‘Kijk ons hier nou zitten, had jij dit ooit gedacht?!’ Ondertussen pak ik een in stukken gesneden stinkende squid en rijg hem aan mijn haak. ‘Nooit’ lacht Hans, starend naar het topje van zijn hengel. ‘Maar het is wel heel….BEET!’ Als een gek haalt Hans de lijn binnen, aan het doorbuigende topje te zien moet het een flinke zijn. Een mooi formaat Kahawai sparteld voor zijn leven voor hij in de emmer beland en leegbloed voor ons avondmaal. We voelen ons echte vissers en keren voldaan in onze dingy terug naar de Vagebond.

Een avondmaal om te vieren dat we weer kunnen motoren. Het weg brengen van de injectoren voor regulier onderhoud liep uit tot het vervangen van de turbo en mixing elbow. Onze motor had duidelijk wat aandacht en liefde nodig. Frustratie om de hoge kosten en het lange wachten. Gaan we echt zoveel geld uitgeven aan een motor die we nooit gebruiken..? Maar zonder kunnen we niet en met de Rode zee in het vooruitzicht leek het ons niet verstandig deze kwaal te negeren. Achter ons anker wachten we (on) geduldig af tot na twee weken eindelijk alle onderdelen binnen zijn. Nog nooit zijn we zo blij geweest te kunnen motoren!

Gewapend met tampons, deeseltanks schoon maken

smart

Klussen aan de motor

We hebben een klein weekje over voor ik naar Wellington vlieg om nog wat quality time door te brengen met pap en mam. We genieten van de prachtige bay of islands, wandelen naar Cape Brett en liggen in idyllische baaitjes. ‘Maar’een half jaartje Nieuw Zeeland, we komen tijd te kort.

smart

Cape Brett! 

De vakantie week is voorbij en we meren af ‘tussen de palen’in Whangarei. Vanaf hier neem ik de bus naar Auckland om daar op het vlieguig naar Wellington te stappen. Met z’n drietjes rijden we in de camper langzaam noordwaarts, met als hoofdoel het lopen van de Tongariro Crossing. Dan een telefoontje van Hans. ‘Het gaat slecht met Opa, ik vlieg terug naar Nederland’. Binnen 12 uur zit hij, samen met Ruud en Megh, in het vliegtuig. Een verdrietig moment waarbij ze helaas net niet op tijd zijn om afscheid te nemen, maar wel een intieme herdenking voor Opa kunnen bijwonen.

Voor opa.. 

Het is half 6 in de ochtend, donker, de lucht is gevuld met miezerregen en verspreid een aangename frisse geur. We stappen in een shuttle busje die ons naar het begin van de Tongariro Crossing brengt. De hemel klaart langzaam op terwijl de zon rijst. Daar gaan we, 20 km wandelen waarbij we in totaal 800 hoogte meters maken. Het landschap is de filmset van Mount Dome uit Lord of the Rings, ruig en vulkanisch. Een uitdagend doel voor mam na een jaar lang chemokuren en bestralingen. Het is pittig, winderig, veel klimmen en enorm lang dalen. Maar de uitzichten zijn prachtig en het landschap indrukwekkend. Op de top maken we een gedenk steentje voor Opa, als avonturier en trouwe volger van onze reis. Vol trots en emotie bereiken we na ruim zes uur het eindpunt, dat heeft ons mam toch maar mooi geflikt!

Tongariro crossing, trots!

We genieten van nog een paar heerlijke dagen samen. Met een lach en een traan en een brok in onze keel staan we met z’n drieen op de luchthaven. Nog één knuffel en dan snel weg wezen. Afscheid nemen is moeilijk maar we kijken terug op een fantastische tijd en uit op een snel weerzien samen! Lieve pap en mam, het was fijn!