lijn en begeleiden ons naar de volgende sluis. Bij sluis nummer drie blijkt dat de linehandler aan bakboord voor toe is aan weekend. Hij belegd de lijn om de verkeerde bolder en is daardoor te laat bij de volgende. De Vagebond komt bijna dwars in de sluis te liggen. Wanneer Sanne nog maar 1.5m lijn over heeft roept onze advisor dat we de lijn moeten laten gaan. Sanne en ik kijken elkaar vragend aan en horen op hetzelfde moment een schreeuw vanachter het roer. ‘Lijn vasthouden!!’ roept Hans. Hij geeft een dot gas en de Vagebond ligt weer netjes recht in de sluis. De linehandler op de kant belegd de juiste bolder en we zijn klaar voor de laatste 8m stijgen. Zo zie je maar het blijft een advisor.

Wanneer we door de laatste sluis zijn komen we aan op het Gatun lake. We meren af aan een enorme mooring die meteen gedoopt wordt als borrelboei. Na anderhalf uur is het gedaan met de rust. De volgende schutting is gearriveerd met daarin vier jachten, twintig volwassenen en negen kinderen.

De volgende ochtend komt onze advisor weer aan boord en motoren we over het prachtige Gatun lake naar de sluizen aan de Pacific kant. Sanne en ik voelen ons net een catering bedrijf. Uren sloven we ons uit in de keuken om een heerlijke maaltijd te bereiden. Helaas is onze advisor een beetje een verwend mannetje en wordt onze fantastische Surinaamse kip saté niet echt gewaardeerd. Evenals de kippensoep, verse watermeloen en gingerale.

Cruisen over het Gatun lake

Vandaag gaan we wel in een pakketje en met enige chaos tussen de advisors onderling liggen we vastgeknoopt aan onze buur boot. Opnieuw volgen er drie sluizen en bij de mariflores locks wuiven we uitgebreid naar onze lieve familie die ons live volgen via de webcam. Inmiddels zijn we experts en het dalen gaat een stuk gemakkelijker. De laatste sluisdeuren gaan open, we zijn aan de andere kant, we zijn in de Pacific!!

Dank aan onze lieve, fijne en gezellige linehandlers, Rik en Sanne van de Incentive en Ralph en Monica van de Moora.

 

* coming soon on syvagebond.com, meer informatie en een filmpje over onze transit door het Panamakanaal. 

‘We hebben nog 20 minuten’! Verschrikt kijk ik op van achter het schap met tomatenpuree, nog maar 20 minuten.. We staan midden in de supermarkt in Colon. Vooraf hebben we met de supermarkt manager afgesproken, dat als we voor een bepaald bedrag boodschappen zouden doen, ze ons met een busje terug naar Linton Bay brengen. Goeie deal! We krijgen twee uur shop tijd.

Nu zijn er nog maar twintig minuten over en we hebben nog vijf rijen te gaan! We moeten nog verse groente en fruit, kaas, vleeswaren, yoghurt, bier, fris… er lijkt geen eind aan onze boodschappenlijst te komen. Als een kip zonder kop gooien we winkelwagen nummer vier vol met alles dat we nodig hebben en wat we komende maanden nergens kunnen kopen of onbetaalbaar is. Ondertussen baal ik dat ik in de eerste rij een half uur lang aan alle flessen wasmiddel heb geroken om de beste geur te kiezen. Een fijne familie eigenschap. Nu komen we tijd te kort voor belangrijkere producten.

Twee uur later staan we met vier karren afgeladen vol bij de kassa. Ik laad alles aan de ene kant op de band terwijl Hans aan de andere kant de tassen inpakt. De supermarkt regelt een busje en brengt ons terug naar Linton Bay. Een goeie anderhalf uur later staan met een berg boodschappen bij onze dingy.

Na onze aanvraag voor de transit door het Panamakanaal zijn we terug gevaren naar Linton Bay. De natuur is hier prachtig, de ankerbaai prima en de biertjes bij het plaatselijke tankstation zijn reuze gezellig. Naast de grote inkopen doen we nog wat laatste klusjes en genieten van het mooie Panama.

Met de dingy door de mangrove naar het prachtige Panamarina

Planerend slalommen we met de dingy tussen de olietankers, cargo ships en sleepboten door. Alle grote reuzen liggen hier bij elkaar, wachtend op een transit door het Panama kanaal. We hebben een missie. Ruim 1800 dollar cash veilig afleveren bij de Citibank. Dit is het bedrag + 800 dollar borg dat we moeten betalen om door het kanaal te mogen. Een taxi van Shelterbay naar de bank kost al gauw 50,- dollar. Hemelsbreed is Colon maar een goeie 3 mijl van ons verwijderd. Dat gaan we anders doen. We pakken de dingy!

Met ruim 1800 dollar cash op zak planeren we naar Colon aan de andere kant van de Limon bay. We gaan op zoek naar een plekje waar we de dingy kunnen launchen. We proberen de plaatselijke sportvis club (club Nautico). Het ligt er verlaten bij en een dame bij het plaatselijke restaurantje verteld ons dat we hier niet meer mogen liggen van de overheid. We proberen het bij de aanlegsteiger van de pilotboten en de cruise terminal maar bij beide ook hier geen succes. Uiteindelijk varen we de dingy een strandje op. Hans gaat voor één dollar met een taxi naar de Citibank en blijf ik op het strand om de dingy te bewaken. Een goed uur later komt hij terug, missie geslaagd!

Diezelfde avond nog kunnen we een afspraak maken voor de transit date. Het is een feit, we gaan écht! 2 maart gaan we door het Panamakanaal!!